Και όμως... γίνονται

«Η γαλλική «Λιμπερασιόν» είναι ιστορική εφημερίδα. Αν κάποιος έχει τη διάθεση να παρακολουθήσει την πορεία της από την ίδρυσή της έως σήμερα, θα μπορέσει να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα για την ωρίμανση της γενιάς του Μάη του ’68. Το φύλλο που ξεκίνησε με την υπογραφή του Σαρτρ, όταν εξέδιδε ως μαοϊκός πιστοποιητικά επαναστατικής νομιμοφροσύνης, μεταλλάχθηκε σε εκφραστή των σχέσεων της Αριστεράς με το χαβιάρι (της gauche caviar γαλλιστί). 

Πέρασε ημέρες δόξας. Εδώ και δεκαετίες όμως αρκείται στην αξιοπρέπεια της παρακμής της. Κολακεύει το κοινό της που απολαμβάνει τον άγριο καπιταλισμό αλλά θέλει να θυμάται τα άγρια νιάτα του, τότε που ξήλωνε τα πεζοδρόμια για να βρει κάτω απ’ τις πλάκες την αμμουδιά. Η κούπα της σαμπάνιας για να πάει κάτω το χαβιάρι. 

Τις προάλλες η «ιστορική» εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο με τον άκρως ευρηματικό τίτλο: «Δυναστεία Μητσοτάκη: ο “Κουλής” καλείται να κυβερνήσει». Διαβάζοντάς το ο αναγνώστης μαθαίνει ότι ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός είναι γιος πρωθυπουργού και αδελφός μιας πρώην υπουργού Εξωτερικών και δημάρχου της Αθήνας. Μαθαίνει ότι εχθρεύεται την άκρα αριστερά επειδή οι τρομοκράτες της δολοφόνησαν τον σύζυγο της αδελφής του, τον Παύλο Μπακογιάννη. 

Μαθαίνει τέλος ότι η εκλογή του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τα ιδιωτικά κανάλια και ότι το πρόβλημα του νέου πρωθυπουργού είναι πώς θα πείσει ότι τον λένε Κυριάκο και όχι Κούλη. Θέλει δε, άκουσον άκουσον, να ελέγξει και τις ροές των μεταναστών.  Το άρθρο δεν το υπογράφει ο Καρανίκας. Το υπογράφει η κυρία Μαρία Μαλαγαρδή. 

Ο φίλος Μπάμπης Παπαδημητρίου –επί τη ευκαιρία τον συγχαίρω για την εκλογή του– δήλωσε πως διαβάζοντας τέτοια άρθρα μυρίζεις τους «μπάφους» και την τσιγαρίλα του Μαξίμου. Γνωρίζοντας την αγελαία νοοτροπία της προοδευτικής Γαλλίας έχει παρακολουθήσει το ειδύλλιό της με τον Τσίπρα. Αριστερός, πολιτικώς ορθός, ρέκτης των μειονοτήτων, παθιασμένος με τη φορολογία έσωσε την Ελλάδα απ’ την καταιγίδα του φιλελευθερισμού, και αγκάλιασε τους μετανάστες. Δεν παρέβη καμία από τις εντολές της θρησκείας των προοδευτικών Γάλλων. 

Προκειμένου να έχουν την ησυχία τους οι πολιτικοί τους τούς καθησύχαζαν ότι η Ελλάδα πάει καλά. Από κοντά και ο χορός των καλοπροαίρετων δημοσιογράφων. Δεν ξέρω για τον μπάφο. Κυκλοφορεί όμως νομίμως ένα ναρκωτικό πολύ αποτελεσματικό: δραστικό του συστατικό τα στερεότυπα σε διάλυμα ευήθειας.

Προχθές έτρωγα με δύο φίλους Γάλλους που είχαν διαβάσει το άρθρο. Για να καταλάβουν τι εννοώ τους ευχήθηκα μια τετραετία με συγκυβέρνηση Μελανσόν και ολίγη από Λεπέν. «Δεν γίνονται τέτοια», μου είπαν. «Και όμως γίνονται», τους διαβεβαίωσα».

                           (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)