Σόου τύπου Big Brother...

«Τελικώς η κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει ποιο πρόβλημα θέλει να λύσει με το σόου τύπου Big Brother που αποφάσισε και ανέβασε αυτές τις μέρες ο κ. Νίκος Παππάς. Θέλει να ρυθμίσει «τον άναρχο τομέα» των καναλιών, όπως είπε τις προάλλες, ή να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ότι «για 27 χρόνια οι τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούσαν χωρίς άδεια, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν συνθήκες ολιγοπωλίου κατεστημένων συμφερόντων, σε μια αγορά που έπρεπε να ανοίξει από την αρχή»; (New York Times 29.8.2016). 

Διότι μύρια κακά έχει η ελληνική τηλεοπτική αγορά, αλλά «συνθήκες ολιγοπωλίου κατεστημένων συμφερόντων» δεν είχαν δημιουργηθεί. Αν δεν μας πιστεύει, ας ρωτήσει και τον μελλοντικό κυβερνητικό εταίρο κ. Βασίλη Λεβέντη. Οπως διαβάζουμε στο βιογραφικό που έχει αναρτήσει η Ενωση Κεντρώων (στον δικτυακό τόπο antidiaploki.gr) ο κ. Λεβέντης «το 1990 ίδρυσε τον τηλεοπτικό σταθμό Κανάλι 67, τον οποίο αργότερα πούλησε στον εκδότη Γιώργο Κουρή που τον μετονόμασε σε Extra Channel 3». Στα κατεστημένα συμφέροντα και ο πρόεδρος και μάλιστα ολιγοπωλιακώς; 

Και τέλος πάντων, αν ήταν «ολιγοπώλιο» οι οκτώ σταθμοί, οι τέσσερις με τη βούλα του κ. Παππά, τι θα είναι; Ο θρίαμβος της ελεύθερης αγοράς; Εχει πολλά προβλήματα η ελληνική τηλεοπτική αγορά και το κυριότερο είναι η οιονεί εξάρτηση των τηλεοπτικών επιχειρήσεων από το κράτος. Οχι, το κράτος, γενικώς και αορίστως, αλλά το κομματικό κράτος που έστηνε κάθε κυβέρνηση. 

Γι’ αυτό και συνταγματικώς η αρμοδιότητα, για τα ραδιοτηλεοπτικά αφαιρέθηκε από τους Μαρούδες της εκάστοτε κυβέρνησης και παραχωρήθηκε σε Ανεξάρτητη Αρχή, η οποία μάλιστα χρειάζεται και αυξημένη πλειοψηφία για να συγκροτηθεί. Η αυξημένη πλειοψηφία δεν φτιάχτηκε για να κάνει την ζωή του προεδρείου της Βουλής δύσκολη, αλλά να διασφαλίσει ότι κανείς πρωθυπουργός, κανείς υπουργός δεν θα μπορεί να κάνει μόνος του παιχνίδι στον ευαίσθητο για τη Δημοκρατία τομέα.

Βεβαίως, όπως συμβαίνει και στην Ισπανία, οι θεσμοί πολλές φορές μπλοκάρουν, με αποτέλεσμα οι Ισπανοί να οδηγούνται για τρίτη φορά στις κάλπες, επειδή τα κόμματα δεν συμφωνούν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Τι κρίμα που δεν έχουν έναν Παππά εκεί για να καταργήσει τη Βουλή και να διορίσει μόνος του κυβέρνηση. Αυτό δεν έκανε ο δικός μας με το εξίσου κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο;

Χρειαζόταν -εδώ και χρόνια- να μπει τάξη στα ραδιοτηλεοπτικά, αλλά όχι αυτή που επιβάλλει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Διότι η θεραπεία του κ. Παππά είναι χειρότερη από την ασθένεια. Αντικαθιστά το άναρχο τοπίο που υπήρχε (αλλά με κάποιους βαθμούς ελευθερίας) με ένα ολιγοπώλιο· την οιονεί εξάρτηση των Μέσων με πραγματική· την υπόγεια διαπλοκή με εξόφθαλμη. Ακόμη και τις καθυστερήσεις στην κατάθεση των εγγυητικών επιστολών συγχωρούν, σε μια διαδικασία που για το «αδιάβλητό» της κινητοποίησαν στρατό, αστυνομία, Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης κ.λπ.

Είπαμε: το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι πως σέρνει τα πόδια της στα αναγκαία μέτρα διαφάνειας και λογοδοσίας που απαιτούνται για να βγούμε από την κρίση. Είναι ότι μας πάει πίσω. Πολύ πίσω, σε εποχές που οι υπουργοί ήταν υπεράνω του Συντάγματος και οι φίλοι τους υπεράνω των νόμων. Ακόμη κι εκείνων που οι υπουργοί έκαναν...»

                          (Άρθρο του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)