Τι συμβαίνει τέλος πάντων;

«Κ​​άτι έχει αλλάξει. Ολοι το καταλαβαίνουμε, αλλά κανείς μας δεν μπορεί να είναι βέβαιος ακόμη για τη δυναμική της μεταβολής που συντελείται. Η κυβέρνηση πάει από γκάφα σε γκάφα. Δεν προλαβαίνουν να συνέλθουν από τη μία και έρχεται η άλλη. Τι συμβαίνει τέλος πάντων;

Ας δούμε μερικές περιπτώσεις, γιατί έχει σημασία. Επιχειρείται, λ.χ., ο εκφοβισμός του Στουρνάρα, μέσω της εισαγγελικής έρευνας στην εταιρεία της συζύγου του, με μια επιχείρηση που ξεκινά σε ύφος Στάζι, μεταπίπτει σε μια κατάσταση ελληνικής φαρσοκωμωδίας και καταλήγει σαν παρεξήγηση που λύθηκε και την οποία αμφότερες οι πλευρές επιλέγουν επί του παρόντος να ξεχάσουν. Τι έμεινε; Μόνον η διαπιστωμένη πρόθεση της κυβέρνησης να στριμώξει πάση θυσία τον Στουρνάρα. Την αποδεικνύει το γεγονός ότι παρέβησαν σαφείς δικονομικούς κανόνες, προκειμένου να το προσπαθήσουν. (Η υπόθεση είχε ανατεθεί σε ειδικό ανακριτή και, επομένως, ουδείς άλλος μπορούσε να παρέμβει.)

Καθαρίζουν τον Ντογιάκο με κοστουμάκι περιποιημένο sur mesure, προκειμένου να μην είναι υποψήφιος για την Εισαγγελία Εφετών Αθηνών. Το κάνουν δε με την αποφασιστικότητα των αδίστακτων. Δύο μέρες μετά, όμως, ο Ντογιάκος εκλέγεται, καθώς η ποινή που του επεβλήθη δεν είχε περαστεί στον φάκελό του και, άρα, δεν υπήρχε κώλυμα εκλογιμότητας. Υπαναχώρησαν, επειδή εκ των υστέρων αντελήφθησαν ότι ο Ντογιάκος ήταν προτιμότερος από άλλους υποψηφίους που θα επικρατούσαν. Για να το πω διαφορετικά, καρφώνεις το στιλέτο στην πλάτη του άλλου και στη μέση της διαδρομής της λάμας μετανιώνεις, την τραβάς πίσω και του ψιθυρίζεις στο αυτί: «Τίποτα, τίποτα. Ξέχνα το, πες ότι δεν συνέβη».

Επειτα, η πώληση του Ελληνικού. Μόλις η Βουλή ενέκρινε τη σύμβαση, ο αναπληρωτής υπουργός Τσιρώνης κάλεσε «τα κινήματα να κάνουν το καθήκον τους». (Να δούμε αν θα εισακουσθεί, όπως εισακούσθηκε ο Ερρίκος Β΄ όταν ευχήθηκε να βρισκόταν κάποιος να τον γλιτώσει από τον Τόμας Μπέκετ...) 

Στον χορό κατά των ιδιωτικοποιήσεων πέρασαν αμέσως και οι «σοφοί γέροντες» του κυβερνητικού Μάπετ Σόου, Μπαλτάς και Φλαμπουράρης. Επί δύο ημέρες, η κυβέρνηση εδώ στην Αθήνα είχε στήσει ολόκληρο ανάθεμα στις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ ο πρωθυπουργός στο εξωτερικό καλούσε τους υποψήφιους επενδυτές να αποφεύγουν τα ελληνικά media και να ενημερώνονται απευθείας από την κυβέρνηση για το επενδυτικό κλίμα. (Π.χ. από τον Σταθάκη, που είναι σβέλτος και στο μυαλό ξυράφι και ας δείχνει σαν να βρίσκεται σε μια κατάσταση μόνιμου hangover...) Τέλος, μην παραλείψω τη μνεία στον Φίλη, ο οποίος αφήνει αχαλίνωτο το αριστερό κόμπλεξ του να ξεσπά κατά των ιδιωτικών σχολείων και της Εκκλησίας.

