Αγωνιστική... υποκρισία

«Η αγωνιστική υποκρισία είναι το νήμα που διαπερνά τους μεγάλους σταθμούς της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Χρόνος: Εξεταστική περίοδος Ιουνίου 1975. Τόπος: Κάποιο κατάμεστο αμφιθέατρο του Καποδιστριακού στα Ιλίσια. Η νεαρή βοηθός που επιτηρεί τους εξεταζόμενους αντιλαμβάνεται ότι ένας εύσωμος γενειοφόρος φοιτητής προσπαθεί να αντιγράψει και του ζητά να αλλάξει θέση. Τι την ήθελε την παρατήρηση; Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. 

Ο φοιτητής, μέλος κάποιας Μ-Λ οργάνωσης, επικαλούμενος την ανύπαρκτη αντιδικτατορική του δράση αρνείται να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις, την περνά γενεές δεκατέσσερις και στο τέλος της ρίχνει και ένα «σε ξέρω εσένα, είσαι χουντικιά» και τη στέλνει αδιάβαστη υπό τα επιδοκιμαστικά βλέμματα των συμφοιτητών του. Και μόνο με την ιδέα να της κολλήσουν τη ρετσινιά της χουντικιάς, η βοηθός ασπρίζει, σκύβει το κεφάλι και παραιτείται, ενώ οι συνάδελφοί της πηγαίνουν σιωπηλά το πάσο τους. Την επόμενη ώρα στο αμφιθέατρο η αντιγραφή κάνει το πάρτι της ζωής της.

Γιατί θυμήθηκα αυτό το ασήμαντο γεγονός; Μα διότι είναι ισχυρό ταυτοτικό στοιχείο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Από αυτό το μικρό στα μεγαλύτερα και στα μέγιστα. Από την Ελλάδα που ανήκει στους μη προνομιούχους Έλληνες και «στις 18 σοσιαλισμός» μέχρι το πάρτι του Άκη και του Γιάννου αλλά και τις κατάρες στον φιλότιμο ορθολογιστή Γιαννίτση. 

Από την επανίδρυση του κράτους του ενός εκατομμυρίου υπαλλήλων του Κωστάκη μέχρι το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου. Και από τις μούντζες και τα «να καεί, να καεί το μπ……. η Βουλή» μέχρι το εμβληματικό «η χούντα δεν τελείωσε το 73».  Ποιο νήμα διαπερνά τους μεγάλους σταθμούς της μεταπολιτευτικής Ελλάδας; Μα και βέβαια η αγωνιστική υποκρισία. 

Υψωμένες γροθιές κάτω από τεντωμένα κατακόκκινα πανό ως προπέτασμα αξίωσης πολιτικής ισχύος και φτηνής ιδιοτέλειας. Και πάνω απ’ όλα «τι βάζουμε στο παντελόνι, μεγάλε»; 

Δύο απανωτές καθολικά αποτυχημένες απεργίες τραγικών μειοψηφιών του δημόσιου τομέα με φαινομενικό στόχο την ανάκληση του αναπτυξιακού νομοσχεδίου και πραγματικό τον εκβιασμό του κόσμου της πραγματικής εργασίας. Και βγήκε γενναία ο πρωθυπουργός της χώρας και μίλησε για απεργία των λίγων και ταλαιπωρία των πολλών, είπε δηλαδή το αυτονόητο. Και ενοχλήθηκε η αριστερή αντιπολίτευση, ο Τσίπρας τον αποκάλεσε Όρμπαν, η Φ. Γεννηματά μίλησε για προβοκάτσια, το ΚΚΕ τον χαρακτήρισε ως πρωθυπουργό της μειοψηφίας του 30% (;). 

Το «είσαι χουντικός» σήμερα έχει αντικατασταθεί από το «είσαι Όρμπαν και Σαλβίνι».  Μπορεί η Σοβιετία να έπεσε και η Κίνα να έγινε ιδιότυπα καπιταλιστική αλλά η ελληνική αριστερά επιμένει στο λουδιτισμό του παρελθόντος. Και πάλι υποκριτικά μιας και ούτε η οικολογία την ενδιαφέρει ούτε η αποανάπτυξη, αφού απολαμβάνει στην ιδιωτική ζωή της όλα τα οφέλη της καπιταλιστικής ανάπτυξης ή και κραιπάλης κατηγορώντας ταυτόχρονα τον ευρωπαϊκό ή τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Η αγωνιστική υποκρισία έγινε υποκρισία μιας ολόκληρης κοινωνίας. Αυτό συνιστά την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και αποτελεί ένα από τα συστατικά που οδήγησαν στην κρίση.

Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία με την ανάπηρη παιδεία, την ελλειμματική καινοτομία και την φτωχή παραγωγικότητα τσιμπάει περισσότερο από κάθε άλλη κοινωνία της Ευρώπης στα αριστερά αιτήματα. Ειδικά όταν αυτά της πλασάρονται με όρους ψευδεπίγραφης δημοκρατίας και ελληναράδικης ανυπακοής στα «κελεύσματα της αγοράς». 

Η αγωνιστική υποκρισία έγινε υποκρισία μιας ολόκληρης κοινωνίας. Αυτό συνιστά την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς πάνω σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και αποτελεί ένα από τα συστατικά που οδήγησαν στην πρόσφατη κρίση. Επαναστατικός βερμπαλισμός, ενοχοποίηση της παραγωγής πλούτου και αναδιανομή των δανεικών σε ομάδες συμφερόντων.

Οι υπάρχοντες θύλακες κοινωνικού και οικονομικού φιλελευθερισμού έχουν μπροστά τους μεγάλο αγώνα για να βάλουν την πατρίδα στο δρόμο που οδηγεί στην καθολική ελευθερία και τη βιώσιμη ευημερία. Όχι μόνο στον πολιτικό αλλά και στον ιδεολογικό στίβο. Ελπίζω ότι θα τον δώσουν μέχρι την τελική νίκη. Οι μειοψηφίες που επιμένουν κάποτε επικρατούν».

                       (Απόσπασμα άρθου του Λ.Καστανά από την ΑΤΗensvoice)