Έξι (συν μία) διαπιστώσεις...

 

«Μερικές σκόρπιες παρατηρήσεις για μια μάλλον ανιαρή προεκλογική εκστρατεία με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Πρώτον, είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση κατά τη διάρκεια της οποίας δεν συνάντησα μήτε δυο ανθρώπους να τσακώνονται για τα κόμματα τους. Μόνο υποψήφιους είδα στα στούντιο να αλληλοκατηγορούνται με πάθος, πλην στη συνέχεια έφευγαν αγκαλιασμένοι υποσχόμενοι «καλή επιτυχία» ο ένας στον άλλον. Ψόφια και κάλπικα πράγματα.

Δεύτερον, τριάντα και σαράντα χρόνια από την ακμή του και είκοσι επτά χρόνια από τον θάνατο του, πάλι κυριάρχησε σε ελληνικές εκλογές ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αλλά αποκαθαρμένος, άσπιλος, ονειρικός. Μόνο με τα καλά του. Δίχως Μαργαρίτες, Δήμητρες, Κουτσόγιωργες, Κατσιφάρες, Τόμπρες, Λουβάρηδες και τα υπόλοιπα υπέροχα παιδιά που τον περιστοίχισαν στην πραγματική του ζωή. Μια τέτοια επιστροφή, αξίζει.

Τρίτον, αυτό το νταβαντούρι για το πόσο θα κοστίσουν τα προγράμματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, είναι εντελώς γελοίο. Η κοστολόγηση του προγράμματος της ΝΔ έχει νόημα, διότι το κόμμα ζητά αυτοδυναμία και λέει ότι θα το εφαρμόσει αυτούσιο. Αλλά η κοστολόγηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, τι νόημα έχει; Αφού λέει ότι θα κυβερνήσει συμμαχικά και μετά από διαπραγματεύσεις με άλλους. Άρα, πρώτα πρέπει να φτιάξουν το κοινό τους πρόγραμμα τα (δύο ή τρία) κόμματα μετά τις εκλογές κι έπειτα αυτό να κοστολογηθεί. Σωστά; Οπότε προς τι ο καυγάς;

Τέταρτον, πάντα στις εκλογές οι κυβερνήσεις παρουσίαζαν μια ευχάριστη Ελλάδα και οι αντιπολιτεύσεις μια μαύρη. Σε τούτες τις εκλογές όμως, το παράκαναν λιγάκι. Ο μεν Μητσοτάκης παρουσιάζει μια μεταμοντέρνα χώρα του 2040 (που της λείπουν μόνο τα τρένα), ο δε Τσίπρας μια Ελλάδα του 1940 (που δεν έχει ηλεκτρικό και τρέφεται με μπομπότα). Ακόμα όμως κι εκεί που και οι δυο έχουν άδικο, ούτε ο ένας έχει απόλυτο δίκιο ούτε ο άλλος, το χάντικαπ μεταξύ τους παραμένει ένας αιώνας.

Πέμπτον, όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ένα κόμμα πρώτο, αυτό τις αποδέχεται. Όταν το δείχνουν δεύτερο, έχει δυο δρόμους αντίδρασης. Είτε θα τις δεχτεί και θα προσπαθήσει να ανατρέψει τα ποσοστά στο διάστημα που απομένει, είτε θα καταγγείλει τις έρευνες ως ψεύτικες και πουλημένες. Ο ΣΥΡΙΖΑ (τελικά) έκανε το τρίτο. Έχωσε μέσα στις εξίσωση το predator που δήθεν φοβίζει τους συνεντευξιαζόμενους και κρύβουν την προτίμηση τους στον Τσίπρα. Αλλόκοτο. Σαν να θες να πειράξεις την συνταγή ενός παραδοσιακού γλυκού και ρίχνεις μέσα του ρινίσματα σιδήρου.

Έκτον, αν επαληθευτούν τα προγνωστικά και ο Μητσοτάκης κερδίσει άλλες δυο φορές τον Τσίπρα, θα έχουν πια μεταξύ τους σκορ 5-0. Οπότε μάλλον θα έχει δίκιο ο Ανδρουλάκης που λέει ότι όσο θα υπάρχει το δίπολο Κυριάκου-Αλέξη, ο Κυριάκος θα είναι ο μόνιμος νικητής. Άρα, για να υπάρξει πιθανότητα εκδίωξης του Κυριάκου, πρέπει πρώτα να επαλειφθεί ο Τσίπρας από βασικός του αντίπαλος. Ρε σε κάτι συμπεράσματα που μας οδηγεί η άτιμη η πραγματικότητα.

Δευτερεύον υστερόγραφο από το ντιμπέιτ. Ποιο απ’ τα δυο είναι μεγαλύτερο; Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης (που είπε ο Τσίπρας για τις υποκλοπές) ή το μεγαλύτερο σκάνδαλο από γενέσεως του ελληνικού κράτους (που είχε πει ο Παπαγγελόπουλος για την Novartis); Για φέρτε την ζυγαριά». 

                                                (Αρθρο του Δ. Καμπουράκη από το liberal.gr)