Δημοκρατία και... πράξεις ευθύνης

«Ο 78χρονος Χάιντς Ρίχτερ είναι καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μάνχαϊμ και μέχρι σήμερα έχει υπογράψει πάνω από 200 μελέτες μέσω των οποίων αφενός εκτίθεται και αφετέρου κρίνεται από την επιστημονική κοινότητα.Τελεία; Όχι, δυστυχώς στην Ελλάδα του 2015 δεν μπαίνει τελεία ούτε σ’ αυτό το αυτονόητο.

Δικάζουμε, στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου, μέσω του άρθρου 2 του αντιρατσιστικού Νόμου 4285/2014, έναν καθηγητή για το επιστημονικό έργο του, αποδεικνύοντας ότι η ελευθερία του λόγου και η ακαδημαϊκή ελευθερία έχουν ρηχές ρίζες στην πολιτική μας κουλτούρα. Δικάζουμε τον Χάιντς Ρίχτερ, αλλά στο εδώλιο του κατηγορουμένου «κάθεται» επί της ουσίας η επιστημονική έρευνα μόνο και μόνο επειδή δεν είναι σύμφωνη με τη δική μας άποψη ή γιατί η κρίση του για κάποια γεγονότα δεν μας αρέσει. Δυστυχώς δεν είναι πρώτη φορά.

Πριν από λίγο καιρό, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (ΠΑΜΑΚ) επέλεξε τη διενέργεια ΕΔΕ για τον καθηγητή Νίκο Μαραντζίδη, σε σχέση με τις εκτιμήσεις του για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015, δικαιώνοντας, έτσι, την απαίτηση Καμμένου από βήματος της Βουλής και καταπατώντας απροκάλυπτα το δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών που με αγώνες έχει εξασφαλίσει η ακαδημαϊκή κοινότητα. Και όλα αυτά, προς δόξαν όχι μόνο του Βολταίρου αλλά και της πολυθρύλητης αυτοτέλειας του ακαδημαϊκού χώρου.

Λίγους μήνες πριν, οι λαμπρότεροι σκιτσογράφοι μας Πετρουλάκης, Αρκάς, Χατζόπουλος είχαν υποστεί άγριο bullying και διώξεις, επειδή η σάτιρά τους δεν γινόταν ανεκτή από τη θιγόμενη εξουσία που νομίζει ότι είναι… και προοδευτική.

Διαφορετικές ιστορίες που καταδεικνύουν όμως ένα επικίνδυνο φλερτ με τη λογοκρισία και με έναν ακραίο αυταρχισμό, κάθε φορά που μια διαφορετική και αντισυμβατική ερμηνεία της ιστορίας ή της πραγματικότητας θίγει τα δήθεν εθνικά μας κεκτημένα ή τα μικροσυμφέροντα ομάδων εξουσίας. Την ίδια στιγμή, με απροκάλυπτο τρόπο μένει ατιμώρητη αλλά και κατά περιπτώσεις επιβραβεύεται η αυθάδεια και η χυδαιολογία. Κατοχυρώνεται έτσι, με περισσή υποκρισία, ως δημοκρατικό δικαίωμα η ανεύθυνη στάση και ένας ανέξοδος λόγος, που τρέφει τα λαίμαργα εθνικοπατριωτικά ένστικτα ή τις λαϊκιστικές ιδεοληψίες για χρησιμοθηρικούς κυρίως λόγους.

Η Δημοκρατία είναι μια καθημερινή άσκηση σε Πράξεις Ευθύνης. Και κάθε επιστημονική έρευνα είναι το δίχως άλλο μια τέτοια δήλωση, που κρίνεται και ελέγχεται μόνο μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο κανόνων, που από καιρό έχει θέσει και εξασφαλίσει η επιστημονική κοινότητα.

Αντίθετα, η αυθάδης και αναιδής προσωπική άποψη που εκφέρεται χωρίς κανένα κόστος είναι αυτή που καταχράται το δικαίωμα της ελευθερίας δημιουργώντας επικίνδυνα ρατσιστικά ή φοβικά κοινωνικά αντανακλαστικά που δηλητηριάζουν τη δημοκρατία στενεύοντας τον ορίζοντα τον πολιτών».

                                             (Άρθρο του Σπ.Δανέλλη από το potami.gr)