Δεν θέλει κόπο, θέλει... τρόπο

«Με αφορμή τις επιτυχίες των παιδιών στις Παν/νιες, στα οποία εύχομαι ό,τι καλύτερο, θα ήθελα να εκθέσω δυο σκέψεις μου. Στην Ελλάδα κατ'αρχάς έχουμε πολύ περισσότερες πανεπιστημιακές σχολές από αυτές που θα έπρεπε να υπάρχουν αναλογικά με τον μαθητικό πληθυσμό. Οι λόγοι είναι γνωστοί. Αυτό όμως το στρεβλό σύστημα έχει τα εξής οδυνηρά αποτελέσματα για την ελληνική κοινωνία.

Πρώτον έχουμε πληθωρισμό πτυχίων, κοινώς πτυχία χωρίς καμία αξία, τα οποία είναι για τον κάλαθο των αχρήστων και πεταμένα λεφτά. Ο πληθωρισμός αυτός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία ή σε ετεροαπασχόληση.

Δεύτερον και χειρότερο. Δημιουργεί την λάθος νοοτροπία και πεποίθηση ότι ένα παιδί που δεν διαβάζει μπορεί να αποφοιτήσει από πανεπιστήμιο. Δεν μπορεί αντικειμενικά. Επειδή όμως πλέον τα "πανεπιστημιακά" μαθήματα ορισμένων σχολών ξεπερνούν σε ευκολία και αυτά του δημοτικού στο Ελλαδιστάν μπορεί και να μπορέσει. 

Οταν ένας μαθητής εισάγεται με ελεεινούς βαθμούς σε οποιαδήποτε σχολή και αποκτά την ιδιότητα του φοιτητή παίρνει μαζί δώρο και την νοοτροπία όλα τα μπορώ (κι ας μην τα μπορώ). Οταν δε έχει και τον Τσίπρα πρωθυπουργό το "δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο" αποκτά άλλη διάσταση στο κεφάλι του. 

Δυστυχώς αυτά τα παιδιά, μη έχοντας την αναγκαία πειθαρχία που απαιτούν οι πανεπιστημιακές σπουδές, μη έχοντας και τα προσόντα (γιατί δεν τα έχουν), είναι αυτά που θα πατήσουν επί πτωμάτων, για να αναρριχηθούν εκεί που δεν τους παίρνει. Και επειδή είμαστε στο Ελλαδιστάν θα το καταφέρουν.

Τρίτον και ακόμη πιο σημαντικό. Το να οδηγείσαι σε σπουδές ό,τι να'ναι επειδή το Κράτος μέσα από ένα στρεβλό σύστημα σε τοποθετεί σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα εντελώς αμφιβόλου ποιότητας, απλά σε καθυστερεί από άλλα πράγματα και κυρίως σε καθυστερεί από την ωριμότητα και την ενηλικίωση. 

Όλα αυτά τα παιδιά που μπαίνουν στις βοϊδοσχολές του 2,3, κτλ καλύτερα να δούλευαν, να έκαναν οικογένεια, να κοίταζαν να κατευθυνθούν σε έναν τομέα χρήσιμο για την ζωή τους. Βλέπω μαθητές μου που δούλεψαν μετά το σχολείο και αντίστοιχους που φοίτησαν σε βοϊδοσχολές και είναι η μέρα με τη νύχτα σε προκοπή, με τους πρώτους να είναι αξιοθαύμαστοι και τους δεύτερους χαμένους στην απογοήτευση.

Είναι βαρύ, αλλά θα το πω. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα θέλει γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο με σαφώς λιγότερα πανεπιστήμια και ΤΕΙ (που δεν θα γίνονται ΑΕΙ). Αν αλλάξει αυτό τότε θα αλλάξει η κοινωνία.Αλλιώς θα συνεχίσουμε να ζούμε το "δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο".

                                                                  (Ελένη Παπαδοπούλου- F/B)