Δέκα ερωτήματα ζητούν απάντηση (Α')

«Οι όροι «αετανόητος κοψοχέρης» είναι αντιφατικοί. Αποδίδουν, ωστόσο, επακριβώς τα ανάμεικτα συναισθήματα που νιώθουν σήμερα πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, προερχόμενοι από την Κεντροαριστερά.Βαθιά μέσα τους έχουν υποστεί τέτοιο σοκ από την αποκάλυψη των συνεπειών του λάθους τους και τη διάψευση των προσδοκιών τους, ώστε αν είχαν την ευκαιρία να γυρίσουν το χρόνο πίσω και ν’ αλλάξουν εκείνη την ψήφο τους θα το έκαναν χωρίς κανένα δισταγμό.Eπειδή, όμως, η ζωή δεν έχει το μαγευτικό κουμπάκι «delete» και η διάψευση των προσδοκιών είναι τόσο συντριπτική, η δε αποκάλυψη των συνεπειών ήρθε τόσο γρήγορα, αδυνατούν να μετανοήσουν με την ίδια ταχύτητα. Σε σημείο που, από γινάτι πλέον, είναι σε θέση να το ρίξουν ξανά ΣΥΡΙΖΑ, αν μάλιστα προκηρυχθούν γρήγορα οι επόμενες εκλογές.Διότι ο Αριστοτέλης έχει πάψει προ πολλού να κατοικεί εδώ, όπως το διαπίστωσε πρώτος για την πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων ο συντοπίτης του Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Μιλώ, φυσικά, για τους εξαπατηθέντες ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, κι όχι για τους εξαπατήσαντες ή αυταπατηθέντες (το ένα χειρότερο απ’ το άλλο) Συριζαίους. Οι τελευταίοι γνωρίζουν πολύ καλά τι τεραστίων διαστάσεων βλάβη έχουν προκαλέσει στη χώρα. Μόνο που αδυνατούν να χωνέψουν πως οι «σαμαροβενιζέλοι» είχαν δίκιο!Επαληθεύτηκε ο χειρότερος εφιάλτης τους κι αυτό δεν θέλουν (και δεν πρόκειται) να το αποδεχτούν, ενώ δύσκολα κρύβουν πλέον το φθόνο, το μίσος και την εμπάθεια που τρέφουν απέναντι σε όσους προειδοποιούσαν ότι θα κατέστρεφαν τη χώρα αν έρχονταν στην εξουσία.Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να φύγουν οικεία βουλήσει από την κυβέρνηση.

Θα φύγουν μόνον αν υποχρεωθούν από ένα μη αναστρέψιμο οικονομικό αδιέξοδο, στο οποίο θα έχουν οδηγήσει τη χώρα. Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά.

Οι κυβερνώντες διακατέχονται από το σύνδρομο του παίκτη που χάνει και δεν εννοεί να φύγει απ’ το τραπέζι παρά μόνο αν καταστραφεί ολοσχερώς.Στην περίπτωση αυτή, βέβαια, θα καταστραφεί και η χώρα, αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια μπροστά στον αγώνα των αριστερών για δικαίωση, όπως το έχουμε επανειλημμένα βιώσει στην ιστορία μας.Έτσι, δεν διστάζουν πλέον να μετατραπούν στους πιο φιλελεύθερους κυβερνώντες που έχουν ποτέ διοικήσει αυτό τον τόπο, επειδή αντιλαμβάνονται ότι μόνον έτσι θα μπορέσουν ίσως να γυρίσουν το παιγνίδι της οικονομίας. Είναι έτοιμοι, ως εκ τούτου, να κάνουν τα πάντα.

Σου μιλάνε για αποκρατικοποιήσεις και ξένες επενδύσεις και σου κάνουν μάθημα λειτουργίας των αγορών και της καπιταλιστικής οικονομίας! Ένα μόνον αδυνατούν να επαναφέρουν, την εμπιστοσύνη στην οικονομία, η οποία έχει χαθεί οριστικά με αυτή την κυβέρνηση.Συζητώντας, λοιπόν, με εξαπατηθέντες κεντροαριστερούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνει κανείς ότι σημαντικό μέρος αυτών έχει αναπτύξει σειρά αντεπιχειρημάτων προκειμένου να δικαιολογήσουν και σήμερα το λάθος τους.Αδυνατώντας να χωνέψουν ότι εξαπατήθηκαν σε τέτοιο βαθμό, κατασκεύασαν ψευτο-ιδεολογικές άμυνες, οι οποίες συνοψίζονται στον δεκάλογο που ακολουθεί:

1.Έλα μωρέ, τους είδαμε και τους άλλους.  Ό,τι, όμως, και να προσάψεις στους «άλλους», είχαν τουλάχιστον το αίσθημα της ευθύνης, όπως και τη στοιχειώδη γνώση των συσχετισμών, των μηχανισμών και των διαδικασιών, ώστε σε στιγμές απόλυτης διακινδύνευσης της χώρας –και υπήρξαν πολλές– να ξέρουν τα όριά τους και να μη φερθούν ποτέ απερίσκεπτα σε σημείο που να κλείσουν οι τράπεζες ή να συζητάνε οι εταίροι μας στο Eurogroupπώς θα μας διώξουν απ’ το ευρώ. Κι άλλος πήγε να κάνει απερίσκεπτα δημοψήφισμα και έριξε στα τάρταρα τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου, αλλά τον «μαζέψανε» αμέσως οι δικοί του. 

