Απόψεις...

 «Όταν επισκέφθηκα τη Λέσβο, οι συντονιστές της Δημιουργίας εκεί Giorgos Mylonas και Mpampis Vaxevanis μού είπαν με το νι και με το σίγμα, τι κάνει κάθε ΜΚΟ, ποιες κλείνουν ραντεβού με τους λαθρέμπορους απέναντι, σε ποιες ακτές έρχονται οι βάρκες, ποιοι τις περιμένουν, ποιοι είναι στο κόλπο από την τοπική κοινωνία, ποιοι δημοσιογράφοι δημιουργούν προπέτασμα καπνού, ποιοι στοχοποιούν όσους αντιδρούν εμφανώς, ποιοι πανεπιστημιακοί (κανονικοί και μαϊμούδες) προσφέρουν ιδεολογικό άλλοθι στη συμμορία. Με ονόματα, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Φυσικά δεν ήταν καμμιά γνώση απόρρητη. 

Όλη η Λέσβος τα ξέρει. Πέρασαν κάτι μήνες και επιτέλους συνελήφθησαν αυτοί που ήξερε όλη η Λέσβος ότι έκαναν αυτό που "έμαθε" η αστυνομία μόλις… προχθές και η υπόλοιπη Ελλάδα χθες. Κι επειδή και η αστυνομία αποκλείεται να μην τα ήξερε, το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ του υποκόσμου των ΜΚΟ στον οποίον εμπλέκεται και ο υπόκοσμος του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιες ΜΚΟ έπεσαν σε δυσμένεια, μάλλον ρίχνοντας τους υπόλοιπους στη μοιρασιά».

«Θεωρώ πολύ φυσικό ένας πολιτικός, και ακόμα περισσότερο ένας πρωθυπουργός, να συναντάει θρησκευτικούς ηγέτες. Αλλά θεωρώ εντελώς αφύσικο, και επιπλέον ασέβεια και εμπαιγμό της θρησκείας, ένας Πατριάρχης, εν προκειμένω ο Ιεροσολύμων, να απονέμει τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Παναγίου Τάφου σε έναν δεδηλωμένο άθεο. 

Το Τάγμα του Παναγίου Τάφου - υποθέτω το γνωρίζει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων - ήταν μια αδελφότητα λαϊκών οι οποίοι ζούσαν ως μοναστικό τάγμα και είχαν αφιερωθεί στη θρησκεία και στην υπεράσπιση του Αγίου Τάφου. Είναι αυτονόητο ότι ο φέρων τον Μεγαλόσταυρο πρέπει να είναι πιστός. Δεν είναι πολιτική η τιμή, αλλά θρησκευτική.

Άρα, εδώ έχουμε δύο ασέβειες. Και του Πατριάρχη, που για λόγους δημοσίων σχέσεων τιμά με ένα θρησκευτικό παράσημο έναν άθεο, και του τιμώμενου που το αποδέχεται. Ψιλά γράμματα βέβαια για τον δεύτερο - θεομπαίχτη εκ πεποιθήσεως και κατά συρροήν. Αλλά για τον πρώτο; Ούτε καν να κρατήσει τα προσχήματα;

                                                                (Θ.Τζήμερος – Δημιουργία Ξανά)