Περί αυριανισμού..

"[..]Θεωρώ όμως τουλάχιστον οξύμωρο να επιδεικνύει τόση ευθιξία απέναντι στην κατηγορία της καφκικής μεταμόρφωσης ο άνθρωπος, του οποίου η εφημερίδα αρχικά γκρέμισε τον καραμανλισμό επί Κωνσταντίνου για να τον παλινορθώσει επί Κωστάκη. «Νικήσαμε» ανέκραζε όταν κέρδισε τις εκλογές ο Κώστας Σημίτης, «Εγκληματίας ο Σημίτης» λίγο προτού αναλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου. «Ανάσταση» όταν πήρε το δαχτυλίδι ο ΓΑΠ, «Απατεώνας ο Γιωργάκης», αφού «ο Βενιζέλος αποτελεί τη μοναδική ελπίδα για την αναγέννηση και τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης». «Μοναδική εγγύηση σταθερότητας ο Αντώνης Σαμαράς» τη μία «Κυρίαρχος ο λαός και ο Τσίπρας» λίγο αργότερα. Τα πρωτοσέλιδα της «Αυριανής» θα πρέπει να διδάσκονται σε σχολές δημοσιογραφίας ως παραδείγματα προς αποφυγή. Από το διαβόητο «Ο άνθρωπος των Ναζί, Κώστας Μητσοτάκης» μέχρι τις γυμνές φωτογραφίες της Δήμητρας Λιάνη, η ναυαρχίδα του ομίλου έγινε συνώνυμη της αναξιοπιστίας, συμπαρασύροντας πολλές ακόμη εφημερίδες και ΜΜΕ σε έναν φρενήρη ανταγωνισμό παραβίασης κάθε έννοιας δεοντολογίας.

Νομίζω πρέπει να τα θυμίσουμε όλα αυτά γιατί έχουμε μία τάση να ξεχνάμε ή να εξιδανικεύουμε το παρελθόν, αναπολώντας για παράδειγμα τις cult εκπομπές του Βαγγέλη Γιαννόπουλου και του «Επί του πιεστηρίου» στο Κανάλι 29, αφήνοντας να περάσουν στη λήθη όσα δηλητηριώδη κληροδότησε ο «αυριανισμός» στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία: τον πολιτικό αμοραλισμό και την ισοπέδωση των θεσμών, τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό («Το τέλος της εβραϊκής κυριαρχίας») την ομοφοβία («Ολοι εναντίον του Μάνου Χατζιδάκι») και τον σεξισμό, την κίτρινη αντίληψη περί δημοσιογραφίας. Η Χρυσή Αυγή δεν γιγαντώθηκε ούτε μόνο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, ούτε μόνο λόγω του μεταναστευτικού. Ο αυριανισμός ως ευρύτερο φαινόμενο καλλιέργησε μεταξύ άλλων το υπέδαφος για την άνοδό της[..]

(Απόσπασμα άρθρου της Ξένιας Κουναλάκη από το protagon.gr)