Αμετροέπεια...

«Αμετροεπής»; Ελάτε τώρα. Μη μου πείτε ότι υπάρχει λέξη που μπορεί να αποδώσει με περισσότερη ακρίβεια τον χαρακτήρα της αηδόνας της οικονομίας μας; Πήγαινε στις διαπραγματεύσεις όπως ο Θερσίτης κάποτε εμφανίστηκε στη συνέλευση των Αχαιών. Ειρωνευόταν, κορόιδευε, προκαλούσε, και μετά σηκωνόταν να φύγει για να δώσει συνεντεύξεις, να τουιτάρει διαψεύσεις, γενικά να κολυμπάει σε αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε «δημιουργική ασάφεια». 

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η αμετροέπεια έβρισκε ακροατήριο στη δημοκρατική κοινή γνώμη, ακροατήριο ευρύτερο των κλακαδόρων της κυβέρνησης που χειροκροτούσαν τις πιρουέτες του και τα ακροβατικά του. Και πολύ φοβούμαι ότι συνεχίζει να το βρίσκει.

Καμιά καταστροφή δεν έχει σημασία μπροστά στον θαυμασμό που εμπνέει η «αμετροέπεια». Καθότι λέξη πανάρχαια, λέξη που κουβαλάει στις αποσκευές της μια πανάρχαια ανθρώπινη αξία, έχουμε φτάσει στο σημείο να τη θεωρούμε συλλογική μας αρετή. Η κατανάλωση μεγαλοστομίας έχει αντικαταστήσει, στα χρόνια της κρίσης, την κατανάλωση που επέτρεπε το φτηνό χρήμα στα χρόνια της ευμάρειας. Και οι λέξεις φτηνές είναι. Δεν κοστίζει τίποτε να μιλάς για «Κούγκι» ή να δίνεις διαλέξεις για τη λειτουργία της οικονομίας.

«Αλλοπρόσαλλος;». Ο άνθρωπος που επαίρεται ότι ηγείται της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στη μεταπολεμική Ευρώπη έκλινε την κεφαλή του προς τη Μόσχα, άπλωσε το χέρι του στην Κίνα, προσπάθησε να γυρίσει την πλάτη του στην Ευρώπη, φλερτάρισε με την ιδέα της δραχμής, το μετάνιωσε την τελευταία στιγμή, τα πήρε όλα πίσω, ξαναγύρισε στην Ευρώπη, υπέγραψε ό,τι αρνιόταν να υπογράψει και τώρα ρίχνει την τύχη της χώρας στα χέρια του κομματιδίου του οποίου είναι επικεφαλής. 

Πού στέκεται; Υπερασπίζεται τον «αμετροεπή», τον οποίον όμως κατήργησε από υπουργό, και υποστηρίζει πως η απόπειρα οικονομικού πραξικοπήματος δεν ήταν παρά η γραμμή Μαζινό που ετοίμαζε για να αντιμετωπίσει την επίθεση των Γερμανών. Αλλοπρόσαλλος, πιο αλλοπρόσαλλος δεν γίνεται. Ομως, όπως είπε και ο ίδιος, «εδώ μέσα δεν υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο αριστεροί, περισσότερο και λιγότερο επαναστάτες». Για ποια επανάσταση μιλάει;»

     (Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου από τηνΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)