Απροϋπόθετη Δημοκρατία...

«Σε μια Δημοκρατία μπορεί καθένας να λέει ό,τι θέλει. Στην ελληνική «απροϋπόθετη» Δημοκρατία μπορεί να το λέει και όπως θέλει. Μπορεί να μαγαρίζει με σπρέι τους φρεσκοβαμμένους τοίχους τρίτων, να βρωμίζει τον δημόσιο χώρο με αφίσες και τους δρόμους με φέιγ-βολάν. Υπήρχαν, όμως, κάποιοι χώροι που το τσάμπα επαναστατικό ταμπεραμέντο δεν τους άγγιζε. 

Μάλλον διότι προστατεύονταν καλά· είτε από την αστυνομία, είτε από κοινωνικές συμβάσεις. Δεν νοείτο, για παράδειγμα, να διακόψει κάποιος τη Θεία Λειτουργία μιας χριστιανικής εκκλησίας ή να γράψει συνθήματα στους τοίχους της· μόνο τους ναούς των Εβραίων βεβηλώνουν αζημίωτα, οι άλλοι «επαναστάτες», οι μαύροι κι άραχλοι. Δεν νοείται να μπει κάποιος στο αρχαιολογικό μουσείο και να γράψει με σπρέι στα αγάλματα «Οχι στην ανδροκρατική, δουλοκτητική κοινωνία της Αρχαίας Αθήνας». Δεν νοείται, προς το παρόν τουλάχιστον, διότι κάποια αγράμματα παιδάκια έγραψαν με σπρέι στο περίφημο μνημείο του Λυσικράτη στην Πλάκα «Τα ελληνικά σας μνημεία είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών»...

Επίσης, μέχρι το 2006, ουδείς διανοείτο να μπει στην Ολομέλεια της Βουλής για να σηκώσει πανό, να φωνάξει συνθήματα, γενικώς να ασχημονήσει στον ναό της Δημοκρατίας. Η αρχή έγινε όταν στελέχη του τότε «Συνασπισμού» (και μάλιστα με προσκλήσεις του κόμματος) σήκωσαν πανό στα θεωρεία της Βουλής και φώναξαν συνθήματα κατά της αποκρατικοποίησης του ΟΤΕ. «Ηταν μια ακτιβιστική ενέργεια, συμβολικού χαρακτήρα», είχε πει ο κ. Δημήτρης Στρατούλης, εις εκ των πρωταγωνιστών της πρωτοφανούς αυτής αθλιότητας και σημειώναμε τότε ότι «προφανώς θα ακολουθήσουν κι άλλες. Κάποιοι επί παραδείγματι θα μπορούν να έχουν σπρέι για να βάψουν με συνθήματα τους τοίχους του Κοινοβουλίου... 

Δεν θέλουμε να δίνουμε ιδέες, αλλά οι λιμενεργάτες, ως πιο στιβαροί, κάτι πιο δυναμικό (πάντα ακτιβιστικού χαρακτήρα) μπορεί να σκεφτούν» (17.12. 2006) Η έκκληση ενός βουλευτή να εφαρμοστεί ο νόμος (υπάρχει και προβλέπει ποινές σε όσους κάνουν τέτοιου τύπου «εκδηλώσεις») αποκρούσθηκε με το επιχείρημα ότι έτσι «ποινικοποιείται η διαμαρτυρία».

Ετσι, προχθές οι αποτυχόντες πολιτευτές της Λαϊκής Ενότητας ανέβηκαν στα θεωρεία της Βουλής και σκόρπισαν φέιγ-βολάν στην αίθουσα της Ολομέλειας με απόσπασμα του Πορτογάλου συγγραφέα, του οποίο ούτε το όνομα δεν μπορούσαν να προφέρουν· «Σουμαρόγκο» τον αποκάλεσε ο κ. Στάθης Λεουτσάκος στην πρωινή εκπομπή του Σκάι «Πρώτη Γραμμή» (28.2.2016). 

Το πρόβλημα, όμως, είναι μεγαλύτερο και από την ανοησία και την αγραμματοσύνη που δέρνει τη σύγχρονη Αριστερά. Είναι η έμπρακτη προσβολή στο πρόσωπο όλων μας. Κακά τα ψέματα: Mέσα σε αυτόν τον χώρο μιλούν μόνο όσοι εξουσιοδοτούνται από τον ελληνικό λαό. Οι κ.κ. Θανάσης Πετράκος, Στάθης Λεουτσάκος και λοιποί τζάμπα επαναστάτες της ΛΑΕ ζήτησαν αυτήν την εξουσιοδότηση τον Σεπτέμβριο του 2015 και δεν την πήραν. 

Η επιχείρησή τους να πουν την άποψή τους μέσα στην αίθουσα ήταν παραβίαση της εντολής του ελληνικού λαού, που τους αρνήθηκε τη δυνατότητα. Δεν ήταν απλώς προσβολή του κοινοβουλευτισμού –τον οποίο, έτσι κι αλλιώς, ως κομμουνιστές και πολέμιοι της «αστικής δημοκρατίας», δεν εκτιμούν–, αλλά ένα μεγαλοπρεπές φτύσιμο στον λαό που, καλώς ή κακώς, τους απέρριψε...»

                                  (Άρθρο του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΕΜΡΙΝΗ)