Γιατί ξανά Κυριάκος;

 

«Έχοντας εξηγήσει τους λόγους που θα ψήφιζα για πρώτη φορά τη Νέα τη Δημοκρατία πριν από τέσσερα χρόνια, πρέπει να πω ότι, παρότι η κυβέρνηση έχει κάνει και λάθη και «λάθη» (για τα οποία όσοι με διαβάζουν και με ακούνε ξέρουν τις απόψεις μου), δεν έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο για την ψήφο μου. Αρκεί να σκεφτώ τις απανωτές κρίσεις (ή ακόμα και την κανονικότητα) με την άλλη εναλλακτική, δηλαδή με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για να είμαι απολύτως σίγουρος ότι η ψήφος μου ήταν η καλύτερη δυνατή.

Το κακό είναι ότι οι λόγοι που με έκαναν να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία πριν από τέσσερα χρόνια παραμένουν ως έχουν και με κάνουν να την ξαναψηφίσω. Κι αυτό δεν είναι κακό επειδή θα επαναλάβω την ψήφο μου, αλλά επειδή δεν υπάρχει εναλλακτική της προκοπής. Οπότε και σε αυτές τις εκλογές θα ξαναψηφίσω Νέα Δημοκρατία γιατί: 

Δεν έχω περιουσία, αποκούμπια ή καταθέσεις στο εξωτερικό. Η διαβίωσή μου και η διαβίωση της οικογένειάς μου εξαρτώνται απολύτως από την οικονομική κατάσταση της χώρας που ζω. Δεν έχω την πολυτέλεια των πειραματισμών και του «πάμε κι όπου βγει». Δεν πιστεύω ότι η οικονομική διαχείριση της ΝΔ είναι για standing ovation αλλά ανάμεσα στους υποψήφιους για τη διαχείριση του δημόσιου ταμείου δεν μπορώ να δω κάποιον καλύτερο ή κάποιον που να με κάνει να ανησυχώ λιγότερο.

Τα παιδιά μου πάνε στο δημόσιο σχολείο. Προτιμώ υπεύθυνος για τη λειτουργία του (και άρα σε ένα βαθμό και για την εκπαίδευση των παιδιών μου) να είναι κάποια σαν την Κεραμέως παρά κάποιος σαν τον Γαβρόγλου. 

Είναι τα δημόσια σχολεία όπως θα ήθελα; Προφανώς όχι. Αλλά οι μόνοι που μπορούν να τα κάνουν λίγο καλύτερα (ή να μην τα τινάξουν εντελώς στον αέρα) είναι αυτοί που καταλαβαίνουν ότι τα πρότυπα και πειραματικά σχολεία είναι κομμάτι της πραγματικά προοδευτικής εκπαιδευτικής πολιτικής, ότι οι καταλήψεις υποβαθμίζουν τη δημόσια εκπαίδευση και μεγαλώνουν το χάσμα ανάμεσα σε όσους φοιτούν στα μπάχαλα δημόσια και στα τακτοποιημένα ιδιωτικά, ότι για να διορθώσεις κάτι πρέπει πρώτα να το αξιολογήσεις κοκ.

Τα νερά σε παγκόσμιο επίπεδο μόνο ήρεμα δεν είναι και οι δύο κρίσεις που πέρασαν πιθανότατα δεν θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα χρόνια. Προτιμώ λοιπόν στις κρίσεις που θα έρθουν στο τιμόνι να είναι αυτός που κατάφερε να κρατήσει τη χώρα στην επιφάνεια στις δυο προηγούμενες με τον ίδιο τρόπο που, όταν μπαίνω σε ταξί, προτιμώ ο ταξιτζής να ξέρει να οδηγεί και να βλέπει.

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς ασφάλεια και επιβολή του νόμου. Και μπορεί η κυβέρνηση να μην τα έχει πάει καθόλου καλά στον συγκεκριμένο τομέα αλλά πάντα θα προτιμώ κάποιον που φοβάται ή δεν θέλει να επιβάλει τον νόμο από κάποιον που είναι θεμελιακά αντίθετος στην επιβολή του νόμου. Τουλάχιστον ο πρώτος μπορεί να βρει το θάρρος ή να πιεστεί από την εκλογική του βάση, να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και να τον επιβάλει.

Ο χώρος στον οποίο αισθάνομαι πιο κοντά είναι ο χώρος του κέντρου (αν αυτό σημαίνει κάτι... ίσως πιο σωστό είναι «ο χώρος της λογικής») κι αυτός ο χώρος εκφράζεται καλύτερα από τον Κυριάκο τον Μητσοτάκη. 

Κανονικά θα έπρεπε να εκφράζεται και από το ΠΑΣΟΚ αλλά έχουμε την ατυχία το κόμμα που θα μπορούσε να είναι η εναλλακτική για κάθε κεντρώο να έχει για αρχηγό έναν συμπολίτη ο οποίος ζει ακόμα με τα φαντάσματα της δεξιάς και έχει αποφασίσει να κατέβει στις εκλογές ως μια λάιτ εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνοντας σε κάθε ευκαιρία πως στόχος του είναι να στείλει τη Νέα τη Δημοκρατία στην αντιπολίτευση. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα αν στην πραγματική ζωή δεν σήμαινε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Και ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ από σπόντα δεν διακινδυνεύω να δώσω ούτε για αστείο.

Με όλα του τα κουσούρια, από τους πιθανούς πρωθυπουργούς ο Μητσοτάκης είναι φανερά ικανότερος. Φυσικά ακόμα περισσότερο θα προτιμούσα κάποιον με τον οποίο να συμφωνούσα σε όλα και θα ήταν ακριβώς όπως τον ονειρεύομαι, αλλά να μην τα ξαναλέμε για την πραγματικότητα.Με πολύ λίγα λόγια, ξαναψηφίζω Νέα Δημοκρατία γιατί και σ’ αυτές τις εκλογές δεν υπάρχει κάτι άλλο να ψηφίσω. Και μπράβο μου».

                      (Απόσπασμα άρθρου του Μ. Βουλαρίνου από την ΑΤΗensvoice)