Κάποτε... μια Ελλάδα

« "Η Χώρα (σ.σ. η Ελλάδα που εννοεί ο STERBER, για να συνεννοούμαστε...) δεν κάνει για επενδύσεις υψηλής τεχνολογίας, έτσι απλά.  Χρηματοδότηση δεν υπάρχει,οι φόροι είναι στα ύψη, τα εμπόδια από τον κρατικό μηχανισμό επίσης,    ενώ το ταλέντο είναι άφαντο από την πιάτσα, μόνο κάποιοι μέτριοι, αλλά με μέτριους δεν κάνεις startup, και άπειροι παντελώς άχρηστοι.Τα Πανεπιστήμια παράγουν 3% εξαιρετικούς επιστήμονες, 7% καλούς, 15% μέτριους, 25% κάτω του μετρίου και 50% παντελώς άχρηστους χωρίς καμιά δυνατότητα και τύχη στην εκτός Δημοσίου οικονομία. Οι εξαιρετικοί, οι καλοί και η μέγιστη πλειοψηφία των μέτριων απλά εξαφανίζεται στο Εξωτερικό και μένουν οι υπόλοιποι...".   

Έτσι δεν ήταν πάντα η Ελλάδα; Όχι. Κατηγορηματικά όχι. Ποτέ δεν ήταν, έτσι ακριβώς, όπως σήμερα. Έτσι που την κατάντησαν τα πράσινα, ροζ, κόκκινα και μπλε άλογα, του 40χρονου πολύχρωμου ψευτοσοσιαλισμού. Αν (τελικά) σωθεί από την κρίση, θα το οφείλει στην ένταξή της στην Ε.Ε. Και ας θέλουν πολλή κουβέντα και αναδρομή (στα πραγματικά γεγονότα), οι πολιτικές συνθήκες της εποχής και η συγκυρία που οδήγησε στη σύνδεσή μας, με την τότε ΕΟΚ.

Η Ελλάδα (εκτός από κορυφαία ναυτιλιακή) υπήρξε αξιόλογη βιομηχανική χώρα.  Ενταγμένη ανταγωνιστικά, στον χάρτη της 1ης έως και της 3ης βιομηχανικής επανάστασης. Και όχι με τζάκια (όπως θέλει η αριστερή προπαγάνδα, τύπου ΣΥΡΙΖΑ) αλλά με άξιους, φιλόδοξους, πεισματάρηδες, και (πάνω απ' όλα) ικανούς αγωνιστές επιχειρηματίες, που δεν άφησαν σαλόνια για να χτίσουν φουγάρα. Κατέβηκαν από τη Νερομάνα της Αιτωλοακαρνανίας, από τον Βραχόρραπτη Αρκαδίας.Οι παππούδες τους πουλούσαν λεμονάδες στους πρώτους Ολυμπιακούς. Οι πατεράδες τους ίσιωναν λαμαρίνες στον Πειραιά. Έφτιαχναν ποτά, που ακόμη τα αντιγράφουν στην Ευρώπη. 

Οι τότε καθηγητάδες δεν χαμογελούσαν... στους Αφγανούς και Πακιστανούς που πουλάνε ναρκωτικά. Βοηθούσαν ή και οι ίδιοι έστηναν χημικές βιομηχανίες, Τράπεζες, ασφάλειες και πρωτοποριακές συγκοινωνίες, για την Ελλάδα του 1950-1970. Η ελληνική χαλυβουργία ήταν πρόκληση όχι μόνο μέσα στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Με συγκροτήματα που προκάλεσαν εκτός από ανταγωνισμό, μίσος, φθόνο και φόνο. Η ελληνική λιπασματοβιομηχανία έκλεινε τα σύνορά μας και για 1 κιλό λιπάσματος. Έβγαζε λίπασμα και στην Κίνα, πριν την χαντακώσουμε με τις σοσιαλιστικές μπουρδολογίες, όλων των αποχρώσεων.

