Εποχή...γραφειοκρατίας

[...]Ζούμε στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και δυστυχώς εμείς ακόμα σκεφτόμαστε με το χαρτί και το μολύβι και όλες οι διαδικασίες που σχεδιάζουμε προϋποθέτουν τη φυσική μετακίνηση και παρουσία του πολίτη στα διάφορα γραφεία, για να υποστεί τον συνήθη εξευτελισμό από τον υπάλληλο που θα τον αφήσει να περιμένει γιατί πρέπει πρώτα να τελειώσει την κουβέντα που έχει στο τηλέφωνο.

Αφού το θέμα μας σήμερα αναφερόταν στις ψηφιακές και μη υπογραφές, θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό για να κλείσω την αφήγηση όσο πιο χαλαρά γίνεται. 

Σε κάποια διυπουργική σύσκεψη, παρουσία του πρωθυπουργού, προσπαθούσα να πείσω το ακροατήριο να καταργήσουμε τη βεβαίωση για το γνήσιο της υπογραφής που απαιτείται από τον νόμιμο εκπρόσωπο μιας εταιρείας για την υποβολή των προσφορών σε διαγωνισμούς πληροφορικής, ώστε να διευκολύνουμε τις διαδικασίες και να επιτρέψουμε και σε ξένες εταιρείες να μετέχουν. Τότε κάποιος, που σκόπιμα δεν λέω ούτε την ιδιότητά του ούτε τη χρονολογία για να μην τον φωτογραφήσω, αντέτεινε ως επιχείρημα για τη διατήρηση της διαδικασίας το εξής: «Και τότε πώς διασφαλίζουμε ότι την προσφορά την έχει υπογράψει ο νόμιμος εκπρόσωπος;». Του απάντησα: «Πολύ απλά. Αν δεν κερδίσει τον διαγωνισμό, η προσφορά του έτσι και αλλιώς δεν έχει σημασία. Αν όμως έχει κερδίσει τον διαγωνισμό και δεν είναι ο νόμιμος εκπρόσωπος, τότε δεν μπορεί να προχωρήσει η σύμβαση και επιπλέον θα χάσει την εγγυητική επιστολή συμμετοχής. Ο διαγωνισμός θα κατακυρωθεί στον επόμενο. Υπό αυτές τις συνθήκες γιατί χρειάζεται η πιστοποίηση της υπογραφής;». 

Με κοίταζαν λες και κατέβηκα από άλλο πλανήτη. Δεν γνωρίζω αν άλλαξε κάτι από τότε, αλλά νομίζω ότι το γνήσιο της υπογραφής ισχύει ακόμα και σήμερα! «Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα»! 

 (Απόσπασμα άρθρου του Α. Δρυμιώτη από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")