Το Ύφος...

«Το ύφος του κειμένου (της απάντησης του πρωθυπουργικού γραφείου στο "Πρώτο Θέμα"), είναι απολύτως συμβατό με «όλο αυτό το πράγμα» που ζούμε από τον Ιανουάριο του 2015, που η χώρα κυβερνάται από μια κομπανία η οποία, παρόλο που το μόνο ψέμα που δεν έχει πι είναι ότι δεν θα είναι παρένθεση και ότι ήρθε για να μείνει.

Αυτό το ύφος, πρωτόγνωρο ως επικοινωνιακό χαρακτηριστικό μιας κυβέρνησης και, κυρίως, ενός πρωθυπουργού που ηθελημένα ή όχι ξεχνάει ότι εκπροσωπεί μια χώρα και έναν λαό, και όχι ένα δικό του μαγαζί και μόνο τους δικούς του πελάτες, διαπερνά κάθε δημόσια εμφάνιση και τοποθέτησή του, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, είτε βλέπει εκπροσώπους οργανώσεων και θεσμών, είτε τους αρχηγούς κομμάτων και κρατών.

Στην πολιτική διάλεκτο αυτής της επικοινωνίας, κυριαρχούν δύο σύνδρομα: του κυνηγημένου από όλους, και του έχοντος εκδικητική διάθεση προς όλους.

Το τελευταίο, εκφράζεται σε όλα σχεδόν τα Δελτία Τύπου τα οποία παρασκευάζονται στα υπόγεια του Μαξίμου. Με μιαν άλλη γραφή, θα διαβάζαμε προτάσεις όπως «καριόληδες, τόσα χρόνια ήμασταν στην απέξω και κάνατε πάρτι, τώρα κυβερνάμε εμείς και το πάρτι τελείωσε».Εκείνο που δεν λέγεται σ’ αυτήν την «νέα επικοινωνία», για να συμπληρωθεί και να εξηγηθεί πλήρως το «προς τι τέτοιο ύφος;», είναι ότι «το πάρτι το κάνουμε πλέον εμείς, και σεις καθίστε στη μπάντα».

Αν υπήρχε κάποιο υπόβαθρο ηθικής στο αρχικό κυβερνητικό ξεκίνημα του ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο το politburo του, δηλαδή το εγκατεστημένο στα μέγαρα ιερατείο του, φρόντισε να το εξαλείψει με αυτήν ακριβώς την επικοινωνιακή του πρακτική.Η διάλεκτος είναι ολόιδια με εκείνη που ηχούσε στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα τα χρόνια που το φοιτητικό κίνημα είχε αρχίσει να πιστεύει πως μπορούσε να κυβερνήσει τη χώρα. Συνεχίστηκε στις Γενικές Συνελεύσεις εργατικών ενώσεων, όπου η εκπροσώπηση των πραγματικά εργαζόμενων ήταν τόσο μικρή που η διάλεκτος έγινε σε τέτοιο βαθμό εσωστρεφής που μάθανε οι φορείς της να αντιδικούν ακόμα κι αναμεταξύ τους.

Έτσι λοιπόν, μέσω αυτής της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και χάριν μιας ιδιότυπης, ελληνικής επαναστατικότητας, δημιουργήθησαν οι γνωστές σε όλους μας κλίκες. Κλίκες στα σχολεία (μαθητικά συμβούλια), κλίκες στα πανεπιστήμια, κλίκες στα κόμματα, κλίκες στα συνδικάτα, κλίκες στην εργασία, κλίκες στην κυβέρνηση, έδεσε η μπεσαμέλ, και νάμαστε!

Υστερόγραφο: Επιστρέφοντας στην αιτία του σημειώματος αυτού, δηλαδή στην κυβερνητική αντίδραση για ένα δημοσίευμα, το μόνο που μένει αναπάντητο είναι το περιεχόμενό του. Δεν εξετάζεται εδώ εάν το δημοσίευμα έχει βάση ή είναι κίτρινο. Σε κάθε περίπτωση, η αντίδραση δεν έπρεπε να ήταν αυτή που μόλις διαβάσαμε. Φαντάζεστε ποτέ να γραφόταν τέτοιου είδους κείμενο από το Γραφείο Τύπου του Λευκού Οίκου, της Ντάουνιγκ Στριτ, των Ιλισίων ή της Καγκελαρίας;

                     (Απόσπασμα άρθρου του Χ.Μιχαηλίδη από το protagon.gr)