Απόψεις...

 

 «Οι εκλέκτορες έκριναν πως κανείς από τους τρεις δεν άξιζε να φέρει τον τίτλο του Ακαδημαϊκού. Ούτε ο Τίτος Πατρίκιος, ούτε ο Νάσος Βαγενάς, ούτε ο Μιχάλης Γκανάς. Δυσκολεύομαι, ειλικρινά, να αντιληφθώ το πνεύμα τους. Προσωπικά αν είχα να επιλέξω θα δυσκολευόμουν να αποφασίσω. Oμως εγώ είμαι ένας κοινός θνητός και προφανώς εκείνοι, ως αθάνατοι, κάτι θα ξέρουν περισσότερο από εμένα. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η άρνηση των ακαδημαϊκών να δεχθούν έναν από τους τρεις ποιητές στην ευγενή ομήγυρη θίγει το δικό τους κύρος».

                                                     (Τ. Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Η απονομή της δικαιοσύνης πρέπει να είναι άμεση, βέβαιη και δίκαιη. Η απόφαση της πειθαρχικής ολομέλειας του Αρειου Πάγου να προχωρήσει στην απόλυση δικαστών και εισαγγελέων που καθυστερούσαν την έκδοση αποφάσεων ήταν μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Πρωταθλήτρια ανάμεσα στους απολυθέντες μία πρωτοδίκης: έχει χάσει μια δικογραφία, έβαλε στο σκεπτικό μιας απόφασης τις νομικές σκέψεις από μία άλλη, οι καθυστερήσεις στην έκδοση αποφάσεων ξεπερνούσαν τους 30 μήνες και στο παρελθόν είχε τιμωρηθεί πειθαρχικά, είχε προσωρινές απολύσεις… Μέχρι που αυτή την φορά ο Αρειος Πάγος αποφάσισε την οριστική της απόλυση. Δίνοντας της όμως τη δυνατότητα να συνεχίσει να εργάζεται σε άλλη θέση του Δημοσίου».

                                                                     (Α. Πανούτσος- protagon.gr)

«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τραβάει τα μαλλιά του. Η ρητορική του μιλά για μια κοινωνία σε βαθιά ανθρωπιστική κρίση, μιλά για την ακριβότερη, την πιο άδικη, την πιο αυταρχική και την πιο δυστυχισμένη χώρα της Ευρώπης. Ομως οι Ελληνες που παγίως εξεγείρονταν για ψύλλου πήδημα, τώρα δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να κάνουν κάτι! Οτι τελικά, κάτι μάθαμε από την κρίση του 2010-19. Εστω κι αν ακόμα πιστεύουμε ότι  λεφτόδεντρα υπάρχουν, πειστήκαμε πως δεν τα τρυγούν οι φασαρίες στους δρόμους και οι πάνω-κάτω πλατείες. 

Μάθαμε επίσης ότι οι δύσκολες βεβαιότητες είναι προτιμότερες από τους έωλους πειραματισμούς, ειδικά όταν γύρω μας υπάρχουν ζόρια. Θυμηθήκαμε, ίσως, το πατρογονικό «κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει». Επίσης, μάλλον μάθαμε ότι με την τυφλή οργή δεν γεμίζει το στομάχι. Ενδεχομένως δε, να ανακαλύψαμε ασυναίσθητα και την σοφία που περικλείει η φράση «την επανάσταση την κάνουν οι φανατικοί και την καρπώνονται τα καθάρματα».  

                                                                      (Δ. Ευθυμάκης- protagon.gr)