Εδώ... γελάμε

Πολιτικό θράσος...

«Ένας μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μας μέμφεται τον Αλέξη Τσίπρα για τους χειρισμούς του στο Μακεδονικό. Κάνουν λάθος. Η βασική ευθύνη ανήκει στην Πάνο Καμμένο. Ακόμα και αν η Βουλή δεν κυρώσει τις Πρέσπες, η Βόρεια Μακεδονία θα μπει στο ΝΑΤΟ. Και αυτό το οφείλει αποκλειστικά στον Πάνο Καμμένο. 

Αν ο Καμμένος ήταν πολιτικά ειλικρινής και συνεπής στην πατριωτική γραμμή, όπως προσδιορίζεται από τον ίδιο, όφειλε να μην επιτρέψει στον εταίρο του να πάει στις Πρέσπες. Εν ανάγκη, ας τον ανέτρεπε. Εδώ ήταν έτοιμος να ρίξει την κυβέρνηση για το μάθημα των Θρησκευτικών. Για τη Μακεδονία έπρεπε να βγει στο βουνό. Στολές έχει. Δεν έκανε τίποτε από όλα αυτά. 

Παραπλάνησε το πολιτικό του ακροατήριο, αποκρύπτοντας ότι η υπογραφή δημιουργεί αποτελέσματα. Δεν δίστασε δε να συνδέσει την παραμονή του στο υπουργείο με τις εξελίξεις στα Σκόπια. Ο άνθρωπος που ηγείται των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων συναρτούσε τη θέση του με γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εκτός συνόρων. Αυτό θα ήταν αποδεκτό μόνο σε συνθήκες πολέμου. 

Όμως εδώ, ο πόλεμος γίνεται με τη λογική. Ο Καμμένος το λέει καθαρά σε όσους ψηφοφόρους του απέμειναν: προσπαθεί να απολαύσει τις ανέσεις της καρέκλας του μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν υπάρχει ούτε εθνικό θέμα, ούτε πολιτική αξιοπρέπεια. Μόνο η καρέκλα, στηριγμένη στον πολιτικό καιροσκοπισμό. 

Έχουν μείνει ακόμα ψηφοφόροι των ΑΝΕΛ που να πιστεύουν τον Καμμένο; Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να ανέβει σε πολιτικό βήμα και να ισχυριστεί ότι υπερασπίστηκε το λαϊκό αίσθημα για το Μακεδονικό, όταν ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που μπορούσε να αποτρέψει την υπογραφή της συμφωνίας; 

Όσο πολιτικό θράσος και αν έχει, όσο και αν εκεί έξω κυκλοφορούν άνθρωποι που πιστεύουν Καμμένους, με το Μακεδονικό κινδυνεύει να τελειώσει πολιτικά. Ενδεχομένως η Βόρεια Μακεδονία να σταθεί ενώπιον του ευγνωμονούσα. Να δώσουν σε ένα στρατόπεδο το όνομά του, να φτιάξουν και αυτοί μία Πλατεία Κοτζιά και να έρθουμε ακόμα πιο κοντά».

                           (Aπόσπασμα άρθρου του Κ.Γιαννακίδη από το protagon.gr)

Από τη χρονιά που φεύγει...

Σκάστε, καινούργιοι...

«Η τουρκική επιθετικότητα που κορυφώνεται τις τελευταίες βδομάδες δεν έχει χτιστεί επάνω στις απαιτήσεις της γειτονικής χώρας. Έχει χτιστεί πέτρα-πέτρα πάνω στη διαρκή υποχώρηση της ελληνικότητας. Όχι πάνω στη στρατιωτική ικανότητα των παραταγμένων δυνάμεων. Αλλά, πάνω στη διαρκή παραίτηση της Ελλάδας από την ιστορία της. Όταν ο Έρντοαν μιλάει με θράσος για γαλάζια πατρίδα, αναφερόμενος στο Αιγαίο, ξέρει ότι κανείς δεν θα του απαντήσει ότι η δική του πατρίδα δεν είναι γαλάζια, αλλά κόκκινη. Από τις στέπες της Μογγολίας.