Η ελληνική σιδηρουργία, τα καλώδια και τα οικοδομικά υλικά (ευτυχώς που συντηρούνται ακόμη) άγγιξαν ανταγωνιστικά την αγορά της Ευρώπης. Επέβαλλαν την ποιότητά τους. Η ελληνική ναυπηγική βιομηχανία έπιασε στον ύπνο τη Σιγκαπούρη. Τάραζε τη Γερμανία, όταν οι ντόπιοι αφισοκολλητές των κομμάτων την υπονόμευαν. Με τις ευλογίες, των ενάντια στην πλουτοκρατία... "κυβερνήσεων". Η ελληνική αμυντική βιομηχανία κάλυπτε όλες τις βασικές ανάγκες μας σε είδη άμυνας. Σημαντικότατος προμηθευτής και της Ευρώπης, όπως και στο νικέλιο (σταιδιωτικά χέρια).

Η ελληνική πετρελαϊκή βιομηχανία έκανε επενδύσεις και ανοίχθηκε στη χημική βιομηχανία σε σημείο που (τότε) μπορούσαμε να αναλάβουμε και πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια. Η ελληνική βιομηχανία οικιακών συσκευών, κάθε μορφής, περιόριζε τις εισαγωγές όχι μόνο γιατί οι δασμοί έκαναν ακριβά τα εισαγόμενα αλλά και για την ανταγωνιστική τους ποιότητα. Ποιος είναι σε θέση να το αμφισβητήσει αυτό. Η ελληνική κλωστοϋφαντουργία, τα ρούχα και η ελληνική υποδηματοβιομηχανία (της τότε εποχής της βεβαίως και πριν την παγκοσμιοποίηση) είχαν ταράξει για τα καλά τη γαλλική, την ιταλική και τη γερμανική αγορά.     

Η ελληνική βιομηχανία (παρά το γεγονός ότι η Πολιτεία ουδέποτε φρόντισε να την συνδέσει με την Παιδεία), απασχόλησε και 1.000.000 εργαζόμενους (στις δόξες της...). Τα στελέχη που ανέδειξε (όσα δεν βρίσκονται εκτός Ελλάδας) είναι (στο 90%) τα σημερινά μέλη των βιομηχανικών Οργανώσεων...Η ελληνική βιομηχανία βεβαίως και προστατεύτηκε δασμολογικά όταν έπρεπε, αλλά το ανταπέδωσε με την παραγωγή της (πόσο ανόητοι είναι σήμερα οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί -της κρίσης- οι πρώην κομμουνιστές και οι Τούρκοι, που φροντίζουν ακόμη τη βιομηχανική τους παραγωγή). 

Τι έκανε η Ελλάδα για την οικονομική της ιστορία, όχι από το Βυζάντιο, αλλά από το 1974. Εγκατέλειψε (πρόσχημα η ΕΟΚ) τη βιομηχανία και τις επενδύσεις.Παρέδωσε σε αφισοκολλητές-εργατοπατέρες (αντί να κλείσει ή να πουλήσει, όπως συνιστά ο καπιταλισμός και ορθότατα ο -γνωστός μας- Stefanos _Lazaridis), 53 βιομηχανίες σε πτώχευση. Διόρισε 80.000 κομματικούς στις κρατικές (πλέον) βιομηχανίες. Χαρακτήρισε "νεαρά άτομα", τους δολοφόνους βιομηχάνων με ιστορία. Μετέτρεψε Πανεπιστήμια σε πρεζοπάζαρα και εργαστήρια μολότοφ.Και τώρα μελετάει... σύνδεση, αυτής της "παιδείας", με την παραγωγή. Ποια παραγωγή; Τα τσολιαδάκια για τουρίστες; Κινέζικα είναι κι αυτά».

                             (Απόσπασμα άρθρου του Γ. Κράλογλου από το capital.gr)