Ευκολοι αφορισμοί...

 

«Τα εκλογικά αποτελέσματα σε Σουηδία, Γαλλία, Ιταλία έχουν διάφορες αιτίες που ποικίλλουν από χώρα σε χώρα. Η χρόνια οικονομική κρίση και το άκαμπτο μοντέλο της δημοσιονομικής πειθαρχίας που επέβαλαν οι «ενάρετες» χώρες του Βορρά, η γερμανική αλαζονεία σε συνδυασμό με τις γραφειοκρατικές νόρμες της Κομισιόν, η απαξίωση των παραδοσιακών κομμάτων στη συνείδηση των πολιτών, όλα αυτά συνέτειναν στην ανάδειξη των λεγόμενων αντισυστημικών κομμάτων. 

Είναι προφανές πως, όταν ένα σύστημα παρουσιάζει ρωγμές, ξεπροβάλλουν δυνάμεις που επιδιώκουν τον ριζικό μετασχηματισμό του. Σε αυτές τις χώρες, ωστόσο, υπήρξε ένας κοινός παρονομαστής στην ενδυνάμωση αυτών των δυνάμεων. Είναι το μεταναστευτικό και ο λεγόμενος δικαιωματισμός. 

Ενας σημαντικός αριθμός πολιτών, φαίνεται πως είναι πλειοψηφικός, δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός, μετανάστες και πρόσφυγες να διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα, καταβάλλοντας σημαντικά χρηματικά ποσά –άγνωστο πού τα βρίσκουν–, να παρακάμπτουν ομόθρησκες χώρες και να έρχονται στο ευρωπαϊκό έδαφος χωρίς συνοδευτικά έγγραφα, αλλά με πανάκριβα κινητά τηλέφωνα. Και συγχρόνως να μη θέλουν να αποδεχθούν τους νόμους των κρατών που τους φιλοξενούν. Να θέλουν να συγκροτήσουν μικρά, δικά τους κρατίδια –τα γκέτο– μέσα στην καρδιά των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων. Και το κυριότερο, σε αυτή την προσπάθειά τους βρίσκουν συμπαράσταση «εντός των τειχών» από τα κόμματα και τις κινήσεις της Αριστεράς και από κάποιες περσόνες ενός δογματικού φιλελευθερισμού.

Η σιωπηλή πλειοψηφία –καλώς ή κακώς, αυτό δεν έχει σημασία– αισθάνεται πως απειλείται ο τρόπος ζωής της από ανθρώπους που δεν θέλουν να προσαρμοστούν σε αυτόν και αντιδρά απέναντι σε όλους όσοι, στο όνομα μιας ιδεατής πολυπολιτισμικότητας, έχουν επιδεινώσει την καθημερινότητά της. Με απλά λόγια, ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης δεν θέλει να κυκλοφορεί μέσα από στρατιωτικές περιπόλους και στρατιωτικά οχήματα υπό τον φόβο τρομοκρατικών ενεργειών.

Ολο αυτό το σκηνικό, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, είναι απολύτως φυσιολογικό να εκφρασθεί πολιτικά και να πλειοψηφήσει εκλογικά. Οσοι ενοχλήθηκαν από την άνοδο των δεξιών κομμάτων πρώτα ας κοιτάξουν κατά πόσον συνέβαλαν σε αυτό το γεγονός και οι ίδιοι με τις ιδεοληπτικές πολιτικές τους. Οι αφορισμοί για την «Ακροδεξιά» είναι εύκολοι. Δεν λύνουν, όμως, κανένα πρόβλημα».

                   (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Μουμτζής από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)