Το έλλειμμα πολιτισμικότητας...

«Δύσκολο να πει κανείς αν η Αθήνα είναι πολυπολιτισμική ή ολιγοπολιτισμική πόλη. Ο φίλος Τάκης Θεοδωρόπουλος την περιγράφει πολλάκις ως απολίτιστη. Ομως κατά τη δεκαετία του ’80, πριν έλθουν οι συμπαθείς (πλέον) Αλβανοί, και αντιπαθείς (τώρα) μουσουλμάνοι, κυριαρχούσαν στους τοίχους συνθήματα του στυλ «Εξω οι Βλάχοι από την Αθήνα». Ηταν η εποχή της ελληνικής αθωότητας και του ρωμαίικου αυτοθαυμασμού: «Οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές», λέγαμε, κάτι που ήταν απολύτως φυσιολογικό, αφού δεν υπήρχαν μαύροι στην Ελλάδα. Υπήρχαν μόνο κάποιοι σκουρόχρωμοι Ρομά –«γύφτους», τους λέγαμε τότε– που δεν είχαμε και σε μεγάλη υπόληψη. Μόλις αποκτήσαμε Αλβανούς, είχαμε και πογκρόμ. 
 
Ετσι, μαζί με όσα αναφέρει στο άρθρο της η Ξένια Κουναλάκη («Ρατσισμός και μετα-αλήθεια» 29.12.2016) τον Σεπτέμβριο του 2004 κάποιοι εκ γενετής αντιρατσιστές κυνηγούσαν τους Αλβανούς μετανάστες γιατί η χώρα τους κέρδισε στο ποδόσφαιρο. Στη Ζάκυνθο δολοφόνησαν έναν 22χρονο. Αλλοι επτά κατέληξαν σε νοσοκομεία...
 

Αυτό δεν κάνει την ελληνική κοινωνία καλύτερη ή χειρότερη από άλλες, που είχαν αποικίες. Απλώς τονίζει ότι σε όλο τον κόσμο η πρόκληση του καινούργιου σοκάρει και πολλάκις παίρνει φριχτή τροπή. Η δική μας κοινωνία (άμαθη και πολιτισμικώς μονοκαλλιεργητική) είχε μεν παρατράγουδα, αλλά αποδείχτηκε ανεκτική. Αυτό οφειλόταν σε δύο παράγοντες: Πρώτον, «στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς... Αυτή απαξίωσε πολύ νωρίς και ιδεολογικά και κοινωνικά κάθε προσπάθεια διαχωρισμού των ανθρώπων με βάση τα χαρακτηριστικά τους...». Δεύτερον, στο γεγονός ότι «η Ελλάδα της μεταπολίτευσης ζει μια χωρίς προηγούμενο περίοδο ευημερίας. Οι μετανάστες βοηθούν σ’ αυτή. Τα μεσαία στρώματα χρειάζονται τους Αλβανούς. Είναι φιλί ζωής στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα» («Ελλάδα και ρατσισμός», 22.8.2004).

Βάζει πολλά ζητήματα στα άρθρα του για την μη-πολυπολιτισμική Αθήνα ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, αλλά το βασικό είναι ένα. «Δεν πάει να είναι μαύρος, άσπρος ή ριγέ», γράφει. «Το θέμα είναι ότι πετάει τα σκουπίδια από το παράθυρο... Το πρόβλημα με τον πληθυσμό των αδήλωτων, κοινώς παράνομων μεταναστών, είναι ότι είναι αδήλωτοι, κοινώς παράνομοι, άρα δεν μπορούν να ενταχθούν στους κανόνες της δικής μας ζωής – σιγά τους κανόνες, θα μου πείτε» («Η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική ΙΙ», «Καθημερινή» 29.12.2016). Το βασικότερο, δε, όλων είναι αυτό το «σιγά τους κανόνες».

Είναι περίεργο, αλλά οι μετανάστες σε όλο τον κόσμο, είτε από φόβο, είτε από ευγνωμοσύνη, προσπαθούν να προσαρμόσουν τη συμπεριφορά τους στη χώρα υποδοχής των. Γράφαμε παλιότερα ότι οι Ελληνες μετανάστες στη Γερμανία, αντιθέτως με όσα έκαναν στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα πετάξουν σκουπίδια στους δρόμους. Ο νόμος εφαρμοζόταν αυστηρά και για γηγενείς και για μετανάστες. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου βασιλεύει η χαμηλή ανομία, οι μετανάστες προσαρμόζονται, εντείνοντας τα προβλήματα. 

Τα δικά τους σκουπίδια στους δρόμους δεν είναι διαφορετικά από τα δικά μας· απλώς τα αυξάνουν. Η δική τους ανομία προστίθεται στη διάχυτη δική μας ανομία. Συνεπώς το ζήτημα δεν είναι η πολυπολιτισμικότητα ή η ολιγοπολιτισμικότητα της Αθήνας, αλλά το πολιτιστικό της έλλειμμα, το οποίο κατά έναν μαγικό τρόπο υπογραμμίζουν οι μετανάστες της...»

                                (Άρθρο του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)