«Τι ελπίδες
μπορεί να έχει για το μέλλον η νέα γενιά όταν η κυβερνητική ελίτ ζει στον
Γράμμο του 1949 («με το όπλο παρά πόδα»), συζητά στα σοβαρά αν ζούμε τη
συμφωνία της Βάρκιζας του 1945, ψάχνει να βρει στη χώρα την «Πέμπτη Φάλαγγα»
του 1936 και φωνασκεί «η χούντα δεν τελείωσε το ’73»;
Πώς μπορούν να
διαχειριστούν την απίστευτη πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου στελέχη που
νομίζουν ότι η λύση του μεταναστευτικού είναι πολλή συγκίνηση και λίγες
«ανοιχτές δομές φιλοξενίας»· που πιστεύουν ότι τα capital controls είναι κάτι σαν το Καθαρτήριο
πριν περάσουμε στον παράδεισο του «άλλου κόσμου»;
Τι να καταλάβει από δανειακές
συμβάσεις η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, αφού ονειρεύεται ότι ζει στο 1967, έτσι
ώστε να φωνάζει «βοήθεια» μπροστά στις κάμερες; Πώς να χωνέψει την πολύπλοκη
πραγματικότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος η Αριστερή Πλατφόρμα, που
νόμιζε ότι θα ξεκινήσει την επανάσταση κάνοντας πλιάτσικο στα αποθεματικά της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στον Χολαργό;
Υπάρχει περίπτωση να μας οδηγήσουν στη νέα εποχή άνθρωποι που
κάποτε θεωρούσαν ότι το Διαδίκτυο είναι όχημα του «πολιτιστικού ιμπεριαλισμού
των ΗΠΑ», βάφτισαν «τεχνοφασισμό» την ηλεκτρονική ψηφοφορία, και πιστεύουν ότι
η κιμωλία και ο μαυροπίνακας είναι το άπαν της μορφωτικής διαδικασίας, ενώ
«προτζέκτορες, επιδιασκόπια και λοιπά υποκατάστατα αποστειρώνουν τη διδακτική
σχέση. Την εξαϋλώνουν τείνοντας τελικά να την καταργήσουν» (Α. Μπαλτάς, «Η
διδακτική σχέση», «Αυγή» 6.4.2014.)[...]
(Απόσπασμα άρθρου του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου