Ασφάλεια ή ελευθερία;

 

«Το να θέτει κάποιος το δίλημμα «ελευθερία» ή «ασφάλεια» σημαίνει πως νομίζει ότι μπορεί ποτέ να υπάρχει ελευθερία χωρίς να υπάρχει ασφάλεια. Ε λοιπόν δεν υπάρχει.

Εκτός φυσικά αν είσαι εγκληματίας ή καθ’ έξιν παραβατικός. Εκεί όντως η ασφάλεια μπορεί να περιορίσει την ελευθερία σου. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η ασφάλεια είναι προϋπόθεση για την ελευθερία.Δεν μπορώ να ξέρω τι έχει ο καθένας στο μυαλό του αλλά νομίχω πως οι περισσότεροι, αν εξαιρέσουμε τις αντικοινωνικές-παραβατικές-εγκληματικές συμπεριφορές, όταν μιλάμε για ελευθερία μιλάμε για την ελευθερία να εκφραζόμαστε και να λέμε τη γνώμη μας, την ελευθερία να μετακινούμαστε, την ελευθερία να δημιουργούμε, την ελευθερία να εργαζόμαστε, την ελευθερία να απολαμβάνουμε την οικογενειακή ζωή, την ελευθερία να ψυχαγωγούμαστε, την ελευθερία να ερωτευόμαστε, την ελευθερία στη μάθηση κοκ. 

Ποια από όλες αυτές τις ελευθερίες μπορούμε να απολαύσουμε αν δεν είμαστε ασφαλείς;Πώς μπορείς να εκφραστείς και να πεις τη γνώμη σου αν φοβάσαι ότι θα πέσεις θύμα επίθεσης από κάποιον που έχει διαφορετική γνώμη; Πώς να μετακινηθείς αν δεν νιώθεις ασφαλής στην διαδρομή; Πώς να ερωτευτείς όταν ξέρεις ότι η επιθυμία σου μπορεί να σε κάνει στόχο; Πώς να εργαστείς αν κινδυνεύεις από ασύδοτα αφεντικά και πώς να στήσεις επιχείρηση αν σε περικυκλώνουν «προστάτες» ή κινδυνεύεις ανα πάσα στιγμή να πέσεις θύμα ανεξέλεγκτων συμμορίων; Πώς να απολαύσεις όσο περισσότερο γίνεται την οικογενειακή ζωή αν ανησυχείς για τέρατα που κυκλοφορούν ελεύθερα; Πώς να απολαύσεις τη μάθηση αν στο χώρο που έχει φτιαχτεί για τη μάθηση κάνουν κουμάντο συμμορίες και τραμπούκοι;

 «Δηλαδή ρε Βουλαρίνε, δεν καταλαβαίνεις ότι μπορεί τα μέτρα για την ασφάλεια να γίνουν τόσο ασφυκτικά ώστε να κάνουν δύσκολη την απόλαυση ακόμα και των πιο απλών ελευθεριών» μπορεί να ρωτήσει ο υποψιασμένος αναγνώστης, πράγμα που θα με κάνει να του απαντήσω: φυσικά και το καταλαβαίνω. Δεν το έχω δει να συμβαίνει στις δημοκρατίες, δεν έχω δει υπεύθυνους πολίτες να υποφέρουν από την πολλή ασφάλεια (ενώ τους βλέπω καθημερινά να υποφέρουν από την ανασφάλεια εξαιτίας της ελευθερίας που απολαμβάνουν τα μέλη κάθε είδους υπόκοσμου), αλλά καταλαβαίνω ότι μπορεί να συμβεί. 

Όπως καταλαβαίνω ότι με το μαχαίρι που κόβεται το ψωμί κάποιος μπορεί να κάνει πολύ άσχημα πράγματα. Αλλά ποτέ δεν θα αναρωτηθώ «μαχαίρι ή κομμένο ψωμί» και πάντα θα θέλω το μαχαίρι να είναι όσο πιο κοφτερό γίνεται για να κόβει το ψωμί όσο το δυνατόν καλύτερα. Και απλώς θα φροντίζω το μαχαίρι να φυλάσσεται κάπου με ασφάλεια. Γιατί χωρίς μαχαίρι δεν έχει κομμένο ψωμί. Και μπράβο του».

                         (Απόσπασμα άρθρου του Μ.Βουλαρίνου από την ΑΤΗensvoice)