Μοιραίες... αυταπάτες

«Μπορεί η διαδρομή να διαφέρει λίγο ανάλογα την ιστορία, την γεωγραφία, τις παραδόσεις. Το τέλος όμως της πορείας των κοινωνιών που έγιναν βορά αυταρχικών καθεστώτων, στηριγμένων στον πιο βαθύ λαϊκισμό, είναι πάνα ίδιο.

Ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έως το τέλος του '16 και σίγουρα και το '17 όπως δήλωσε ο ίδιος, αναλαμβάνοντας υπερεξουσίες προκειμένου να αποφύγει τη διοργάνωση της διαδικασίας για την αποπομπή του.

Το καθεστώς σπάει και τα τελευταία φρένα της Δημοκρατίας και τα λιγοστά προσχήματα που απόμειναν, σε μια χώρα με πληθωρισμό τριψήφιο, που δεν μπορεί να πληρώσει το κόστος για την εκτύπωση του νομίσματός της διότι αξίζει πια λιγότερο από το χαρτί του, με ελλείψεις ρεύματος, τροφίμων και φαρμάκων. Κατηγορεί Θεούς και δαίμονες για αυτές τις συμφορές: τους Αμερικάνους, φυσικά, τους Κολομβιάνους, την αντιπολίτευση της Βραζιλίας, που μόλις άλλαξε την Πρόεδρό της που απέτυχε. 'Όλους εκτός από τις επιλογές του.

Εν τω μεταξύ, πλέον ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους. Εκεί που τελειώνουν, συνήθως με αίμα, αυτά τα πειράματα. Παρά την καταστολή και τις απειλές, οι διαδηλώσεις πληθαίνουν όσο οι δημοκρατικές διέξοδοι κλείνουν. Το καθεστώς απαντά με αντιδιαδηλώσεις καθεστωτικών σε απόσταση αναπνοής από τους αντικυβερνητικούς. Η φλόγα πλησιάζει στα εκρηκτικά.

Το υπόλοιπο της ιστορίας έχει γραφτεί και παιχτεί ήδη πολλές φορές και σε άλλες χώρες που κάποτε είχαν μια μεγάλη μεσαία τάξη, και κάποιου είδους ευμάρεια, όπως η Αίγυπτος, η Συρία, το Ιράν, η Τουρκία, η Αργεντινή. Που κάποτε πίστεψαν πως μπορούσαν να γίνουν εύπορες φιλελεύθερες δημοκρατίες, χωρίς να περάσουν δια πυρός και σιδήρου. Και ίσως πράγματι να το μπορούσαν αν δεν ξέπεφταν στην αυταπάτη του λαϊκισμού, όπως την αποκαλεί εξάλλου και ο Έλληνας φίλος του Μαδούρο.

Ένα είναι σίγουρο. Όσο πιο ψηλά έχεις φτάσει τόσο πιο απότομο και άγριο είναι το πέσιμο, όταν γλυστρίσεις σε αυτή τη γλυκιά και μοιραία αυταπάτη».

           (Άρθρο του Γ.Γ.Γιαννουλόπουλου από το katoptra.blogspot.com)