Συλλογική συνείδηση...

«Η κοινωνία σκίζεται στις ραφές όταν προέχουν όσα μας χωρίζουν αντί όσων μας ενώνουν.Οι πόλεμοι των τάξεων,οι ακτιβιστές και οι νοικοκυραίοι,οι gay και οι breeders,οι προλετάριοι και οι αστοί, οι άντρες και οι γυναίκες,οι μαύροι και οι άσπροι,οι πιστοί και οι άπιστοι, οι εργάτες και τα αφεντικά,      αυτοί κι εμείς. Κάθε φορά που υποκύπτουμε σε έναν διαχωρισμό γινόμαστε περισσότερο αδύναμοι ως κοινωνία και λιγότερο άνθρωποι. 

Μια κοινωνία χωρίς συνεκτικούς ιστούς δεν είναι κοινωνία. Σε μια κοινωνία χωρίς συλλογική συνείδηση καθένας έχει μόνο τον εαυτό του να νοιάζεται και κανείς άλλος δεν τον βλέπει ως οικείο.Ένας άνθρωπος που μεγαλώνει εκτός κοινωνίας είναι άνθρωπος ή όχι;Ένας άνθρωπος που δεν βλέπει όσα τον ενώνουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι άνθρωπος ή όχι;Χώρες όπως το Ιράν, η Βενεζουέλα και το Αφγανιστάν μετατράπηκαν από φιλελεύθερες μοντέρνες κοινωνίες σε απολυταρχικά, ιδεοληπτικά, αναχρονιστικά καθεστώτα σε ελάχιστα χρόνια.

Χώρες που η Δικαιοσύνη κατέρρευσε από το βάρος της εκτελεστικής αυθαιρεσίας μετατράπηκαν σε failed states όπου η ανομία πλειοψηφεί και η ανθρώπινη ζωή είναι φθηνή.Χώρες που η κοινωνική συνοχή κατέρρευσε κατέρρευσαν οι ίδιες και μαζί τους κατέρρευσαν και πολίτες τους μετατρεπόμενοι σε υπηκόους και δουλοπάροικους.

Προσοχή στους διαχωρισμούς ανάμεσά μας.Δεν μας χωρίζουν πολλά από τη ζούγκλα, ή μάλλον αυτά που μας χωρίζουν είναι εξαιρετικά εύθραυστα σε περιόδους έλλειψης πολιτικής ικανότητας ηγεσίας και πρόκρισης διαχωριστικών γραμμών ανάμεσά μας.

Παρακολουθώ με ανησυχία τη διαμάχη όσων δίνουν άδικο στον κοσμηματοπώλη που λέγεται ότι ήθελε να ληστέψει ο νεαρός που λέγεται ότι σκοτώθηκε από αυτόν και περαστικούς, με όσους του δίνουν δίκιο.Ειλικρινά δεν γνωρίζω αρκετά για να βγάλω συμπέρασμα παρότι πιστεύω ότι η ανθρώπινη ζωή είναι αυταξία.

Και των δυο η ανθρώπινη ζωή είναι αυταξία.Και αυτού που νιώθει ότι απειλείται και νιώθει την ανάγκη να απαντήσει με βία στην απειλή της κατεδάφισης της ζωής του και της περιουσίας του (σημειώστε ότι τους κοσμηματοπώλες ΔΕΝ τους ασφαλίζουν οι ασφαλιστικές εταιρείες) και του φτωχοδιάβολου που ίσως κάνει απονενοημένες ενέργειες για μια δόση (αν ήταν αυτός ο λόγος).Στις κοινωνίες δικαίου έχουμε ανθρώπους που πληρώνονται και εκπαιδεύονται για να βγάζουν αποφάσεις για μπερδεμένες καταστάσεις στα όρια της μιας πλευράς ή της άλλης εκδοχής. Τους λέμε Δικαστές.

Δεν θέλω να διαλέξω πλευρά για το ποιος έχει δίκιο. Δεν γνωρίζω τι πραγματικά συνέβη. Και να γνώριζα δεν γνωρίζω αρκετά τον νόμο για να αποφασίσω ποιος είναι εγκληματίας, ποιος είναι θύμα και ποιος είναι ηλίθιοςΘέλω να εμπιστευτώ εκείνους που η κοινωνία έχει δώσει την εντολή να βγάζουν άκρη σε τέτοιες μπερδεμένες καταστάσεις.Δυστυχώς ολοένα και εξαχρειωνόμαστε ως κοινωνία».

                                           (Αρθρο του Άγη Βερούτη από το capital.gr)