Μια κυνική γενιά...

«Ε​​ίναι η γενιά που διαδέχθηκε τους «εκδρομείς του εξήντα» που λέει κι ο Σαββόπουλος. Δεν ταυτίζονται με την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, αν και η ηλικία τους θα τους το επέτρεπε. Είναι μια «υπογενιά», για να χρησιμοποιήσω έναν αδόκιμο όρο. Είναι αυτοί που στα νιάτα τους ήταν άτεγκτοι εχθροί του συστήματος. Δεν ήταν δύσκολο στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης να μη σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου, να είσαι μαοϊκός για παράδειγμα, εκεί που οι άλλοι ήσαν απλώς αριστεροί. Ηταν της μόδας να είσαι μαοϊκός τα χρόνια εκείνα, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Εδώ και ο Σαρτρ έγινε μαοϊκός και παρέσυρε αρκετούς από τους παρατρεχάμενους διανοούμενους. Ησαν, με δύο λόγια, οι πιο προωθημένοι της γενιάς τους, η αφρόκρεμα του baby boom.

Ο Πέτρος Μάρκαρης τους βάζει να πρωταγωνιστούν στο μυθιστόρημά του «Ο βασικός μέτοχος». Πρώην μαοϊκοί που έκαναν λεφτά με τις διαφημιστικές τους εταιρείες. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν πρόδωσαν ποτέ τις ιδέες της νεότητάς τους. Παρέμειναν μαοϊκοί και έστηναν επιχειρήσεις, και έπαιζαν στο χρηματιστήριο ως μαοϊκοί. Οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε ότι αυτοί αφομοίωσαν καλύτερα την ουσία του διδάγματος του Μεγάλου Τιμονιέρη. Αν είσαι αδίστακτος, αν δεν έχεις ενοχές και αναστολές, τότε, παιδί μου, θα έχεις την ιστορία με το μέρος σου. Ο άρπαγας καπιταλισμός σε περιμένει με ανοιχτές τις αγκάλες να τον αρπάξεις. Ή, όπως έγραψε κάποτε ο Κ. Τσουκαλάς για να υπερασπιστεί τον Κουτσόγιωργα, αν θυμάμαι καλά, το χρήμα είναι ούτως ή άλλως πολιτικό.

Οι σκέψεις αυτές μου ήρθαν στο μυαλό όταν άκουσα ότι ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κούλογλου ομολόγησε αυτό που δεν τολμούσε να ομολογήσει κανείς από τους συντρόφους του. Η κυβέρνηση συμμάχησε με τον κ. Καλογρίτσα διότι, όπως κάθε εξουσία, οφείλει κι αυτή να έχει ένα μέσο ενημέρωσης για να το ελέγχει. Τέτοια ειλικρίνεια και τόσο απλά. Δυστυχώς, πάντα κατά τον ευρωβουλευτή, απέτυχε, διότι συνασπίσθηκαν τα συμφέροντα για να του πάρουν τους βοσκότοπους. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Και μας υπόσχονται ότι δεν πρόκειται να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ο κ. Κούλογλου είναι αφελής. Δεν αποκλείεται. Ομως είναι κάτι χειρότερο. Είναι κυνικός. Και με όλον τον σεβασμό στη μεγάλη φιλοσοφική σχολή που προήλθε από τους Σωκρατικούς, η λέξη κυνικός στη γλώσσα μας σημαίνει κάτι πολύ απλό. Δηλώνει τον άνθρωπο ο οποίος έχει γραμμένες τις κοινωνικές συμβάσεις στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Και επειδή οι κοινωνικές συμβάσεις παρ’ ημίν στηρίζονται σε ένα σύστημα που καλείται δημοκρατία, αυτός ο άνθρωπος «γράφει» τη δημοκρατία. 

Στη δήλωσή του δεν έχει σημασία η «αποκάλυψη» της συμμαχίας κυβέρνησης με Καλογρίτσα, που είναι γνωστή τοις πάσι. Σημασία έχει ότι πιστεύει πως η εξουσία οφείλει να έχει ένα δικό της μέσο ενημέρωσης. Και το λέει κιόλας. Η κυνική γενιά βρήκε τον κοινοβουλευτικό της εκπρόσωπο.

Και μιας που μιλάμε για ευρωβουλευτές, να μην ξεχάσω την αξιέπαινη πρωτοβουλία του κ. Παπαδημούλη για να εορτάσει τη θριαμβευτική διετία του στο Ευρωκοινοβούλιο. Επιτέλους, κάποιος έπρεπε να το θυμηθεί. Κι αν δεν το θυμάται κανείς, ευτυχώς υπάρχει και ο κ. Παπαδημούλης για να θυμάται τον εαυτό του. Μια ζωή την έχουμε. Εξάλλου, παρίστατο και ο κ. Κουβέλης. Μπας και τον ξεχάσουμε κι αυτόν».

                              (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)