Απόψεις...

 

« Προχθές στο Ζάππειο, στην εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας για την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, παρέστησαν μαζί με τον πρωθυπουργό και οι κύριοι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς. Ο τελευταίος, ως γνωστόν, αποτελεί το κόκκινο πανί για την Αριστερά για πολλούς λόγους, ο κυριότερος των οποίων είναι η στάση του στο Μακεδονικό ζήτημα. 

Μετά την προχθεσινή ομιλία του στο Ζάππειο, η ριζοσπαστική Αριστερά των κινημάτων κοινωνικής κριτικής και του ακτιβισμού απέκτησε έναν πρόσθετο λόγο για να του επιτεθεί. Στάθηκε ο Αντ. Σαμαράς απέναντι στην woke culture και στην αποδόμηση, που μαστίζουν τον δυτικό κόσμο και αποτελούν προνομιακό χώρο δράσης των κάθε λογής αριστερών παραφυάδων και του δογματικού φιλελευθερισμού. 

Σήμερα ουδείς καταγγέλλει τα δικαιώματα συλλογικοτήτων και ομάδων με τα δικά τους χαρακτηριστικά. Ολα αυτά τα δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα με διεθνείς συμβάσεις και με αποφάσεις των ευρωπαϊκών δικαστηρίων και είναι ενσωματωμένα πλήρως στις δυτικές κοινωνίες. 

Εκείνο που καταγγέλλεται είναι η απόπειρα διαφόρων μειοψηφιών, στο όνομα της υπεράσπισης αυτών των δικαιωμάτων, να επιβάλουν στο κοινωνικό σώμα τις δικές τους απόψεις για όλα τα σχετικά ζητήματα. Να περιθωριοποιήσουν παραδεδεγμένες αξίες με τις οποίες μεγάλωσαν και διαπαιδαγωγήθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες σε όλον τον πλανήτη και να τις αντικαταστήσουν με τα ιδεολογήματα που συγκροτούν την πολιτική ορθότητα και τη φιλοσοφία των ταυτοτήτων. 

Αυτή η συμπεριφορά τους παραβιάζει τις αρχές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο δυτικός πολιτισμός, που είναι η συγκατοίκηση ιδεών, η συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων με διαφορετικές αντιλήψεις και συμπεριφορές και κυρίως η ελεύθερη κυκλοφορία όλων των απόψεων χωρίς αποκλεισμούς. Το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού ήταν και παραμένει ο διάλογος και όχι η επιβολή. Το πάντρεμα της παράδοσης με την ανανέωση και τον αναστοχασμό. 

Κύτταρο των δημοκρατιών είναι η σύνθεση των επιμέρους σε ένα σύνολο και όχι η αποδόμηση αυτού του συνόλου. Η θεωρία των ταυτοτήτων κατακερματίζει την κοινωνία, καθώς αναγορεύει τη διαφορετικότητα σε κυρίαρχο κοινωνικό στοιχείο, ενώ συγχρόνως επιδιώκει αυτή τη θεώρηση να την επιβάλει μέσω μιας ιδεολογικής τρομοκρατίας, που ασκείται από ομοϊδεάτες διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Η πολιτική ορθότητα απειλεί το κυτταρικό κεκτημένο μας: τον διάλογο».

                                                              (Σ.Μουμτζής - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Σαν ταξίδι στον χρόνο ήταν η επίσκεψη, πρόσφατα, σε δικαστική υπηρεσία επαρχιακής πόλης. Και δεν έφταιγε το παλιό κτίριο, μάλλον έχει γοητεία η παλαιότητά του. Ηταν η διεκπεραίωση μιας απλής γραφειοκρατικής διαδικασίας, που έδωσε την αίσθηση ταξιδιού στον χρόνο. Ο υπάλληλος που άνοιξε το ογκώδες βιβλίο καταγραφής, έγραψε στο χέρι αυτά που χρειάζονταν και μου ζήτησε να υπογράψω δίπλα…

Κακομάθαμε με την ψηφιοποίηση μιας σειράς συναλλαγών με δημόσιες υπηρεσίες και όταν συναντάμε εκείνο το κομμάτι του Δημοσίου που ακόμη δεν έχει εκσυγχρονιστεί – ψηφιοποιηθεί, απογοητευόμαστε. Ρώτησα φίλη, που εργάζεται στη συγκεκριμένη υπηρεσία, γιατί είναι τόσο πίσω, γιατί ακόμη και τα πιο απλά γίνονται χειρογράφως. Γέλασε με κάποια πικρία και μου εξιστόρησε μια σειρά από περιστατικά τα τελευταία χρόνια, όταν κάποιες υπηρεσίες πέρασαν στην ψηφιοποίηση. 

Οι προϊστάμενοι της υπηρεσίας συνάντησαν μεγάλη δυσκολία στο να βρουν υπαλλήλους που θα αναλάβουν αυτό το σκέλος της δουλειάς. «Δεν με έχει εκπαιδεύσει κανείς γι’ αυτό», «Δεν ήταν στα απαραίτητα προσόντα η γνώση υπολογιστή όταν έγινε η πρόσληψή μου», ήταν κάποιες από τις απαντήσεις. 

Οταν όμως, λίγο καιρό αργότερα, από το υπουργείο ζητήθηκε να δηλώσει η υπηρεσία πόσοι υπάλληλοι έχουν πιστοποίηση ECDL, γνώση χρήσης υπολογιστών δηλαδή, στο σύνολό τους, πλην δύο, οι εργαζόμενοι προσκόμισαν το πιστοποιητικό. «Βλέπεις, θεώρησαν ότι πιθανότατα θα δοθεί κάποιο επίδομα για το επιπλέον προσόν και έσπευσαν να φέρουν τις πιστοποιήσεις. 

Οταν τους ζητήθηκε να δουλέψουν με υπολογιστές, είπαν ότι δεν ξέρουν, δεν είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν. Οταν πιθανολόγησαν ότι το επιπλέον προσόν έχει αντίτιμο, αποκαλύφθηκε ότι και ξέρουν και μπορούν. Απλά, δεν θέλουν», ήταν το σχόλιο που συνόδευσε την αφήγηση».

                                                                (Δ.Αντωνίου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)