Στα πόσα καίγεται;

«Το πιο ανησυχητικό όλων είναι ότι ο αρμόδιος για την Προστασία του Πολίτη υπουργός χαρακτηρίζει τον εμπρησμό των τρόλεϊ και λεωφορείων στην οδό Πατησίων «μεμονωμένα περιστατικά». Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι οι μπαχαλάκηδες (που έχουν άσυλο στο Πολυτεχνείο) μόνο μία φορά έβαλαν μπουρλότο σε δύο τρόλεϊ μαζί. Τις άλλες φορές τα καίνε ένα, ένα· όπως ακριβώς καίνε και τα παραπλεύρως περίπτερα. Υπό αυτήν την σκοπιά και οι επιθέσεις στην Κωνσταντινούπολη είναι «μεμονωμένες».

Ετσι και ο ομόλογος του κ. Νίκου Τόσκα θα μπορούσε να δηλώσει ότι «αν δείτε μόνο αυτά τα περιστατικά, όντως υπάρχει πρόβλημα. Ομως η γενικότερη εικόνα ασφάλειας στην πόλη είναι καλύτερη». Αλλά πάλι εδώ κυβερνητικό στέλεχος έθεσε το δίλημμα στον ελληνικό λαό, αν προτιμά τις φονικές επιθέσεις των παραφρόνων του Αλλάχ, ή τα δικά μας μπάχαλα, λες και το ένα αποτρέπει το άλλο.

Την εποχή της μετα-αλήθειας δύσκολα μπορεί να επιχειρηματολογήσει κάποιος υπέρ του α η του β, αφού το α παρουσιάζεται ως β και αντιστρόφως. Δεν μπορεί να γίνει επί της ουσίας συζήτηση π.χ. για τα ραδιοτηλεοπτικά, όταν από τον ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζουν ως μεγάλη νίκη ότι το ΣτΕ κατήργησε μόνο ένα άρθρο του διαβόητου νόμου Παππά για τα κανάλια (κάτι σαν «μεμονωμένο γεγονός» θεωρείται κι αυτό) αποκρύπτοντας την αλήθεια, ότι αν καταπέσει το βασικό άρθρο, δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί το δικαστήριο με τα υπόλοιπα. 

Στην εποχή της αλήθειας θα θεωρούσαμε ότι όλος ο νόμος έχει πρόβλημα. Στην post-truth εποχή, μπορεί μέχρι και να πανηγυρίζει για την απόφαση ο αρμόδιος υπουργός ή να γράφει το κομματικό όργανο στην πρώτη σελίδα «Συνταγματικός ο νόμος Παππά, αντισυνταγματική μόνο η μεταφορά των αρμοδιοτήτων από το ΕΣΡ στον υπουργό» («Αυγή» 14.1.2016).

Από την εποχή της περήφανης διαπραγμάτευσης με τα πουκάμισα έξω, τότε που η συμφωνία ολημερίς υπογραφόταν και το βράδυ γκρεμιζόταν, αυτή η κυβέρνηση έπνιξε τη χώρα στο ψέμα, τόσο που σε κανέναν πια δεν κάνει εντύπωση η αλήθεια. Κάθε βδομάδα καίγονται τρόλεϊ στο κέντρο των Αθηνών (συνολική ζημιά εκατομμυρίων) και ο αρμόδιος υπουργός δηλώνει ότι κάνει διάλογο με τις συλλογικότητες για την αποτροπή του φαινομένου. 

Αντί να καθαρίσει το ΕΜΠ από τους καταληψίες, μας λέει θεωρίες «ότι δεν υπάρχουν μαγικά ραβδάκια για την κατάσταση με τα Εξάρχεια» και παρ’ όλα αυτά «η κυβέρνηση έχει επιτύχει σημαντικά αποτελέσματα ... (σε ό,τι αφορά) εξουδετέρωση των κυκλωμάτων της αλβανικής μαφίας των ναρκωτικών» και προσθέτοντας ότι «έχουμε εφαρμόσει και άλλα συστήματα με τα οποία προσπαθούμε να μειώσουμε τα φαινόμενα βίας στην περιοχή» (ΣΚΑΪ 15.1.2016).

Προσέθεσε ότι «ο διάλογος μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση της κατάστασης και πρέπει να υπάρχει. Διάλογος γίνεται ακόμη στον πόλεμο ανάμεσα σε αντίπαλες πλευρές, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε ανεκτικοί σε φαινόμενα ανομίας». Και εδώ μπαίνουν κάποια ερωτήματα. Πέρα από το σου ’πα μου ’πες στα Εξάρχεια (το οποίο μπορεί να είναι χρήσιμο έστω ως ψυχοθεραπεία) πόσο ανεκτικός θα παραμείνει στους εμπρησμούς της περιουσίας του ελληνικού λαού; Φαινόμενο ανομίας είναι κι αυτό. Δεύτερον, στα πόσα καμένα τρόλεϊ καίγεται και ο κ. Τόσκας; Γενικώς πόσο πυρίμαχοι στην ευθιξία είναι οι υπουργοί των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;»

                              (Άρθρο του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)