Κανείς δεν θα του απαντήσει πόσο νέος είναι την ιστορία του τόπου που κατέχει. Και πόσο ευάλωτος και προσωρινός στα παιχνίδια της ιστορίας. Πόσο καινούργιος είναι κι αυτός και οι συμπατριώτες του σε τόπους που κατοικούνταν για χιλιάδες χρόνια από Έλληνες. Στα σπίτια των οποίων μένουν ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες Τουρκόφωνοι. Στα χωράφια, που οι αφέντες τους ήταν πριν δυο μόλις γενιές Ρωμιοί.

Πόσο νέος είναι κι αυτός και οι συμπατριώτες του στον τόπο που κατέχουν και στα νερά του Αιγαίου που κατέχουν και στον αέρα που ανασαίνουν. Και πόσο φοβισμένοι είναι ακόμα οι συμπατριώτες του, που κατοικούν και οργώνουν τη γη των Ελλήνων σε όλα τα παράλια και στον Πόντο. Φοβισμένοι, όπως όλοι οι καινούργιοι που κάθονται πάνω σε χώμα παλιών. Χώμα άλλων για χιλιάδες χρόνια.

Όπου κι αν πήγα από την Αλικαρνασσό μέχρι τα Δαρδανέλια, και μόνο η δήλωσή μου πως ήμουν Έλληνας γεννούσε άλλοτε σεβασμό, άλλοτε φόβο κι άλλοτε μίσος. Στους πιο ειλικρινείς. Όχι σε αξιωματούχους. Στους χωρικούς, τους ταξιτζήδες, τους αγωγιάτες, τους νοικοκύρηδες. Βλέπεις στα μάτια τους το φόβο και την ανησυχία εκείνου που κατέχει κάτι που δεν του ανήκει. Την ώρα που εμφανίζεται ένας «από τους παλιούς ιδιοκτήτες». 

Και είναι ζωντανό όλο αυτό. Ακόμα και που εσύ στέκεσαι εκεί σεμνά σαν φιλοξενούμενος. Σαν προσκυνητής. Σαν επισκέπτης. Χωρίς απαίτηση. Η ενοχή είναι εκεί. Σαν να ζουν σε κλεμμένα.Γρυλίζει ο Έρντοαν και οι πολιτικάντηδες της Τουρκίας γιατί ξέρει και το αισθάνεται Είναι καινούργιος στην Ιστορία. Είναι χτεσινός στα χώματα της Ασίας που πατάει. Έχει ανάγκη να χτίσει μια πατρίδα μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, που μέχρι πριν από 80 και 100 χρόνια ήταν δουλευτές στην υπηρεσία των Ελλήνων. 

Ήταν οι αμόρφωτοι δίπλα στους μορφωμένους. Ήταν οι φτωχοί δίπλα στους καλοντυμένους. Ήταν η Ασία δίπλα στον κοσμοπολιτισμό. Ήταν οι μαχαλάδες δίπλα στις γειτονιές με τα σπίτια. Ήταν το 1.000 προ Χριστού με το 1500, το 1700, το 1900.

Γρυλίζει ο Έρντοαν και οι πολιτικάντηδες την Τουρκία. Γιατί κανείς, εδώ και χρόνια πολλά δεν έχει φωνάξει στους απέναντι «σκάστε καινούργιοι». Σκάστε χτεσινοί στα χώματα, στον αέρα και στα νερά της Θράκης, της Μ. Ασίας του Πόντου και του Αιγαίου. Σκάστε νέοι σε ξένες πόλεις σε ξένες εκκλησιές, σε ξένες αρχαίες πέτρες, σε ξένους ψαρότοπους.Σκάστε και ακούστε. Ό,τι επήρατε με το μαχαίρι, το επήρατε. Τελείωσε. 

Αλλά, την ιστορία από τα χώματα που πατάτε εδώ και λίγα χρόνια θα τη σέβεστε. Και την αρχαία γλώσσα όπου μιλιέται ακόμα εκεί που πατάτε θα τη σέβεστε. Και τους ανθρώπους που σταυροκοπιόνται ακόμα στην ξένη πόλη και σε κάθε πόλη που κατέχετε θα τους σέβεστε.Και θα σέβεστε τα νερά του πελάγους που σας βρέχουν μέχρι εκεί που σας παίρνουν οι συνθήκες από τους πολέμους που χάσατε. Όπως σεβόμαστε κι εμείς τα νερά και τις στεριές στις συνθήκες από τους πολέμους που χάσαμε.

