Η συμπεριφορά του Φίλη...

«Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος. Η αλήθεια είναι ότι όταν περνώ έξω από κανένα ξωκλήσι μου έρχεται η επιθυμία να μπω να ανάψω ένα κεράκι. Όμως μέχρι εκεί. Μακριά από μένα λοιπόν οποιαδήποτε θρησκοληψία... Παρ΄ όλα αυτά, το τυφλό μίσος που δείχνει ο ανεκδιήγητος (για σωρεία πραγμάτων) υπουργός Παιδείας Φίλης απέναντι στην εκκλησία, με ενοχλεί, με προσβάλει.

Εχω αρκετούς γνωστούς ή ακόμη και φίλους που είναι αγνωστικιστές ή συνειδητοποιημένα άθεοι. Οι περισσότεροι γνωστοί μου δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν θεοσεβούμενοι, αν και υπάρχουν και ορισμένοι με βαθιά χριστιανική πίστη. Και γνωρίζω και αξιοσέβαστους μουσουλμάνους. Δεν έχω λοιπόν κανένα πρόβλημα με το τι και πόσο πιστεύει κανείς, ή και με το αν δεν πιστεύει σε τίποτα. Η συμπεριφορά όμως του Φίλη είναι εντελώς απαράδεκτη.

Γιατί προσπαθεί συστηματικά να απαξιώσει και να ξεριζώσει από τη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας οτιδήποτε συνδέεται με την πίστη και την εκκλησία. Σχεδόν ρατσιστικά. Και δεν αναφέρομαι στο μάθημα των θρησκευτικών. Άλλωστε δεν συμφωνώ με τον τρόπο που κάποτε διδασκόταν αυτό το μάθημα, σχεδόν σαν κατήχηση. Όταν σηκωνόμασταν στον πίνακα για να πούμε "παπαγαλία" το "Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ". Ή να συμμετάσχουμε στον υποχρεωτικό εκκλησιασμό. 

Από την άλλη πλευρά όμως, ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί ο υπουργός Φίλης να δημιουργήσει εντυπώσεις με την τακτική του "πετώ λάσπη στον ανεμιστήρα και όπου πέσει... κάτι θα λερώσει", σε καμιά περίπτωση δεν συνάδει με το αξίωμα που κατέχει. Οι εμμονές, οι ιδεοληψίες και ίσως και τα σύνδρομα που μπορεί να διακατέχουν κάποιον, γίνονται εθνικά επικίνδυνες και επιζήμιες όταν αυτός βρίσκεται με εξουσία, αλλά και τι εξουσία... στο πλέον καθοριστικό υπουργικό πόστο.

Είναι ξεκάθαρο και σαφές ότι ο σημερινός υπουργός Παιδείας απεχθάνεται την εκκλησία και την θρησκευτική πίστη. Το δείχνει σε κάθε ευκαιρία, με κάθε αφορμή. Πάντα βέβαια με τον μανδύα της προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ειδικότερα όσων καταπιέζονται ή υποτίθεται ότι καταπιέζονται από τον μέχρι σήμερα ορισμό της ελληνορθόδοξης πίστης ως επίσημης θρησκείας του κράτους. Σαφώς και έχουν υπάρξει διακρίσεις, σαφώς και πρέπει να αποκατασταθεί το δικαίωμα όλων των ανθρώπων, όπου και σε ό,τι και αν πιστεύουν να μπορούν να ασκήσουν τις λατρευτικές τους υποχρεώσεις.

Όμως ο Υπουργός Φίλης το έχει πάει το πράγμα σε άλλο επίπεδο. Έχει... αλλάξει πίστα. Είναι επιτιθέμενος. Και το χειρότερο είναι ότι επειδή γνωρίζει άριστα ότι ιστορικά και κοινωνικά ο ελληνισμός και η ορθοδοξία έχουν συμπορευτεί, προσπαθεί να σπάσει αυτόν τον δεσμό. Τρελαίνεται στη σκέψη ότι η πίστη είναι αλληλένδετα συνδεδεμένη με τις μεγαλύτερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας. Είναι μέρος της παράδοσής μας. Πώς να το κάνουμε...

Κοινωνιολογικά και πρακτικά δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κι αλλιώς. 

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός για να αντιληφθεί πώς λειτουργούσαν σε κοινωνικό επίπεδο αυτοί οι δεσμοί. Με όλα τους τα προβλήματα, τα... φάουλ, τις πλάνες που μπορεί να εμπεριέχονται σε όλα αυτά.

Για τον Φίλη το πρόβλημα είναι ευρύτερο. Η εκκλησία και η πίστη είναι μέρος της "επάρατης δεξιάς". Είναι "εχθροί". Και πρέπει να συντριβούν. Να εξαλειφθούν. Είναι πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική η ιδεοληψία του. Και στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει αξιοποιεί όλα τα μέσα. Με πιο πρόσφατη την απίστευτη πραγματικά και προβοκατόρικη δήλωσή του για τη στάση της εκκλησίας την κατοχή! Και από ποιον έλαβε την απάντηση; Από έναν αριστερό! Πολύ πιο γνήσιο όμως από τον Φίλη. Πολύ πιο αγνό και προπαντός αποδεδειγμένα αγωνιστή. Από τον Μανώλη Γλεζο.

Δήλωσε ο γερόλυκος της αριστεράς -που θυμίζουμε ότι έχει ζητήσει δημόσια συγγνώμη για την αρχική στήριξή του στον ΣΥΡΙΖΑ- όταν άκουσε τη δήλωση Φίλη ότι: "Όποιος καταφέρεται εναντίον της Εκκλησίας για τη δήθεν αδράνειά της στη διάρκεια της Κατοχής είναι βλάσφημος". Και μάλλον αυτός ξέρει καλύτερα, έτσι δεν είναι υπουργέ; Αυτός βλέπεις, ήταν εκεί...

Ο δε Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος χαρακτήρισε τις απόψεις Φίλη ανιστόρητες, συμπλεγματικές και προσβλητικές για την κοινωνία που εκφέρονται χωρίς συναίσθηση. Στο ένα μέρος θα συμφωνήσω. Και ανιστόρητες και συμπλεγματικές και προσβλητικές οι απόψεις αυτές. Στο άλλο όμως θα διαφωνήσω. Δεν ήταν χωρίς συναίσθηση. Ήξερε απόλυτα και τι έλεγε ο υπουργός Παιδείας και γιατί το έλεγε... Απλώς, ως άτομο έπιασε πλέον πάτο!»

                                (Άρθρο του Δ.Παπακωνσταντίνου από το capital.gr)