Το πρωτόκολλο της βίας...

«Ξήλωσαν τα ρολά στην είσοδο του υπουργείου Εσωτερικών, αναποδογύρισαν κάδους, άδειασαν σακούλες με απορρίμματα και τους έβαλαν φωτιά. Επιτέθηκαν στο προσερχόμενο κλιμάκιο της ΚΕΔΕ και στον πρόεδρό της Γιώργο Πατούλη, τον έβρισαν, του πέταξαν σκουπίδια, πλαστικά μπουκάλια, αυγά. Κατευθύνθηκαν στο Σύνταγμα και επιχείρησαν να μπουν στο περιστύλιο της Βουλής, πέταξαν σκουπίδια στους αστυνομικούς που τους απώθησαν, προσπάθησαν ξανά να ρίξουν την μπάρα στην είσοδο του Κοινοβουλίου, δέχτηκαν χημικά. Ενα καλοστημένο θέατρο, με προμελετημένες κινήσεις ακόμη κι αν η οργή δεν ήταν προσποιητή.

Τα σπασίματα, τα καψίματα, το ξήλωμα κιγκλιδωμάτων και εισόδων αποτελούν «άρθρα» του κώδικα των διαδηλώσεων, ένα επιθετικό πρωτόκολλο, που δίνει συγκεκριμένο περιεχόμενο στη διαμαρτυρία. Μπορεί, όπως κατήγγειλε η Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), τα επεισόδια να υποκινήθηκαν από τους «γνωστούς-αγνώστους “επαγγελματίες” προβοκάτορες», όμως το μένος των εγκλωβισμένων στο κενό και εξαπατημένων από τους ιθύνοντες συμβασιούχων είναι αληθινό. Την εκδήλωση του παροξυσμικού θυμού επιτρέπει ακριβώς το «τυπικό» των διαδηλώσεων, που ενέχει βία.

Ενα «τυπικό» πολύ μακριά από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την πολιτική ευπρέπεια και πολύ κοντά στη στρέβλωση, που θέλει τα θρύψαλα, τα ουρλιαχτά, τα αποκαΐδια, τα αίματα, να είναι το πιο αποδοτικό μέσο πίεσης, που θέλει το λοστό, το καδρόνι, τη βαριοπούλα να δίνουν βάρος και τίτλο στη διαμαρτυρία. Που αντιλαμβάνεται την έννοια της πολιτικής ζωής με όρους βλάβης, φθοράς και αναγορεύει σε κυρίαρχη αντίδραση την απείθεια, τον εμπτυσμό, τη λοιδορία.

Κατ’ αρχάς, είναι ο εθισμός στη βαρβαρότητα. Διότι δεν είναι χωρίς προεκτάσεις η καθημερινή κατεδαφιστική εκτόνωση της οργής. Γίνεται το προζύμι μιας διάχυτης επιθετικότητας, καταλήγει συμπεριφορά πρότυπο για πλήθος απογοητευμένους, άτομα που ίσως δεν ασχολούνταν με την πολιτική επειδή νόμιζαν ότι η πολιτική είναι κάτι που δεν τους αφορά, ώσπου η πολιτική ασχολήθηκε μαζί τους με τη μορφή της κρίσης, για όλους εκείνους που δεν μπορούν να προσαρμόσουν ένα μέρος των ονείρων τους στην πραγματικότητα, ένα μέρος της πραγματικότητας στα όνειρά τους. 

Διαταράσσοντας και διαταρασσόμενοι, εισάγουν και διαδίδουν έξω από την ακτίνα δράσης τους, διά των πολυμέσων και διά της διαδικασίας ταύτισης σε ολόκληρη τη χώρα, τον χουλιγκανισμό και τη βαναυσότητα. Μια στάση ζωής που απειλεί την εύθραυστη νηφαλιότητα, τον λειψό ρεαλισμό, την παραπαίουσα συνοχή μας, τις μικρές εξόδους από τα κολαστήρια – καμία λύση δεν μπορεί να δοθεί από μια αγριεμένη κοινωνία.

Κατά δεύτερον, είναι η καλλιέργεια μιας πιο ριζικής αμφισβήτησης του τρόπου ύπαρξης των σύγχρονων κοινωνιών που αποκαλύπτει ένα βαθύτερο πρόβλημα, την απουσία άλλου θεμελίου από το μηδενιστικό βάραθρο όπου έχουν καταποντιστεί οι βασικές συντεταγμένες της εποχής της προόδου, οι μεγάλες ορμές στη συλλογική αναζήτηση, το μέλλον με όλο το απέραντο μέτωπό του.

Κι αυτό είναι το πιο σοβαρό από τα μεγάλα σύγχρονα αδιέξοδα: Οταν η πικρία γίνεται ο τρόπος που δρας, το μόνο στέρεο σημείο στην ταλάντευση ανάμεσα στον θυμό και την αδιαφορία».

                              (Άρθρο της Τ.Καραϊσκάκη  από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)