Για μια σοβαρή Εκπαίδευση...

«Αν θέλεις να φτιάξεις σοβαρά πανεπιστήμια δεν μπορείς να είσαι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε ποσοστό εγγεγραμμένων φοιτητών και να έχεις το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας σε πτυχιούχους 25-39 ετών, αφού η παραγωγή και οι εξαγωγές σου είναι για κλάματα. 

Και αν θέλεις να κλείσεις πολλά άχρηστα τμήματα για να σώσεις τα καλά και χρήσιμα κάν’ το καθαρά, κλείσε τα και μείωσε τους εισακτέους. Τότε δεν θα χρειάζεται να ορίσεις τη βάση του 10 για την εισαγωγή που θα φέρει αντιρρήσεις, καταλήψεις και φασαρίες διότι η βάση αυτή θα έρθει από μόνη της. Και δεν θα είναι 10 αλλά πολύ παραπάνω, όπως της πρέπει και όπως ήταν κάποτε.

Ανεβάζοντας το επίπεδο των ΑΕΙ με περισσότερο και καλύτερο προσωπικό, με συνεχή αξιολόγηση και πολύμορφη χρηματοδότηση, με νέα σύγχρονα προγράμματα, με προαπαιτούμενα μαθήματα για τη συνέχιση των σπουδών μειώνεις δραστικά και τους αιώνιους φοιτητές και δεν σου χρειάζεται ούτε η δαμόκλειος σπάθη του (ν+2). Όταν η αγορά απέξω ανεβαίνει και ζητάει στελέχη με αξιοπρεπείς αμοιβές, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες έχουν ισχυρό κίνητρο να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Χωρίς να ανοίξει μύτη. 

Αντιθέτως, είναι αυτοί που απαιτούν από το διδακτικό προσωπικό υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και οδηγούν το εκπαιδευτικό ίδρυμα στην αριστεία.Μη μένεις δέσμιος της ελληνικής καθυστέρησης. Δώσε σπουδές και περιβάλλον υψηλών προδιαγραφών στα παιδιά μας και το πανεπιστήμιο ως καμίνι της ματαιωμένης επανάστασης θα εξαφανιστεί. Ήδη βρίσκεται σε παρακμή.Αλλά τι θα κάνουν όσοι μένουν απέξω; 

Αντί να λιμνάζουν σε ΑΕΙ που δεν θα τελειώσουν ποτέ, αντί να πάρουν ένα πέτσινο πτυχίο του τίποτα που δεν τους βάζει πια ούτε στο δημόσιο, άνοιξέ τους την πόρτα μιας σοβαρής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης. Όχι για μαθητές κάτω από τη βάση, όπως είναι σήμερα. Όχι για παιδιά ενός κατώτερου θεού, αλλά για παιδιά που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ασχοληθούν με την επιστήμη αλλά θέλουν να μάθουν κάτι και να κάνουν πράγματα. 

Δεν θα είναι για όλους αλλά για όσους θέλουν να δουλέψουν σε υψηλό επαγγελματικό επίπεδο. Να φτιάχνουν ψυκτικούς θαλάμους και εγκαταστάσεις φυσικού αερίου, να επισκευάζουν τα αυτοκίνητα της επόμενης γενιάς, να οργανώνουν χαώδεις αποθήκες, να τρέχουν δίκτυα υπολογιστών, να παρέχουν βοηθητικές υπηρεσίες υγείας υψηλών προδιαγραφών, να κυβερνούν ποντοπόρα πλοία, να κατασκευάζουν ρομπότ και τόσα άλλα. 

Όχι άλλα τριτοκοσμικά σχολεία που μετά από ένα μήνα μαθημάτων δεν έχουν διαθέσιμους όλους τους καθηγητές που χρειάζονται, δεν έχουν σταθερό πρόγραμμα, δεν έχουν μια ύλη ορθολογικά επιλεγμένη για να υπηρετήσει σοβαρά το στόχο τους. 

Όχι εργαστήρια ΕΠΑΛ με 25 μαθητές ανά τάξη χωρίς εργαλεία, χωρίς μέτρα ασφαλείας, πάνω από μια αρχαία μηχανή αυτοκινήτου. Τεχνική εκπαίδευση είναι, όχι σαλεπιτζίδικο. Γι’ αυτό χρειάζεται η σαφής κατεύθυνση. Την έχεις; Προχωράς και αποθεώνεσαι. Δεν την έχεις; Βαλτώνεις και απαξιώνεσαι».

                     (Απόσπασμα άρθρου του  Λ.Καστανά από την ATHensvoice)