Οι άλλοι φταίνε...

«Ρώτησαν κάποτε τον Μάρλον Μπράντο τι έμαθε από το σινεμά και απάντησε: «Όταν ο σκηνοθέτης φωνάζει action, μπορεί να σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνεις απολύτως τίποτα». Υπάρχουν πολλοί σε κυβερνητικά πόστα ευθύνης που πιστεύουν πως πρέπει να κάνουν πάντα κάτι. Επαναστατικό να το πω; αριστερό να το πω; διαφορετικό να το πω; Πάντως οπωσδήποτε κάτι. Να έχει μέσα τσαμπουκά, επιλήψιμη αισθητική, «ανατρεπτική» διάθεση και να δείχνει πως τα βάζει με το κατεστημένο. Είναι αυτό το λεπτό αδιόρατο νήμα που συνδέει τις ενέργειες Πολάκη, Κοντονή και Τσακνή.

Η ΕΡΤ μετά το μαύρο που είναι άλλη (αλλά στην ουσία είναι ίδια και χειρότερη) αποφάσισε πως πρέπει να κάνει κάτι με την «απεχθή και επονείδιστη» Eurovision και χρησιμοποιώντας τα γνωστά αριστερά χαρακτηριστικά της αποφάσισε να «διαβρώσει το σύστημα από τα μέσα».

Στις μάχες όμως υπάρχουν και απώλειες κι έτσι συνειδητά έστειλε ένα γκρουπ να σφαγιαστεί για το καλό του πολιτισμού. Δεν μπορεί η «προοδευτική» ΕΡΤ των Τσακνή - Ταγματάρχη να στείλει ένα ποπ σαχλοτράγουδο ακολουθώντας τις κατεστημένες πολιτιστικές πρακτικές της συντηρητικής Ευρώπης που έτρωγε βελανίδια όταν εμείς είχαμε πολιτισμό. Και επειδή είχαν σχέδιο και όραμα δεν χρειαζόταν ούτε να υποβληθούν προτάσεις ούτε επιτροπή και κοινό να αποφασίσει. Καλή είναι η «πλέρια δημοκρατία» αλλά συχνά οι διαδικασίες αυτές μας οδηγούν σε «ένα βήμα μπρος, δύο πίσω». 

Κι επειδή η επανάσταση κατά της αισθητικής Eurovision έπρεπε να προχωρήσει και επειδή η διάβρωση από τα μέσα έπρεπε να ξεκινήσει άμεσα κι επειδή υπήρχε στόχος και όραμα, επέλεξαν τους κατάλληλους ειδικούς πράκτορες (γιατί για γκρουπ δύσκολα τους κάνεις) και τους ανέθεσαν απ’ ευθείας την αποστολή με τον κωδικό «Αργώ» και με διαταγή να δώσουν νόημα και περιεχόμενο, να μεταφέρουν μήνυμα και ουσία σε ένα ανόητο πανηγυράκι που γίνεται κάθε χρόνο για να δείχνει την κατάπτωση του δυτικού πολιτισμού με το επίπεδό του. Εκεί που οι άλλοι κλαψουρίζουν μελοδραματικούς έρωτες, εμείς μιλάμε για τους μετανάστες. Λίγο το ’χεις;

Το τραγούδι που επιλέχτηκε είναι από μόνο του ένα πολιτιστικό και αισθητικό σοκ και φανερώνει το επίπεδο, την αισθητική, την επάρκεια και το στιλ αυτών που το επέλεξαν για να μας εκπροσωπήσει. Ένας αχταρμάς από ελληνικές ρίζες, αργοναυτική εκστρατεία, χιπ-χοπ (λέμε τώρα), νταούλια, ποντιακή λύρα και πολλές γλώσσες αλλά και κάτι από μπουζούκια ή μήπως μπουάτ και φεστιβάλ νεολαίας;

Με όλα αυτά τα «εφόδια» και χωρίς καμία πραγματική ουσία, το τραγούδι ήταν από πριν καταδικασμένο όχι μόνο στην Eurovision αλλά οπουδήποτε.Και τα ερωτήματα που γεννάει όχι η αποτυχία του, αλλά η επιλογή του, είναι πολλά. Δηλαδή το άκουσαν ο Τσακνής με τον Ταγματάρχη και είπαν Ναι! αυτό είναι; Όταν οδηγούν το βάζουν να το ακούσουν γιατί τους αρέσει; Εκπροσωπεί τη μουσική και καλλιτεχνική τους αισθητική; Αυτό είναι το μουσικό τους όραμα για την ΕΡΤ;

Το τραγούδι απέτυχε, η νοοτροπία που το έστειλε ηττήθηκε, η διάβρωση της Eurovision από τα μέσα δεν προχώρησε, οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να τρώνε βελανίδια και σαχλοπόπ κουτόχορτο αλλά εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Ποιος είπε ότι η πολιτιστική επανάσταση είναι εύκολη υπόθεση. Για ρώτα και τον σύντροφο Μάο επ’ αυτού... 

Συμπέρασμα: Κάναμε το καλύτερο. Οι άλλοι φταίνε».     

                                     (Άρθρο του Μ.Μηλάτου από την  "AThens Voice")