Συντρόφια, είστε για ένα κοινωνικό πείραμα;

«Να αφήσουμε ένα πανεπιστήμιο να συνεχίσει να λειτουργεί (;) όπως και σήμερα. Κι όλα τα άλλα να τα μπολιάσουμε με τις ιδέες που εμπνέουν τους ακαδημαϊκούς κύκλους σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Ένα «αριστερό» πανεπιστήμιο και όλα τα άλλα… νεοφιλελεύθερα. Να δούμε πόσοι αριστεροί στο… αριστερό πανεπιστήμιο δεν θα ζητήσουν στο τέλος… μεταγραφή για την… κόλαση του νεοφιλελευθερισμού!Να αφήσουμε ένα πανεπιστήμιο -μόνο- που να ισχύει το άσυλο, που να επιτρέπονται οι αιώνιοι φοιτητές, που θα απαγορεύεται η σύνδεση με τον ιδιωτικό τομέα και που γενικά να κάνουν κουμάντο οι συλλογικότητες. Ένα πανεπιστήμιο σαν κι αυτό που υπερασπίζονται οι των αριστερών συσπειρώσεων μαζί με τους Κνίτες στο λιοπύρι του Ιουλίου.

Κι από την άλλη πλευρά θα έχουμε πανεπιστήμια για να εξυπηρετούν τον σκοπό τους. Να εργάζονται για την πρόοδο της επιστήμης τους και των φοιτητών τους. Τα πανεπιστήμια συντηρούνται από τους φόρους των Ελλήνων πολιτών για να υπηρετούν τον ιερό σκοπό της διάδοσης της επιστημονικής γνώσης, την συμμετοχής της χώρας στο παγκόσμιο επιστημονικό γίγνεσθαι, την παροχή ίσων ευκαιριών σε όσα ελληνόπουλα επιθυμούν να προοδεύσουν, να αριστεύσουν, να βελτιώσουν και να καθορίσουν έτσι τη ζωή τους.

Είναι σαφές ότι μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους. Η διαχωριστική γραμμή δεν είναι δημόσιος και ιδιωτικός τομέας. Σκόπιμα επιχειρούν κάποιοι να προβάλλουν την άποψη ότι η κυβέρνηση θέλει να καταργήσει την δημόσια εκπαίδευση. Το πραγματικό τους πρόβλημα είναι ότι σε ένα πανεπιστήμιο όπως αυτά που λειτουργούν σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, δεν θα μπορούν να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες. Δεν θα μπορούν να ασκούν συνδιοίκηση! 

Γι' αυτό γίνεται ο καυγάς! Για τον έλεγχο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων από μία αριστερή νομενκλατούρα που αφού συγκρούστηκε με το «καθηγητικό κατεστημένο» και κέρδισε την μάχη με την βοήθεια του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, δημιούργησε στη συνέχεια εκεί το δικό της αυτόνομο κρατίδιο. Αυτό δεν θέλουν σήμερα να χάσουν. Και γι' αυτό θα βάλουν μπροστά χίλια και δύο προσχώματα. Το άσυλο, τους αιώνιους φοιτητές κι ό,τι άλλο μπορούν να χρησιμοποιήσουν.

Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη υποχωρήσει, θα υποστεί μία σημαντική ήττα και θα καταρρεύσει έτσι όλο το αφήγημά της για το όραμα μιας σύγχρονης Ελλάδας. Η μάχη του πανεπιστημίου είναι κάτι ανάλογο με τη μάχη που έδωσε ο Ρήγκαν με τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Μετά από εκείνη την νίκη του, όλα του ήταν πια πιο εύκολα.Η κυβέρνηση δεν πρέπει να φοβηθεί. Δεν πρέπει να υπερεκτιμήσει τον αντίπαλο. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλέχτηκε πρωθυπουργός από μία μεγάλη πλειοψηφία για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Αλίμονο αν μια χούφτα αριστεριστές τον αποτρέψουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να ενδυναμώνεται μετά από τα γεγονότα του 2008. Ο φόβος του Προκόπη Παυλόπουλου να εφαρμόσει τον Νόμο είχε ως αποτέλεσμα να γιγαντωθεί το περιθώριο και να «καταπιεί» οτιδήποτε άλλο στον δρόμο του. 

Αν ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν είχε δραπετεύσει τότε από τις ευθύνες του, ίσως οι εξελίξεις να ήταν διαφορετικές. Δεν μπορούσαν -τελικά- να είναι διαφορετικές επειδή ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν μπορούσε να είναι διαφορετικός…Από την άλλη μεριά, όλη αυτή η ιστορία είναι κωμική! 

Οι άνθρωποι αυτοί που δήθεν μιλούν για το συμφέρον του λαού και σαμποτάρουν την προοπτική ίδρυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων, στερώντας από τη χώρα, πέραν των άλλων, απίστευτους πόρους από μια σημαντική οικονομική δραστηριότητα, οι ίδιοι επιλέγουν για τα παιδιά τους τον δρόμο του... νεοφιλελευθερισμού! Σε ιδιωτικό σχολείο έστελνε το παιδί της η κυρία Αλέκα Παπαρήγα, σε ιδιωτικό σχολείο τα στέλνει σήμερα και ο κύριος Αλέξης Τσίπρας. Τα δικά τους παιδιά θέλουν να απολαμβάνουν τα αγαθά της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Η άρνησή τους αφορά τελικά τα παιδιά όλου του άλλου κόσμου…

Είστε, σύντροφοι, για ένα κοινωνικό πείραμα; Κρατήστε ένα πανεπιστήμιο στα μέτρα σας. Λειτουργήστε το όπως νομίζετε και με τα χρήματα που θα του αντιστοιχούν. Θα μας κάνετε μεγάλη χάρη. Όχι μόνο γιατί θα αποδειχτεί το μέγεθος της υποκρισίας. Μην έχετε αμφιβολία, εσείς πρώτοι θα το εγκαταλείψετε. Διότι ξέρετε ότι στην πραγματική ζωή δεν κερδίζουν όσοι έχουν σπάσει περισσότερες τζαμαρίες, αλλά όσοι έχουν κάνει περισσότερες εργασίες. Η καλύτερη υπηρεσία που θα προσφέρει η συμμετοχή σας σε ένα τέτοιο κοινωνικό πείραμα είναι ότι οι πολίτες θα βλέπουν άμεσα τι έχουν αφήσει πίσω τους. Σε «ζωντανή μετάδοση»…

                                                (Αρθρο του Θ.Μαυρίδη από το liberal.gr)