Eurovision...

«Για ποιον λόγο πάει κανείς σ' ένα πανηγύρι; Πάει για να φάει μαλλί της γριάς, να χαζέψει τους πάγκους με την πραμάτεια του καθενός και ν' αγοράσει κανένα μπιχλιμπίδι που θα του κάνει κλικ. Και συνήθως, ο πάγκος που κερδίζει την προσοχή και ανακηρύσσεται το best seller της περίστασης είναι ο πιο φανταχτερός, ο πιο περίεργος και ο πιο πρωτότυπος. Συμφωνείτε;

«Αφού λοιπόν η Eurovision είναι ένα πανηγύρι, όπως σωστά την έχουμε χαρακτηρίσει, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν ακολουθούμε τη συνταγή. Δεν έχεις μια αξιομνημόνευτη μελωδία (όπως ήταν για παράδειγμα το Lane Moje της Σερβίας-Μαυροβουνίου το 2004, το θυμόταν ο δικός μου που είναι άσχετος από Eurovision) και θα πας με μια άχρωμη, άοσμη και άγευστη μπαλάντα; Κανένα πρόβλημα, δεν είσαι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Φρόντισε όμως να κάνεις το πακέτο σου αξιοπρόσεχτο. Υπήρχε περίπτωση η Conchita να κέρδιζε, αν έβγαινε μ' ένα πιάνο και κοστούμι και όχι με φόρεμα και μούσι; Θα κέρδιζαν οι Lordi, αν δεν ήταν ντυμένοι τέρατα; Αμφιβάλλω.

Η ιστορία της Eurovision των τελευταίων χρόνων, μας έχει δείξει ότι πέρα από τις ωραίες φωνές, τις όμορφες παρουσίες και τα ημίγυμνα κορμιά που λικνίζονται, μετράει πολύ και η πρωτοτυπία της εικόνας, το περίεργο του θεάματος. Το κοινό επιβραβεύει κάτι ασυνήθιστο, κάτι που κρύβει μέσα του αντιθέσεις κι έχει τη δύναμη να ξαφνιάζει.

Δεν ξέρω τι τύχη θα έχει η Μαρία- Έλενα Κυριάκου στη φετινή Eurovision, θα έβαζα όμως στοίχημα ότι δεν θα φτάσει ψηλά. Γιατί πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις σ' ένα πανηγύρι πουλώντας αδιάφορες μελωδίες μέσα σε συνηθισμένο περιτύλιγμα, τη στιγμή που κάποιοι πάγκοι δίπλα σου πουλάνε τις ίδιες ή καλύτερες μελωδίες, πλαισιωμένες με τουαλέτες με μούσια, με μεταλλάδες-τέρατα, με νεράιδες-πανκιά, με ξωτικά-τενόρους και με Χάρι Πότερ-βιολιστές;

Υ.Γ: Μήπως η Μαρία-Έλενα να βγει να πει τη μπαλάντα με τουαλέτα και αξύριστη μασχάλη; Ίσως έτσι έχουμε περισσότερες πιθανότητες.

                     (Άρθρο της Λ.Σταμπούλογλου από το protagon.gr)