Τουριστικό Ζαγόρι;

Είναι να απορεί κανείς πραγματικά πώς είναι δυνατόν σε μια περιοχή που προστατεύεται από διεθνείς συνθήκες και βρίσκεται μέσα σε εθνικό Δρυμό να υπάρχουν φαινόμενα σαν τα παρακάτω.

Σε όλα σχεδόν τα σημεία όπου έγιναν μικρά ή  μεγάλα έργα θα δει κανείς μπάζα και υλικά  να έχουν πεταχτεί στην επόμενη πλαγιά.  Μεταλλικές  πινακίδες με κόστος  αρκετών εκατοντάδων ευρώ έχουν πεταχτεί μέσα στις οβίρες του μικρού Πάπιγκου ή δίπλα στο τοξωτό γεφύρι του Αγ. Μηνά. Και δεν είναι οι μόνες. Χοντρά  λάστιχα ύδρευσης διαπερνούν τις οβίρες χωρίς να καταλήγουν πουθενά, αφημένα εκεί  μέσα στο  νερό.

Παρακάτω, κλαδιά από δέντρα που έχουν κοπεί με αλυσοπρίονο  έχουν αφεθεί πάνω στο καλντερίμι που οδηγεί στη Μονή Σπηλαιώτισσας, ένα από τα πλέον εντυπωσιακά μοναστήρια του Ζαγορίου, η οποία παραμένει κλειστή για το κοινό, χρόνια τώρα. Τα δέντρα μπροστά της κρύβουν τη θέα, ένα μεταλλικό βαρέλι εκτελεί χρέη κάδου απορριμμάτων, ενώ μέσα στον χώρο υλικά από προηγούμενες εργασίες είναι πεταμένα δεξιά και αριστερά. Μέσα στα βάτα και το δρομάκι για το καμπαναριό. Ίσως στην αντίληψη των αρμόδιων αυτά τα αξιοθέατα τα βλέπει κανείς μόνο από μακριά.

Το άχαρο τοξωτό γεφύρι που έχει κατασκευαστεί στην αρχή του δρόμου σε  τι άραγε εξυπηρετεί; Ο  καινούριος -δεύτερος κατά σειρά δρόμος- που συνδέει την Κλειδωνιά με την Αρίστη γιατί έγινε; Περίσσευαν τα χρήματα ή κρίθηκε πρώτης προτεραιότητας;Το μοναστήρι στις πηγές του Βοϊδομάτη είναι σχεδόν εγκαταλειμμένο. Ως πότε;

Ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις και που ποτέ δεν θα πάρουν.