Ποτέ, λοιπόν, δεν είδαμε από τους άλλους ό,τι έχουμε δει τώρα από τούτους εδώ. Αυτά τα πράγματα συνέβησαν για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης και συνέβησαν με την πρώτη φορά Αριστερά στην εξουσία, με αποτέλεσμα να προκληθεί δύσκολα θεραπεύσιμη ζημιά στη χώρα.

Σ’ αυτό το σημείο, ορισμένοι σού λένε «τις τράπεζες, τις έκλεισε ο Ντράγκι». Εκεί, αδυνατείς φυσικά να συνεχίσεις να κουβεντιάζεις και σηκώνεσαι και φεύγεις. Πολλοί, όμως, επειδή είναι δύσκολο να μη συμφωνήσουν ότι ορισμένες κυβερνητικές ενέργειες και παραλείψεις έβλαψαν καταφανώς τη χώρα, σού κάνουν «spillover» τη συζήτηση και σου αντιτάσσουν το εξής:

2.Σε έξι μήνες, πότε πρόλαβε να καταστρέψει τη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ…  Έξι μήνες; Έξι μήνες είναι μια αιωνιότητα! Λίγες εβδομάδες αρκούν για να καταστρέψουν μια οικονομία, που σε πήρε χρόνια να τη φτιάξεις. Για πότε έγινε η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας από «Α», που ήταν το 2009, σκουπίδι, και σταματήσανε να μας δανείζουν οι αγορές, ούτε που το καταλάβαμε. Χρειαστήκαμε μια δεκαπενταετία, ωστόσο, για να κτίσουμε το «Α»! Και το χάσαμε σ’ ένα χρόνο. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε μια ώρα. Όσο διήρκεσε η πρώτη συνέντευξη του Βαρουφάκη με τον Ντάισελμπλουμ. Και πήγαν χαμένα πέντε χρόνια προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης, για να αρχίσουμε και πάλι από την αρχή.

Στο σημείο αυτό, ο συνομιλητής σου συνεχίζει να κάνει «spillover» και βελτιώνει το επιχείρημά του ως εξής: Μα ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για την πτώχευση της χώρας;Δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και μόνον αθώα του αίματος δεν είναι η Αριστερά για τα αίτια που προκάλεσαν την κρίση, για να μην αναφερθούμε στη λυσσαλέα αντιπολίτευση που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ και στο φλερτ του με κινήματα όπως «Δεν Πληρώνω», που κάθε άλλο παρά βοήθησαν στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Όπως, όμως, ήρθε ο Τσίπρας στην εξουσία τον Γενάρη του 2015 και βρήκε μια κρίση σε εξέλιξη, έτσι είχε έρθει κι ο Σαμαράς τον Ιούνη του 2012 και βρήκε μια κρίση σε εξέλιξη, έτσι κι ο Παπαδήμος τον Νοέμβρη του 2011 και βρήκε μια κρίση σε εξέλιξη, έτσι κι ο Παπανδρέου τον Οκτώβρη του 2009 και βρήκε μια κρίση σε εξέλιξη.

Κι όλοι αυτοί προσπάθησαν να την αντιμετωπίσουν υπογράφοντας και εφαρμόζοντας Μνημόνια, επειδή κανείς δεν μας δάνειζε χωρίς Μνημόνια. Και κουτσά-στραβά τα καταφέρνανε, και η οικονομία γύρισε από το 2013 και μετά, και το 2014 βγήκε στην ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, ήρθε στην εξουσία με την «αυταπάτη» ότι τα Μνημόνια φέρανε την κρίση κι ότι αρκούσε να διώξουμε την Τρόικα και να τα σκίσουμε για να πάψουμε να έχουμε κρίση. Διαψεύστηκε αμέσως και υποχρεώθηκε να υπογράψει χειρότερο Μνημόνιο απ’ ό,τι όλοι οι προηγούμενοι μαζί, με αποτέλεσμα να ξαναβυθίσει τη χώρα στην ύφεση.

3.Μήπως ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο δεν θα υπέγραφαν νέο Μνημόνιο; Τέτοιο Μνημόνιο σε καμιά περίπτωση δε θα υπέγραφαν, γιατί δεν χρειαζόταν να υπογράψουν έτσι όπως βελτιωνόταν η οικονομία, από τη στιγμή που βγήκαμε στην ανάπτυξη, δημιουργούσαμε εξ αυτού του λόγου πλεονάσματα και ξοφλούσαμε εξ ιδίων τα χρέη του Δημοσίου προς τους ιδιώτες. Στο μεταξύ, ανακεφαλαιοποιήσαμε τις τράπεζες, τα δάνεια σταμάτησαν να κοκκινίζουν στο 35% και οι καταθέσεις επέστρεφαν με αυξανόμενους ρυθμούς. Η οικονομία πήγαινε επιτέλους καλύτερα».

                    (Α' μέρος άρθρου του Π.Γκλαβίνη από το booksjournal.gr)