Ο ευτράπελος εαυτός σου...

«Η ​​κατοπτρική σχέση της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρώπη επιβάλλει την αντιστροφή του ειδώλου. Αν ο Ισπανός Δον Κιχώτης, σαλεμένος απ’ το πολύ διάβασμα, επιτίθεται στους ανεμόμυλους για να δικαιώσει τις φαντασιώσεις του, ο δικός μας θεωρεί ότι, επειδή είναι μεγάλος ιππότης, ο μεγαλύτερος, εκεί που κάθεται καταναλώνοντας τη σοφία του και ρουφάει το «λάτε» του, δέχεται την άδικη επίθεση των ανεμομύλων. Η εικόνα μπορεί να ερμηνεύσει πολλές από τις συλλογικές μας συμπεριφορές. Μου ήρθε όμως στον νου προχθές, παρακολουθώντας τις σκηνές από το χιλιοπαιγμένο έργο στο θέατρο των αθηναϊκών οδομαχιών. Οπου το κράτος, η κατ’ ευφημισμόν συντεταγμένη πολιτεία, προσπαθούσε να αμυνθεί στον πετροπόλεμο και στις μολότοφ των τρωγλοδυτών. Πόσες ώρες πετούσε το ελικόπτερο; Επτά ή οκτώ; Απεφεύχθησαν οι καταστροφές, οι εμπρησμοί, η εν γένει κλωτσοπατινάδα; Οχι βέβαια.

Μπορείς να πεις πολλά για να εξηγήσεις τη συμπεριφορά των παιδιών αυτών. Μπορείς να μιλήσεις για την αποτυχία της παιδείας και την έλλειψη οικογενειακής αγωγής, για την εξοικείωση με την αυθαιρεσία. Στη σύνθεση όμως της ψυχικής πάθησης και της κοινωνικής ανομίας δεν μπορείς να παραγνωρίσεις τον καταλύτη, αυτόν που επιτρέπει σε όλα αυτά τα χημικά στοιχεία να αντιδράσουν για να παραγάγουν το τοξικό είδος που λέγεται «μπαχαλάκιας-τρωγλοδύτης». Και αυτός ο καταλύτης είναι η αποθέωση του ναρκισσισμού τους, όποτε έρχονται αντιμέτωποι με τη «συντεταγμένη πολιτεία». Ξέρουν πως όχι μόνον θα πρωταγωνιστήσουν στις ειδήσεις, όχι μόνον θα βγάλουν το άχτι τους, αλλά δεν θα ανοίξει και μύτη. Κάτι συμμορίες ανηλίκων, που δεν διαφέρουν απ’ τους ανεμόμυλους του υπέροχου ήρωα του Θερβάντες, όμως η «συντεταγμένη πολιτεία» τούς αντιμετωπίζει σαν γίγαντες, σιδερόφρακτους ιππότες.

Κοντά και οι τηλεοράσεις, εννοείται. «Αναρχικούς» τους ανεβάζουν, «αντεξουσιαστές» τους κατεβάζουν. Λες και ο χουλιγκανισμός έχει ιδεολογικό πρόσημο. Αυτούς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ρίχνουν πέτρες στην αστυνομία, να τη βλέπουν να υποχωρεί, να ανασυντάσσεται, να τρέχει και εν τω μεταξύ να καίνε τα καταστήματα του «εχθρού», της ταλαίπωρης μικροαστικής Αθήνας, που δεν χρειάζεται τους τρωγλοδύτες της για να καταστραφεί. Προχθές κανείς δεν ενδιαφερόταν για τη μνήμη του δολοφονηθέντος δεκαπεντάχρονου. Στην πραγματικότητα εορτάσθηκαν οι καταστροφές του θλιβερού 2008. Φόρος τιμής στον τρωγλοδυτισμό που κατέλυσε το κράτος για περίπου ένα μήνα.

Εχουν γνώση οι φύλακες. Ειδικά όταν πάσχουν από δονκιχωτισμό και αμύνονται στην επίθεση των ανεμομύλων για να αφηρωίσουν εαυτούς. Και αναπτύσσουν πέντε χιλιάδες αστυνομικούς, τους οποίους μετά καταδικάζουν σε αδράνεια. Για να μην προκαλέσουν. Σήμερα υπουργός είναι μια καραβάνα της πασοκοαριστεράς. Το 2008 είχαμε καραβάνα της πασοκοδεξιάς. Ούτε ο μεν ούτε ο δε μέτρησαν την ταπείνωση των κακοπληρωμένων αστυνομικών, των οποίων το έργο ακυρώνουν. Και μετά απορούν πώς στα τμήματα όπου ψηφίζουν αστυνομικοί σαρώνει η Χρυσή Αυγή.

«Δεν μπορεί να γίνει νάρκισσος όποιος γουστάρει», έγραψε ο Ζαν Ζενέ. Κι αν θες να γίνεις Δον Κιχώτης χωρίς τον Θερβάντες, τότε το μόνο που σε περιμένει είναι ο ευτράπελος εαυτός σου. Αυτά, εννοείται, ισχύουν για άλλους πολιτισμούς».

                           (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)