Αλλά, κανείς από τις ελληνικές ελίτ και τους υπηρέτες τους που κυβερνάνε δεν έχει ορθώσει το «σκάστε πια» μιας Ιστορίας 4.000 χρόνων και μιας παρουσίας 4.000 χρόνων σε μια γή χαμένη. Κανείς από τις μικρές, δειλές, ανάξιες της Ιστορίας ελίτ που κατευθύνουν έναν λαό δεν έχει καθορίσει μια πάγια στάση απέναντι σ αυτό που ο Αμερικανός πρεσβευτής Χόρτον έζησε και ονόμασε «η κατάρα της Ασίας».

Καμιά από τις ελίτ που κυβερνάει τον τόπο δεν έχει καθιερώσει μια πάγια Παιδεία Ιστορίας, όλης της Ιστορίας, και μια πάγια ελληνική εξωτερική πολιτική. Που να ξεκινάει απ αυτό που είμαστε. Από αυτό από όπου ερχόμαστε. Χωρίς κομπορυμοσύνες και φανφαρονισμούς. Με την περηφάνεια και την ταπεινότητα που μας αξίζουν. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Αντί γι αυτό, καταργούμε την ιστορία, την οποία διεκδικεί καθένας απ αυτούς που την καταργεί, όταν πρόκειται για τον παππού του, τη μάνα του, το κόμμα του, την ιδεολογία του! Εκεί υπάρχει ιστορία και παρελθόν. Στον ελληνισμό, όχι! Κι έτσι, δυο γενιές έχουν καταστραφεί στην ημιμάθεια, αντί να μάθουν από ποια σκαλιά γεννήθηκαν. Σκαλιά Παιδείας ασήκωτης.Καμιά από τις ελίτ δεν εφαρμόζει μια πάγια στάση που να τιμάει και να ταιριάζει σε μια Παιδεία και σ ένα ζάπλουτο ιστορικό παρελθόν.

Μια στάση αξιοπρεπή, ειρηνόφιλη και πολιτισμένη. Μια στάση, που δεν κρύβει την ιστορία της, δεν θάβει τη διαρκή συνέχεια ενός ελληνισμού, δεν απαρνείται χίλια χρόνια ελληνόφωνης αυτοκρατορίας στην Ασία της Κωνσταντινούπολης. Μια στάση, που δεν κοκορεύεται, δεν προκαλεί, αλλά και δεν ανέχεται. Δεν επιτρέπει. Και δεν αφήνει κανένα περιθώριο στους χτεσινούς της Ιστορίας να διεκδικούν «πατρίδες των ονείρων τους» και «γαλάζιες πατρίδες». 

Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν δώσει το θάρρος στην Τουρκία να ονειρεύεται την Οθωμανική αυτοκρατορία λες και ήταν η αρχή του κόσμου!Οι πατρίδες των ονείρων της Τουρκίας είναι οι στέπες της Μογγολίας. Και οι γαλάζιες πατρίδες της είναι ο ουρανός της Κεντρικής Ασίας. Τόσο απλά».

        (Απόσπασμα άρθρου του  Γ.Παπαδόπουλου Τετράδη από το Liberal.gr)

Εύθυμα και ...σοβαρά

Η Κίνα σήμερα...

«Συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από τότε που η Κίνα εγκατέλειψε τα αποτυχημένα μοντέλα παραγωγής-διανομής των αγαθών και ξανοίχτηκε στην ελεύθερη αγορά. Μέσα σε αυτές τις 4 δεκαετίες, μεταμορφώθηκε από σταχτοπούτα σε πριγκίπισσα: Έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο.Προσπαθώντας να καταγράψεις τα πρωτοφανή ρεκόρ που πέτυχε αυτή η χώρα μέσα σε 40 χρόνια, δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις: 

Κατ αρχήν, το εθνικό της εισόδημα αυξήθηκε από 150 δις $ (1978) σε 12.240 δις $ (2017), δηλαδή μεγάλωσε 82 φορές!Για να πάρουμε μια ιδέα από αυτή την εξωπραγματική επίδοση, αρκεί να σκεφτούμε ότι αν την είχαμε εμείς, το εθνικό μας εισόδημα θα είχε φτάσει 3.590 δις $, όσο δηλαδή το άθροισμα των ΑΕΠ της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της Πορτογαλίας και ότι στον κάθε Έλληνα θα αντιστοιχούσαν 342.000 $ ετησίως (έναντι 19.000 που είναι σήμερα)!

Ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας ήταν 16πλάσιος από εκείνον της Ιαπωνίας και της Γερμανίας και 10πλάσιος από εκείνον των ΗΠΑ, της Ελβετίας, του Καναδά και της ΕΕ.Το 1978, το ΑΕΠ της Κίνας ήταν ίσο με το ΑΕΠ της Ολλανδίας, ενώ σήμερα είναι ίσο με το άθροισμα των ΑΕΠ Ολλανδίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Ελβετίας και Ινδίας (η τελευταία έχει σχεδόν τον ίδιο πληθυσμό με την Κίνα).

Το κατά κεφαλή εθνικό εισόδημα είναι σήμερα, στην Κίνα, 8.800 δολάρια έναντι 150 δολάρια του 1978, δηλαδή αυξήθηκε 58 φορές! Η αντίστοιχη αύξηση για τους κατοίκους των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Ιαπωνίας, της Ολλανδίας, της Ελβετίας, της Γαλλίας, του Καναδά και της Ιταλίας ήταν 5 φορές.

Με άλλα λόγια, το εθνικό εισόδημα που αντιστοιχεί σε κάθε Κινέζο αυξήθηκε με 12πλάσια (!!!) ταχύτητα απ ότι το εισόδημα των πολιτών των περισσότερο ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου. Βέβαια, το κατά κεφαλή ΑΕΠ της Κίνας εξακολουθεί να βρίσκεται χαμηλά, όμως με την ταχύτητα που αυξάνεται είναι θέμα χρόνου να κλείσει σημαντικά αυτή η ψαλίδα.

Εύλογα γεννιέται η απορία, «τι παραπάνω έχουν οι Κινέζοι και καταφέρνουν να

Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, έρχεται η κινεζική ηγεσία να προσχωρήσει στον καπιταλισμό, κατεβάζοντας δραματικά τον πήχη κοινωνικής και περιβαλλοντικής προστασίας: Ασήμαντη αμοιβή, απαράδεκτοι όροι εργασίας, ανύπαρκτη προστασία περιβάλλοντος. Με τέτοια δεδομένα, όσο φτηνά και να πουλάς, μένει ένα μεγάλο περιθώριο για την αμοιβή του τρίτου συντελεστή παραγωγής, δηλαδή του κεφαλαίου. 

Όπως ήταν φυσικό λοιπόν, ένα πλήθος δυτικών επιχειρήσεων έσπευσαν να τοποθετήσουν κεφάλαια σε παραγωγικές δραστηριότητες στην Κίνα, μεταφέροντας και την αντίστοιχη τεχνογνωσία.Έτσι, η Κίνα άρχισε πολύ γρήγορα να προμηθεύει όλο τον κόσμο, αρχικά με φτηνά προϊόντα πάσης φύσεως και στη συνέχεια με ένα μείγμα προϊόντων που εμπεριέχει και προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. 

Η Δύση απολάμβανε επί δεκαετίες τα φθηνά κινέζικα προϊόντα και τις μεγάλες αποδόσεις των επενδυμένων κεφαλαίων της. Αυτή η ευφορία δεν της επέτρεψε να αντιληφθεί έγκαιρα τη συρρίκνωση του παραγωγικού της δυναμικού και το κλείσιμο της ψαλίδας της τεχνολογικής υπεροχής της.Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, σήμερα η Κίνα των 1.400 εκατομμυρίων, έχει δουλειά για όλους (για την ακρίβεια, απασχολεί και 170 εκατομμύρια ξένους). 

Μάλιστα στην ανησυχία πολλών επιχειρήσεων που βλέπουν να εξαντλείται το ανθρώπινο δυναμικό και να ανεβαίνουν οι μισθοί, η κινεζική ηγεσία απαντά ότι κάθε χρόνο η προσφορά εργασίας θα ενισχύεται από 25 εκατομμύρια κατοίκους αστικών περιοχών και πολλούς ακόμη από τις αγροτικές περιοχές.Δυστυχώς το παραμύθι της Σταχτοπούτας, στην κινέζικη εκδοχή της, δεν έχει happy end για τον δυτικό κόσμο και ιδιαίτερα για την Ευρώπη. Αντίθετα, έχει δράκο, με τον οποίο όμως θα ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο».

                            (Απόσπασμα άρθρου του Μ.Γκλεζάκου από το liberal.gr)