Πολιτικός πρωτογονισμός...

«Στην Αγγλία, πεντακόσιες χιλιάδες μέλη του Εργατικού Κόμματος εξέλεξαν ξανά έναν αρχηγό τον οποίο αποκλείεται να ψηφίσουν τα 47 εκατομμύρια ψηφοφόρων της χώρας.Προφανώς επέλεξαν εκείνον που ήθελαν οι ίδιοι αλλά χωρίς να λάβουν υπόψη τι γνώμη έχουν γι' αυτόν οι υπόλοιποι.«Στα μούτρα τους!» είπαν για τους άλλους τα μέλη του κόμματος. «Στα μούτρα σας!» θα τους πουν κι οι άλλοι στις εκλογές.

Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο έγινε με τον Τραμπ στις ΗΠΑ.Ολες οι έρευνες δείχνουν ότι ο Τραμπ πήρε το χρίσμα επειδή εξέφρασε αυθεντικά το βασικό σώμα αξιών και πεποιθήσεων του μέσου Ρεπουμπλικανού ψηφοφόρου, το οποίο όμως είναι μειοψηφικό στη χώρα.Ο λόγος δηλαδή για τον οποίο τον αποθέωσαν οι Ρεπουμπλικανοί είναι το βασικό εμπόδιο για την εκλογή του στην προεδρία.

Εχουμε δυο τυπικά παραδείγματα πολιτικού πρωτογονισμού. Και ταυτοχρόνως δυο τυπικές εκδηλώσεις της κρίσης του δημοκρατικού συστήματος.Διότι όταν εξοκείλεις στα άκρα, καθίσταται απαγορευτική η οικοδόμηση συναινέσεων στο κέντρο - παρόλο που σε αυτές τις συναινέσεις στηρίζεται η δημοκρατία. 

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα. Η αδυναμία ή η άρνηση της κυβέρνησης να διαχειριστεί συναινέσεις την οδήγησε σε μια όλο και μεγαλύτερη απομόνωση. Πολιτεύεται πλέον χωρίς ανάσες και χωρίς ζωτικό χώρο.Ακόμη και σε ένα ζήτημα στο οποίο έχει το δίκιο με το μέρος της (όπως τα Θρησκευτικά) φάνηκε εξαιρετικά δύσκολο να τύχει κάποιας ευρύτερης υποστήριξης.Οχι επειδή οι άλλοι φοβούνται την Εκκλησία ή υποκινούνται από τον Αμβρόσιο.

Αλλά επειδή κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν είναι διατεθειμένος να συμπαραταχθεί με τον Φίλη στο παραμικρό. Για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν ανέχεται να του λένε «στα μούτρα σου τα πανεπιστήμια, στα μούτρα σου και τα σχολεία!», αλλά «βάλε πλάτη στα Θρησκευτικά!».Οταν πολιτεύεσαι εκφοβίζοντας και καβγαδίζοντας, είναι προφανές ότι οι άλλοι δεν θα συμφωνήσουν οικειοθελώς μαζί σου ούτε καν στο αυτονόητο. Συναινέσεις α λα καρτ δεν υπάρχουν!..  

Νομίζω τελικά πως η επιτυχία του Μητσοτάκη είναι ότι κατάλαβε εγκαίρως αυτή την εγγενή αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να οικοδομήσει συναινέσεις.Ετσι επέλεξε μια στρατηγική ασφυξίας που λέει περίπου «αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει εχθρούς, ας τον βοηθήσουμε να δημιουργήσει όσο περισσότερους μπορεί!».   

Οχι πως σε αυτό χρειαζόταν απαραιτήτως η βοήθειά του. Από μόνη της η κυβέρνηση οδηγήθηκε στο τεράστιο λάθος που είναι να αποκοπείς από τον βασικό κορμό της κοινωνίας που σε εκλέγει.Να μείνεις μόνος. Να απευθύνεσαι στους λίγους δικούς σου κι όχι στους πολλούς άλλους - σαν τον Κόρμπιν!..  Κι αυτό ακριβώς καταγράφουν πλέον όλες οι δημοσκοπήσεις».

                                              (Άρθρο του Γ.Πρετεντέρη από το ΒΗΜΑ)