Χρόνια πολλά κύριε Πρωθυπουργέ…

«Βγήκα στο δρόμο αυτές τις ημέρες, Χριστούγεννα γαρ... παρότι το χαμόγελο δεν υπάρχει, κυρίως τα τελευταία χρόνια.. και δεν υπάρχει γιατί και να θέλω να χαρώ κοιτάζω δίπλα μου βλέπω απελπισία, θυμό, μιζέρια και δεν έχω καμιά διάθεση να χαμογελάσω καν...

 

Πήγα στην αγορά της Πατησίων εκεί που κάποτε και να μην είχες χρήματα έβγαινες, κοιτούσες τις βιτρίνες και χαμογελούσες..αυτή τη φορά ήταν απελπισία, καταστήματα κλειστά, αντικατάσταση κάποιων με κινέζικα, και τα εναπομείναντα έχουν φθηνά ρούχα και μετρίας ποιότητας. Είχαν δε ανοίξει τόσα πολλά καφέ, εκεί που κάποτε έβλεπες μαγαζιά με ρούχα και υποδήματα καλής ποιότητας..μπήκα σε ένα κατάστημα δοκίμασα ένα ημίπαλτο και μέχρι να το βγάλω είχα γεμίσει τρίχα, τόσο καλής ποιότητας ήταν, μαδούσε που λέμε…

 

Κάθε 50 μέτρα υπήρχε ένας επαίτης, έκανε παγωνιά, ένας είχε σκεπαστεί με μια κουβέρτα και είχε το χέρι προτεταμένο κρατώντας ένα πλαστικό κύπελλο, κάθε φορά που κάποιος έριχνε κάτι ελάμβανε και τις απαραίτητες ευχές..κάθε πενήντα μέτρα τα ίδια...απελπισία...

Έστριψα στην Αγ Μελετίου προς τα κάτω την Αχαρνών, τρις χειρότερη η κατάσταση (κοντογειτονιά της οικείας του Πρωθυπουργού η η περιοχή)...

Ήθελα να δω φώτα, να δω κόσμο, αποφάσισα να ανέβω στην Ερμού.

Πλήθος κόσμου στο δρόμο, ελάχιστοι στα καταστήματα. Κοιτούσαν τις βιτρίνες και πήγαιναν στην επόμενη. Παρότι υπήρχαν με μεγάλα γράμματα "40% εκπτώσεις" ο κόσμος δεν έμπαινε. Είναι αυτό που λέμε "θέλω αλλά δεν δύναμαι".

Κάπου εκεί ήχησαν στα αυτιά μου οι προεκλογικές υποσχέσεις του "πρωθυπουργού της μιζέριας", εκείνες που πίστεψαν οι πολλοί,  "ο μισθός θα πάει στα 751, θα σκίσω τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, θα σας δώσω την 13η και 14η, ..." και τόσα άλλα βαρύγδουπα για τους χαχόλους που από κάτω παλαμοκροτούσαν και χόρευαν (δεν είδα κανέναν από τους χορευτές εκείνης της εποχής να χορεύουν στο Σύνταγμα χρονιάρες μέρες, ούτε οι χορευτές εκείνης της εποχής δεν έχουν πλέον κουράγιο να βγουν να υπερασπίσουν τον Πρωθυπουργό τους...)

Ο Πρωθυπουργός που έταξε την ελπίδα και την αξιοπρέπεια, είναι ο ίδιος που ανήγαγε την επαιτεία σε καθημερινή πράξη, είναι αυτός που έκανε τα συσσίτια στα σχολεία τρόπο ζωής,  είναι αυτός που μοιράζει επιδόματα ενώ κόβει το ΕΚΑΣ , είναι αυτός που αντί να βρει θέσεις εργασίας σε φοιτητές τους δίνει ένα επίδομα, κάτι σαν ξεροκόμματο σε αδέσποτους σκύλους...

Είναι ο Πρωθυπουργός που έχει συνυφάνει  την μιζέρια στο μυαλό του Έλληνα ως μόνιμη κατάσταση, είναι αυτός ο Πρωθυπουργός που έκανε τους 'Ελληνες να ξεχάσουν την λέξη Ελπίδα. Ο Πρωθυπουργός που η μόνη λέξη που γνωρίζει είναι το "ναι σε όλα" ή "υπογράφω και σε χαρτοπετσέτες άμα λάχει"...

Χρόνια πολλά κύριε Πρωθυπουργέ, Πρωθυπουργέ των επιδομάτων και διαχειριστή της μιζέριας... "Και του χρόνου σπίτι του" έλεγε κάποιος νεόπτωχος κε Πρωθυπουργέ προχθές, δική σου επιτυχία και αυτός...»

 

                                                                                ("Μπιάνκα" - F/B)