Ακόμη τούτη η Άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες...

Δύσκολα  -πραγματικά-  μπορεί να βρει κανείς λόγια για να περιγράψει το "μαύρο χάλι" στο οποίο βρίσκεται κυριολεκτικά η  παραλίμνια περιοχή της πόλης μας. Ποτέ δεν θυμόμαστε να ήταν τόσο τραγική η κατάσταση και δεν εννοούμε λόγω της οικονομικής κρίσης ή των  φετινών καιρικών φαινομένων.

Εννοούμε λόγω της αδιαφορίας της Δημοτικής Αρχής και της εγκατάλειψης στην οποία έχει όπως φαίνεται καταδικάσει την πιο τουριστική περιοχή της.

Δεν αντιλαμβάνεται η Δημοτική Αρχή ότι αυτά τα 500 μέτρα είναι η βιτρίνα μας; Μπορεί το "μαγαζί" εντός να πάσχει σε πολλά, αλλά τα καλύπτουμε κάτω από το χαλί. Τη βιτρίνα μας όμως πώς θα την κρύψουμε; Δεν θα έπρεπε αυτά ειδικά τα 500 μέτρα να ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση όλο τον χρόνο, κάθε χρόνο;

Έχουμε την τύχη η Φύση να μας έχει χαρίσει μια σπάνια περιουσία και οι προγενέστεροι να έχουν διαμορφώσει επίσης ένα τοπίο κάτω από τα πλατάνια υπέροχο.Πόσες πόλεις δεν θα έδιναν τα πάντα για μια τέτοια παραλίμνια ζώνη;

Τι βλέπει όμως κανείς σήμερα εκεί,τέλος Μαΐου και με την επισκεψιμότητα αυξημένη; (σχολικές εκδρομές, Διεθνή Συνέδρια, τουρισμός από γειτονικές πόλεις); Άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει αλλού έρχονται και φρίττουν κάνοντας τις συγκρίσεις τους. 

Μα καλά, αναρωτιέται κανείς, οι αρμόδιοι δεν ντρέπονται καθόλου; Για την πόλη μας μιλάμε. Ο χειμώνας (που ήταν η δικαιολογία τους) πέρασε, πιάσαμε καλοκαίρι.Τι περιμένουν ακριβώς; Μέχρι πότε σκοπεύουν να συνεχίσουν έτσι;

Ας αρχίσουμε από τα χόρτα. Πέρυσι, όπως θυμόμαστε, τα φίδια κυκλοφορούσαν στην πλατεία.Φέτος ακόμη χειρότερα. Δείτε προχθεσινές εικόνες από την παραλίμνια περιοχή.

 

Είναι αυτή εικόνα σύγχρονης πόλης; Αυτά είναι τα Γιάννενα που θέλουμε; Η πρωτεύουσα της Ηπείρου;

Πάμε τώρα στα τοιχία του παραλίμνιου πεζόδρομου και στις πλάκες  που  όταν ξεκολλούσαν έμεναν πεταμένες στο χορτάρι. Τώρα που ξηλώθηκαν αρκετές, απλώς πετιούνται στο νερό. Γιατί -δυστυχώς- η πόλη δεν έχει λίγο τσιμέντο για να τις επανακολλήσει.Και τι να πει κανείς για την επικινδυνότητα, καθώς ο καθένας κινδυνεύει (πόσω μάλλον τα μικρά παιδιά) να πέσει μέσα στη λίμνη χωρίς καν να το καταλάβει.

Να το πάρουμε απόφαση δηλαδή ότι η περιοχή των μαστόρων της πέτρας δεν μπορεί να ξαναχτίσει πέντε πεσμένα τοιχία και τα αφήνει εκεί να χάσκουν χρεωκοπία (όχι όμως οικονομική) και να δυσφημεί την πόλη ανεπανόρθωτα. Δυο βδομάδες δουλειά όλο κι όλο...