Ο επικίνδυνος... Ψινάκης

«Δευτέρα βράδι 14 Αυγούστου ήταν, η βορειοανατολική Αττική καιγόταν ήδη πάνω από 30 ώρες, η πολιτική ηγεσία φαίνεται ότι απολάμβανε, σε μαγικά νησιά, τη φεγγαράδα και ο δήμαρχος Μαραθώνα, με γυαλιά ηλίου μέσα στα μαύρα τα μεσάνυχτα στούμπωνε τον τηλεοπτικό χρόνο όπως εκείνος ξέρει και μπορεί. 

Ετσι μάθαμε πόσο «ωραίο τυπάκι» ήταν ο υπεύθυνος της Πυροσβεστικής, πόσο γενναία παιδιά οι πυροσβέστες και πώς ο ίδιος ο δήμαρχος μυήθηκε στην πυρόσβεση αφού, κατά τα λεγόμενά του, έδωσαν και σε εκείνον μια μάνικα και έσβησε, για λίγο, την «φωτίτσα». Επίσης μάθαμε ότι ήταν σε ένα ερημονήσι, τι ώρα ακριβώς του τηλεφώνησε η Ρένα Δούρου (στις έξι το πρωί συγκεκριμένα) και ότι πήρε ένα ελικόπτερο και ήρθε άρον άρον. Και κάτι για «κονσπίρασι» είπε ή, τέλος πάντων, αμφισβήτησε. That’s all folks. Διότι πέραν τούτου, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, ούτε από πυρκαγιές ούτε από πώς αυτές αντιμετωπίζονται ήξερε πολλά-πολλά.

Το πρόβλημα δεν είναι αυτός καθαυτός ο Ηλίας Ψινάκης. Ούτε καν το ότι μέχρι αργά το απόγευμα της Κυριακής (μετά, όπως δήλωσε, πήγε σε βραχονησίδα) ο ίδιος βρισκόταν στη Μύκονο όπου, μαζί με τον Παναγιώτη Κουρουμπλή, τον Αδωνι Γεωργιάδη και τον δήμαρχο του νησιού εγκαινίασε κέντρο θαλάσσιων σπορ. Το γεγονός μάλιστα ότι το συγκεκριμένο κέντρο ίδρυσε πατέρας ανήλικου που πριν λίγα χρόνια έχασε τη ζωή του σε ατύχημα που προκλήθηκε από θαλάσσιο σπορ, προσδίδει έναν συμβολισμό στην εκδήλωση.

Η επείγουσα ανάγκη επαναπροσδιορισμού του αυτονόητου έγκειται στο ότι δώδεκα ώρες μετά το φούντωμα της πυρκαγιάς σε γειτονικούς δήμους, ο δήμαρχος Μαραθώνα δεν είχε πάρει χαμπάρι τι γινόταν – με ένα κανάλι σε ειδησεογραφικό μαραθώνιο και τα σόσιαλ μίντια να βοούν. Το πού ήταν, ποιος και πότε τον ειδοποίησε και με τι μέσον επέστρεψε είναι «λαβράκια» για μεσημεριανά πάνελ όχι όμως δηλώσεις με φόντο το πύρινο μέτωπο. Και όταν η σύνδεση διακόπτεται με πλάνα από σπίτια που τα γλείφουν οι φλόγες δεν λες τις φωτιές «φωτίτσες». «Μα ο Ψινάκης είναι καλός δήμαρχος» θα με προλάβουν κάποιοι. Γιατί έκανε αυτό κι αυτό κι αυτό κι αυτό». 

Να το πάλι το αυτονόητο. Η συμβατική υποχρέωση ως πολιτική αρετή.Ο Ψινάκης έκανε αυτό που ήξερε να κάνει πάντα καλά. Να επισημοποιεί τη γραφικότητα. Και να την επιβάλει. Κάπως έτσι έχει κερδίσει ένα είδος ακαταλόγιστου. Από τη μια, μαγκιά του. Από την άλλη, όταν η γραφικότητα καθιερώνεται ως πολιτική κανονικότητα προκαλεί θλίψη. Και όταν εκταμιεύει ψήφους γίνεται σχεδόν απειλή. Του στοιχειώδους πολιτικού πολιτισμού.

Θα πει κάποιος «Με όλα αυτά που γίνονται, ο Ψινάκης σας πείραξε;». Ναι, ο Ψινάκης μας πείραξε. Διότι η δίκη του γραφικότητα δεν έχει την πολιτισμική βαρβαρότητα του Πολάκη ούτε την επιθετικότητα της Δούρου ούτε την αμετροέπεια του Πρωθυπουργού και του Μαξίμου. Η δική του είναι «γλυκιά» όπως θα έλεγε ο ίδιος με τον χαρακτηριστικό του τόνο. Γι’ αυτό και πιο επικίνδυνη. Διότι όσο εθιζόμαστε σε αυτήν, τόσο εξοικειωνόμαστε με την καθεστωτική γραφικότητα των άλλων.

                                               (Άρθρο του Α.Στασινού από το protagon)