Οι κανόνες της πολιτικής κοινωνίας... (Β')

«Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι θεμελιώδες: δεν αναγνωρίζουμε την ιδιωτική και δημόσια περιουσία, ούτε γενικότερα τους κανόνες της πολιτικής κοινωνίας. Σύμφωνα με τον νόμο απαγορεύεται ακόμα και η ανάρτηση πανό σε δημόσιο χώρο, απαγορεύεται η τοιχοκόλληση, απαγορεύεται η κατάληψη πεζοδρομίων από κατασκευές καφενείων και τραπεζοκαθίσματα. 

Απαγορεύεται η «παραμέληση» περιουσίας: οι πολίτες υποχρεούνται να μην ασχημαίνουν τον δημόσιο χώρο με οικήματα, κήπους, αυλές, κτίσματα που είτε δεν ευθυγραμμίζονται με τους κανόνες της πολεοδομίας, είτε ενέχουν κινδύνους για τη δημόσια ασφάλεια και υγεία. Τίποτα απ’ όλα αυτές τις υποτιθέμενες λεπτομέρειες δεν παίρνουμε υπόψη – η παραβατικότητα έχει αποκτήσει τερατώδεις διαστάσεις.

Στο φαινόμενο των Εξαρχείων και της βίας των συμμοριών δεν χρειάζεται επιείκεια και «κατανόηση»· χρειάζεται αποτελεσματική δράση της αστυνομίας και του δικαστικού σώματος καθώς και συνεργασία των πολιτών που επιδεικνύουν νοσηρή απάθεια. Οι δράστες –εμπρηστές και καταστροφείς κάθε είδους– οφείλουν εκατομμύρια στο κράτος και σε ιδιώτες· εξάλλου, η φυλάκιση είναι το έσχατο μέτρο αποτροπής εγκληματικών πράξεων.

Η αλλαγή προσανατολισμού δεν είναι εύκολη. Έχει δημιουργηθεί μια σκληρή νοοτροπία που διαχέεται στους δικηγορικούς κύκλους όπου ανθεί ο συνήγορος-ακτιβιστής ο οποίος δήθεν προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα. 

Στην Ελλάδα ο εμπρησμός και ο εκφοβισμός, η αυτοδικία και η επιβολή της ασχήμιας θεωρούνται ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν θεωρείται, απ’ ό,τι φαίνεται, η ασφάλεια, η ακεραιότητα, η κοινωνική ειρήνη, η ιδιωτική και δημόσια περιουσία, η ευταξία, η καθαριότητα.Επιστρέφοντας στις «άλλες» χώρες, σημειώνω ότι ο εμπρησμός κάδου σκουπιδιών στη Βρετανία επισύρει πρόστιμο 5.000 λιρών και φυλάκιση τριών μηνών. Στις ΗΠΑ, προστίθεται κοινοτική εργασία, κατά προτίμηση στον τομέα όπου διαπράχθηκε το έγκλημα: στην περίπτωση των κάδων ο δράστης υποχρεούται να υπηρετήσει στον καθαρισμό των δρόμων· στην περίπτωση των τρόλεϊ (ανήκουστο στις ΗΠΑ) στον καθαρισμό των οχημάτων δημοσίων μεταφορών. 

Έχουν καταγραφεί ποινές διάρκειας 14 ετών για βανδαλισμούς σε θρησκευτικούς χώρους, ενώ σε χώρους δημόσιας ασφάλειας όπως ναυπηγεία και αεροδρόμια έχουν καταγραφεί ποινές ισόβιας κάθειρξης.Η ουσία του θεμελιώδους μας προβλήματος, από το οποίο πηγάζουν όλα τα άλλα, είναι ότι η παρανομία και η φαυλότητα δεν έχουν συνέπειες. Καμιά φορά, βρίσκουμε κάποιον που «φταίει», τον δείχνουμε με το δάχτυλο, τον διασύρουμε και τον τιμωρούμε· αλλά οι πιθανότητες ευνοούν τον εγκληματία, δεν ευνοούν τον πολίτη που διασχίζει την πλατεία Εξαρχείων για να πάει στη δουλειά του κι εκείνον που περιμένει ανυποψίαστος το τρόλεϊ Στουρνάρη και Πατησίων.

Όσο για τη λύση, μολονότι μας διαβεβαιώνουν ότι δεν πρέπει να περιμένουμε θαύματα, παραμένει μαγική σαν τα δάκρυα του Τσακ Νόρρις».

        (Δεύτερο μέρος άρθρου της Σ.Τριανταφύλλου από την AThens Voice)