Περισσεύουν τα «όπα» και τα «μπράβο»...

Από τη μία πλευρά, η κυβέρνηση με την προπαγάνδα, τα «θα» και τις αυταπάτες της, από την άλλη πλευρά, τα «όπα», τα «μπράβο» και τα ενθαρρυντικά λόγια από επισήμους και ιδιώτες του εξωτερικού δίνουν την εντύπωση ότι η Ελλάδα βρίσκεται επιτέλους στο κατώφλι μιας θηριώδους οικονομικής ανάκαμψης. Μερικοί, μάλιστα, δείχνουν πεισμένοι ότι από τον Αύγουστο του 2018 ξεκινά μια πτήση μεγάλης διαρκείας στην οικονομική στρατόσφαιρα, κατά την οποία η πατρίδα θα γίνει άλλη χώρα, με μεγάλη ευημερία, γεμάτη θέσεις εργασίας και αισιόδοξους ανθρώπους, που θα τη βλέπουν οι εταίροι και θα τη ζηλεύουν. Χάρις προφανώς στην κυβέρνηση Συρανέλ.   

Επόμενο είναι όμως να υπάρχουν και άνθρωποι που απορούν και δυσπιστούν πώς μπορεί να γίνει αυτή η μεταμόρφωση. Ισως επειδή είναι μίζεροι και απαισιόδοξοι από τη φύση τους, ενδεχομένως γιατί η πικρή πείρα τούς έχει διδάξει να βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο παρά μισογεμάτο στη χώρα μας, πιθανώς επειδή οι γνώσεις τους στα οικονομικά είναι πολύ περιορισμένες και δεν μπορούν να αντιληφθούν τα άλματα που γίνονται και θα γίνουν, χωρίς να αποκλείεται η περίπτωση να πρόκειται για αθεράπευτα άπιστους που δεν πιστεύουν στα θαύματα. 

Οσο μέλι και να στάζει από τα στόματα του Τσίπρα, του Ρέγκλινγκ, του Μοσκοβισί, του Ντομπρόβσκις, του Τσακαλώτου, του Γουάτσα, του Χουλιαράκη και καμιά δεκαριά άλλων με βαρύγδουπα ονόματα και ιδιότητες.  Κάποιοι από τους δύσπιστους τολμούν λοιπόν να ρωτούν, με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, πώς είναι δυνατόν να απογειωθεί η Ελλάδα από το σωτήριο έτος 2018, όταν:

• Το δημόσιο χρέος είναι σε δυσθεώρητα ύψη και θα παραμείνει εκεί, ακόμη και αν υπάρξει κάποια ρύθμιση.

• Το ΑΕΠ καθορίζεται σχεδόν κατά 90% από την ιδιωτική και δημόσια κατανάλωση.

• Οι νέες επενδύσεις παραμένουν στον κόσμο της φαντασίας των κυβερνώντων, αυτές που έχουν γίνει ή έχουν εξαγγελθεί κινδυνεύουν, ενώ η χώρα χρειάζεται τεράστιες και συνεχείς για πολλά χρόνια.

• Οι δείκτες της ανάπτυξης διαψεύδουν μονίμως τις αισιόδοξες προβλέψεις.

• Τα spreads πέφτουν, αλλά παραμένουν υψηλά ενόψει εξόδου στις αγορές, σε σύγκριση με όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.

• Τα κόκκινα δάνεια στις τράπεζες και οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία αυγατίζουν.

• Η μεσαία τάξη, οι επαγγελματίες και οι επιχειρήσεις υπερφορολογούνται και ουσιαστικά οδηγούνται στον αφανισμό.

• Το ασφαλιστικό δεν έχει προοπτική επίλυσης με τόσους συνταξιούχους, με τέτοια υπογεννητικότητα, με αυξανόμενη γήρανση του πληθυσμού, με την ανεργία, τη «μαύρη» εργασία, τη μερική απασχόληση να είναι καθεστώς και τον ανθό της ελληνικής νεολαίας –όσοι έχουν δεξιότητες– να αναζητεί την τύχη του στο εξωτερικό.

• Η δημόσια διοίκηση λειτουργεί με επιδόσεις υποσαχάριας Αφρικής και χειρότερα, η πολυνομία, η γραφειοκρατία καθηλώνουν ό,τι κινείται.

• Η Δικαιοσύνη καθυστερεί την έκδοση αποφάσεων.

• Η δημόσια εκπαίδευση προωθεί την ισοπέδωση προς τα κάτω και αρνείται να προσαρμοστεί στις ανάγκες των καιρών.

• Η πολιτική τάξη και η κοινωνία ζουν στον δικό τους κόσμο δίχως επαφή με τις φοβερές πολιτικές, κλιματικές και τεχνολογικές εξελίξεις που συμβαίνουν με φοβερή ταχύτητα στον πλανήτη.

Κάπως έτσι εκφράζουν τους φόβους και τις απορίες τους οι απαισιόδοξοι συμπολίτες, αλλά, αν κάτι από τα παραπάνω δεν ισχύει, ας το επισημάνουν, ας το απορρίψουν, ας το διαψεύσουν οι αρμόδιοι υπουργοί και οι απανταχού οικονομολόγοι. Πρέπει επιτέλους να επικρατήσει πλήρως και ολοκληρωτικά η αισιοδοξία σε αυτήν τη χώρα. Αν μη τι άλλο, για να πραγματοποιηθούν και τα θαύματα που εξαγγέλλουν οι διάφοροι «γκουρού» του εξωτερικού που δοξάζουν σήμερα με «μπράβο» και «όπα» τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του».

                                     (Αρθρο του Αγγ.Στάγγου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)