Λέστερ...

«Δεν υπάρχει Έλληνας που έζησε την επιτυχία του 2004 και δεν θεωρεί τις στιγμές εκείνου του μαγικού καλοκαιριού από τις πιο όμορφες, όχι μόνο στις ποδοσφαιρικές του αναμνήσεις, αλλά γενικά στις  αναμνήσεις της ζωής του. Ότι ακριβώς έζησαν οι Έλληνες 12 χρόνια πριν, της ζει τις τελευταίες ημέρες η πόλη του Λέστερ.

Παρακολουθώ ποδόσφαιρο πολλά χρόνια κι έχω επισκεφτεί κάποια από τα μεγαλύτερα γήπεδα του κόσμου. Έχω βρεθεί στην Μαδρίτη και το Μπερναμπέου, στην Βαρκελώνη και το Καμπ Νου. Στο Τορίνο και την Γιουβέντους, στο Μόναχο και την Μπάγερν, στο Μάντσεστερ, στο Λίβερπουλ, στο Λονδίνο…

Κανένας από τους φιλάθλους αυτών των ομάδων δεν μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της χαράς και της υπερηφάνειας που αισθάνονται οι κάτοικοι αυτής της μικρής αγγλικής πόλης. Εμείς μπορούμε, γιατί ζήσαμε ο,τι ακριβώς ζουν κι εκείνοι. Ένα μικρό θαύμα. Ζουν το παραμύθι, τον μύθο στον οποίο ο Δαβίδ κέρδισε τον Γολιάθ και το συναίσθημα είναι τόσο υπέροχο όσο το θυμόμαστε.

Η πόλη είναι κυριολεκτικά βαμμένη στα κυανόλευκα. Από τα λεωφορεία και τις τράπεζες, μέχρι τα εστιατόρια και τις πλατείες. Οι κάτοικοι κάθε ηλικίας, κυκλοφορούν με φανέλες του Βάρντι και του Μαχρέζ, με μάσκες του Ριανέρι. Τα εστιατόρια παρουσιάζουν μενού με τα ονόματα των παικτών και επικρατεί μια γενική ευφορία, λες και τα προσωπικά προβλήματα του καθενός χάθηκαν τη στιγμή που ο Μόργκαν σήκωσε το κύπελλο της Πρέμιερ Λιγκ.

Το γήπεδο της πρωταθλήτρια της Αγγλίας, το King Power Stadium έγινε για λίγες ώρες του κέντρο του κόσμου και οι φίλοι της ομάδας, δηλαδή όλοι οι κάτοικοι της πόλης, αισθάνονται σαν βασιλιάδες.  Τραγουδάνε στους δρόμους «Τσαμπεόνες» ένα κράμα μεταξύ της αγγλικής λέξης για τους πρωταθλητές «Champions» και της ισπανικής «Campeones». «Δεν το έχουμε ξανατραγουδήσει αυτό το σύνθημα ποτέ στο παρελθόν. Έτσι δημιουργήσαμε τη δική μας λέξη. Άλλωστε… It is Lest-ah» λένε γελώντας με αυτοσαρκασμό.

Ξέρουν πως στα μάτια όλου του κόσμου ήταν και παραμένουν ένα χωριό. Λίγο τους απασχολεί. Το μικρό κι άσημο Λέστερ έχει γίνει ξαφνικά το κέντρο του κόσμου. Ιταλοί, Βέλγοι, Γερμανοί, όλοι φίλοι του ποδοσφαίρου ταξίδεψαν εδώ για να δουν το θαύμα από κοντά και να συμμετέχουν στους εορτασμούς. Και μιλάμε για μία απίθανη γιορτή. Όλοι οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης, λίγες ώρες μετά την απονομή του τροπαίου είχαν γεμίσει με κόσμο που έπινε και γλεντούσε. Τα αυτοκίνητα σημαιοστολισμένα κόρναραν, ο κόσμος χόρευε στους δρόμους κι αποθέωνε τους παίκτες του Κλαούντιο Ρανιέρι.

Έγιναν μια μεγάλη οικογένεια, μοιράστηκαν την ίδια χαρά, ένιωσαν υπερήφανοι που ανήκουν σε αυτή την οικογένεια. Την οικογένεια που έδειξε πως το απίθανο μπορεί και να γίνει πιθανό. Πόσο οικείο αλλά και πόσο μακρινό μας φαίνεται πλέον όλο αυτό, σωστά;

Η γιορτή στο Λέστερ, η χαρά των κατοίκων αυτής της πόλης, η υπερηφάνεια τους μου προκάλεσαν πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Ένιωσα μια απίστευτη νοσταλγία για τις στιγμές του 2004, που η Ελλάδα είχε γίνει μια γροθιά. Που οι Έλληνες, άντρες και γυναίκες, Παναθηναϊκοί κι Ολυμπιακοί, αριστεροί και δεξιοί, είχαν γίνει μια παρέα. Είχαν ενωθεί γύρω από την ίδια ομάδα και έβγαιναν στους δρόμους για να χορέψουν και να γιορτάσουν κι όχι για να διαμαρτυρηθούν και να παλέψουν με σκοπό να σώσουν τα τελευταία ψίχουλα της αξιοπρέπειας τους.

Δεν ήμουν πάντως η μοναδική Ελληνίδα που έζησα τη γιορτή. Βλέπετε στην πόλη έχουν μεταναστεύσει χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας. Το Λέστερ είναι γεμάτο με υφαντουργεία και όσοι, κυρίως από την Βόρεια Ελλάδα, έμειναν χωρίς δουλειά, αφού πολλά υφαντουργεία στην Θεσσαλονίκη και τους γύρω νομούς έκλεισαν, αναζήτησαν εργασία κι ένα νέο, καλύτερο ίσως μέλλον, εδώ.

Ζώντας την γιορτή του Λέστερ, ένιωσα λοιπόν και θλίψη που οι στιγμές του 2004 μοιάζουν να ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Τόσο για την Εθνική μας ομάδα, όσο και για ολόκληρη την χώρα.

Ένιωσα όμως κι απίστευτη χαρά. Δεν γινόταν άλλωστε να μην μοιραστεί κάποιος την ευτυχία που αυτή την περίοδο έχει κατακλίσει την πόλη. Χαρά γι’ αυτή την ομάδα κι αυτούς τους ανθρώπους που ζουν το παραμύθι.

Ένιωσα και συγκίνηση. Πως άλλωστε να μείνεις ασυγκίνητος όταν γύρω σου 33.000 άνθρωποι δακρύζουν και κομπιάζουν βλέποντας τον αρχηγό της ομάδας τους με το κύπελλο του πρωταθλητή στα χέρια. Πώς να μην αισθανθείς συγκίνηση όταν μάλιστα έχεις περάσει από εκεί και ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει να μετατρέπεσαι από … φτωχός συγγενής σε βασιλιάς του κόσμου.

Κι όπως εμείς διηγούμαστε στα παιδιά μας το θαύμα του 2004, έτσι κι όλοι εδώ οι κάτοικοι του Λέστερ θα διηγούνται κάποτε στα δικά τους το θαύμα του 2016».

                                             (Άρθρο της Ευ.Κουντούρη από το koolnews.gr)