Ολα αυτά τα επεισόδια έχουν συγκεκριμένο χαρακτήρα: είναι εξάρσεις αυταρχισμού και σοσιαλισμού. Είναι, επίσης, ξεσπάσματα της «πολιτικής της εκδίκησης». Είναι πάνω απ’ όλα, όμως, αντιδράσεις ανθρώπων που νιώθουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους να τρέμει και αναρωτιούνται αν αυτό που τους συμβαίνει θα γίνει χειρότερο. Αιτία όλων είναι το μιντιακό-τραπεζικό σκάνδαλο, στο οποίο εξελίχθηκε η «τακτοποίηση του τηλεοπτικού τοπίου». Τείνει να εξελιχθεί σε μαύρη τρύπα που απειλεί να ρουφήξει την κυβέρνηση. (Σ.σ.: Με τον όρο «κυβέρνηση» εννοούμε τον ΣΥΡΙΖΑ – οι ΑΝΕΛ είναι τελείως εξαφανισμένοι, σαν να μην υπάρχουν.)

Ξαφνικά, λοιπόν, είχαμε αντιστροφή των όρων στο πεδίο της πολιτικής. Ενώ μέχρι τις διακοπές του καλοκαιριού η κυβέρνηση είχε την πρωτοβουλία και έπαιζε την αντιπολίτευση περίπου όπως ήθελε, τώρα η κυβέρνηση έχει μπλεχτεί σε ένα σκάνδαλο πρώτης γραμμής, φοβάται και αντιδρά με εξάρσεις σοσιαλιστικού αυταρχισμού, καθώς η πρωτοβουλία έχει περάσει πια στην αντιπολίτευση. Ετσι, είδαμε τον πανίσχυρο υπουργό Παππά να επιστρέφει εσπευσμένα από τις διακοπές του στη Νέα Υόρκη και να αναλαμβάνει προσωπικά την αντεπίθεση. Κάνει αυτό που έκανε ώς τώρα στην υπόθεση, δηλαδή αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού όπως τον βολεύει. Συγκεκριμένα, υπονοεί ότι οι «οριστικοί υπερθεματιστές» (με υπογραφή Κρέτσου) δεν είναι ακόμη εντελώς οριστικοί. Απειλεί για να εκφοβίσει. Υποθέτω ότι ο ίδιος θα φοβάται περισσότερο.

Διάγνωση ασφαλής δεν μπορεί να υπάρξει. Ομως, θυμάμαι έναν ήρωα του Χέμινγουεϊ (από το μυθιστόρημα «Ο ήλιος ανατέλλει ξανά») που όταν τον ρωτούν πώς χρεοκόπησε, απαντά: «Slowly at first, then all at once». Αργά στην αρχή, μετά απότομα. Κάποιοι λένε ότι παρομοίως πέφτουν και οι κυβερνήσεις. Μπορεί, αλλά ας συγκρατήσουμε τις προσδοκίες μας. Θα δούμε ακόμη και άλλα τέρατα στο horror show που έχουμε εγκλωβιστεί, διότι οι κυβερνώντες φοβούνται να αφήσουν την εξουσία – δεν είναι μόνον ότι δεν 

θέλουν. Φοβούνται την αντεκδίκηση εκείνων τους οποίους εκδικούνται σήμερα.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι –ορισμένοι πολύ τεχνικοί– για τους οποίους οι Γερμανοί πολέμησαν με τέτοια λύσσα και για τόσο μεγάλο διάστημα, παρότι ήξεραν ότι ο πόλεμος είχε χαθεί. Ισχυρότερος όλων των άλλων λόγων ήταν ο φόβος της ζωής που τους περίμενε μετά. Ενα αστείο της εποχής, που το έλεγαν μεταξύ τους και ενίοτε το έγραφαν και πάνω στα ερείπια, έλεγε: «Διασκεδάστε τον πόλεμο. Η ειρήνη θα είναι κόλαση».

«Οι εμπλεκόμενοι σε πραξικοπήματα δεν είναι ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα». 

Αυτό είπε, αυτό μπορούσε να πει δημοσίως, προς τον Ερντογάν ο Τσίπρας. Να συμπληρώσω εγώ αυτό που είχε στο μυαλό του ο πρωθυπουργός και δεν μπορούσε να πει: «Δεν είναι ευπρόσδεκτοι, ιδίως όταν τα πραξικοπήματα αποτυγχάνουν – αν έχουν πετύχει, άλλη υπόθεση. Εμείς είμαστε υπέρ του δημοκρατικού δρόμου προς τη δικτατορία. Γι’ αυτό και σ’ αγαπάμε, Ταγίπ*».

(*: Ο πρόεδρος είναι on first name terms με όλους τους συναδέλφους του, τον Φρανσουά, τον Ματέο, τον Ταγίπ κ.ά.)

                                      (Άρθρο του Στ.Κασιμάτη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)