Νοοτροπία...

«Αν δεν αλλάξει νοοτροπία ο μέσος Ελληνας, δεν πρόκειται η χώρα αυτή να γίνει κράτος και θα παραμείνει... ιδέα. Αν πάλι δεν μεταβληθεί σε κράτος, από ιδέα, η Ελλάδα, δεν πρόκειται να αλλάξει νοοτροπία ο μέσος πολίτης. Ολα τα υπόλοιπα ηρωικά που ακούγονται και λέγονται είναι αυταπάτες, κατάλληλες για οπαδούς του Σώρρα. Ανάλογες και ισοδύναμες με εκείνες που διακατείχαν την κυβέρνηση Συρανέλ στην πρώτη θητεία της, όπως παραδέχθηκε ο πρωθυπουργός, δίχως ωστόσο να έχουν αντικατασταθεί από γνώση, λογική και ρεαλισμό κατά τη δεύτερη. Η χώρα συνεχίζει να ονειροβατεί και να καρκινοβατεί γιατί αρνείται πεισματικά να αλλάξει.

Το πρόβλημα δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι δυσεπίλυτο, ακόμη και αν υπάρχει πραγματική πολιτική βούληση να λυθεί. Ο ψεκασμός με μύθους, στρεβλώσεις (και εξαιρέσεις) επί διακόσια χρόνια έχει δημιουργήσει ένα ξεχωριστό DNA που επηρεάζει τη συμπεριφορά της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας και, βεβαίως, της πολιτικής τάξης. Το κράτος και η δημόσια διοίκηση μπορεί να είναι απρόσωπα σαν έννοιες, αλλά από πρόσωπα συγκροτούνται και από πρόσωπα καθοδηγούνται. Πρόσωπα επίσης επιβάλλουν θεσμούς, νόμους, συνήθειες, ήθη και έθιμα. Από την πρώτη στιγμή της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους ο στόχος ήταν να γίνει η Ελλάδα κανονική χώρα, με πρότυπα τις διάφορες ευρωπαϊκές. Στα λόγια, καθώς ο στόχος παραμένει ίδιος, πάλι στα λόγια.

Οι παραπάνω σκέψεις οδηγούν ασφαλώς σε απαισιόδοξα συμπεράσματα. Ιδιαίτερα που η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της σε διάφορα επίπεδα ηγεσίας κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνει η χώρα αγκυλωμένη, προβάλλοντας ως φόβητρο τον... νεοφιλελευθερισμό και πορθητές τους ξένους, που στους δικούς τους μηχανισμούς (ΝΑΤΟ, Ε.Ε. κ.λπ.) πασχίσαμε να ενταχθούμε (εκόντες) και τρέμουμε μήπως βγούμε (άκοντες). Περιττό να τονισθεί βέβαια ότι πίσω από το φόβητρο του νεοφιλελευθερισμού κρύβεται η βαθιά επιθυμία να παραμείνει όπως ακριβώς είναι, χωρίς να μεταρρυθμιστεί, η περιβόητη «ελληνική πραγματικότητα», παρά τη θλιβερή καθημερινότητα θιασωτών και αντιπάλων.

Από την άλλη πλευρά, αξίζει η προσπάθεια να αλλάξει αυτή η «ελληνική πραγματικότητα». Μόνο που εκείνοι που εμφανίζονται αποφασισμένοι να προσπαθήσουν πρέπει να πλαισιωθούν και από αντίστοιχα αποφασισμένους και κατάλληλους ανθρώπους, μέσα και έξω από κόμματα. Οι μάχες που θα χρειαστεί να δοθούν θα είναι τόσο σκληρές, που μόνον αποφασισμένοι θα μπορούν να τις δώσουν. Ανθρωποι που συνειδητοποιούν ότι αν δεν αλλάξουν η νοοτροπία και η δημόσια διοίκηση, δεν υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν άραγε τέτοιοι στην Ελλάδα σήμερα;»

                 (Απόσπασμα άρθρου του Αγγ.Στάγκου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)