Ο σοφός λαός...

"Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε το επιδιωκόμενο από την Κουμουνδούρου αποτέλεσμα. Σε μια Βουλή όπου ο καταγεγραμμένος χάρτης από τις εκλογές του 2012 είχε πλήρως μεταβληθεί, με συμπράξεις κάτω και πάνω από το τραπέζι, με προσχωρήσεις και αποχωρήσεις, με ανεξαρτητοποιήσεις και προφυλακίσεις, σε μία τέτοια Βουλή πλήρως διαταραγμένη και με πρωτοφανές χαμηλό επίπεδο πολιτικής συνείδησης και πολιτικά αρθρωμένου λόγου, η αδυναμία εκλογής προέδρου ήταν ταυτόχρονα πολιτική αδυναμία αλλά και σύμπτωμα σοβαρής ασθένειας. Τα πολύ πρόσφατα γεγονότα με πρωταγωνιστές μετρίους ηθοποιούς, λαϊκούς κομφερανσιέ και ασυνάρτητους πολιτικούς, με την συνδρομή μια ευρέως αποδεκτής από την κοινωνία αδυναμίας της Δικαιοσύνης να εμφυσήσει αίσθημα Δικαίου, κατέδειξαν πώς η πολιτική πραγματικότητα της χώρας κινείται μεταξύ ενός χυδαίου «Μπιρλέσκ» και ενός απαράδεκτου «Βοντβίλ» με έντονες πινελιές «μελό» που οδηγούν αναπόφευκτα σε σκετσάκια κακού καμπαρέ στα μπαράκια του Αμβούργου κατά τον Μεσοπόλεμο.

Το δράμα ωστόσο δεν περιορίζεται σε μία διαταραγμένη κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία, ένα πανικόβλητο ΠΑΣΟΚ και μία διψασμένη για εξουσία Κουμουνδούρου. Οι εξελίξεις στην ΔΗΜΑΡ ιδιαιτέρως κατέδειξαν το έλλειμμα πολιτικού ήθους και πολιτικής ευπρέπειας έναντι της ίδιας της ιστορίας της Αριστεράς. Με μικροαστική νοοτροπία και τριτοκοσμική προδιάθεση η Αγίου Κωνσταντίνου μεταλλάχθηκε σε περιπλανώμενο μπουλούκι με ρεπερτόριο βουκολικό και βασικό προσανατολισμό να διασφαλιστούν κάποια ανταλλάγματα που θα εγγυηθούν την πολιτική και άρα την επαγγελματική επιβίωση μιας μικρής ηγετικής ομάδας μωρών. Ευτυχώς που ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έφυγε νωρίς.

Η χώρα λοιπόν οδηγείται σε εκλογές με τον Ντάφυ Ντάκ, τον Γκούφυ, τον Ραν Ταν Πλάν και τον Πλούτο σε ρόλους πρωταγωνιστικούς και ενδιαφέροντες. Αν αυτή η Βουλή ήταν η χείριστη της μεταπολεμικής ιστορίας, η επόμενη θα είναι ίσως ακόμη χειρότερη. Επειδή δεν υπάρχουν «σοφοί λαοί» και επειδή πολλοί και σπουδαίοι λαοί και έθνη με σημαντικό ρόλο στην Ιστορία παρήκμασαν και εξαφανίστηκαν, επειδή η ανοησία είναι ανίκητη, επειδή οι ψηφοφόροι είναι δεδομένοι, συγκεκριμένοι και με ονοματεπώνυμο, επειδή είναι οι πολίτες αυτής της κοινωνίας που ψηφίζουν, ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση. 

Οι Ραχήλ Μακρή, Πολύδωρες, Γεωργιάδηδες, Γιαταγάνες, Χαϊκάληδες, Καμένοι, Κουίκ, οι Μπούκουρες και οι Μιχαλολιάκοι, οι Κασιδιάρηδες, οι ανεκδιήγητοι αυτοί «ανεξάρτητοι», οι ατάλαντοι μικροσυγγραφείς, οι φιλόδοξοι δημοσιογράφοι, οι «μοιραίοι» και «μοιραίες» οι λίγοι και οι ακόμη πιο λίγοι που συγκρότησαν το σώμα των τριακοσίων της απερχόμενης Βουλής, είναι εκλεγμένοι δια της ψήφου του ελληνικού λαού. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. 

Προφανώς διότι ο λαός είναι σοφός και η ψήφος του σοφότερη. Η Ιστορία απλώς καταγράφει εδώ και χιλιάδες χρόνια μία απλή πραγματικότητα. Οι κοινωνίες έχουν ταγούς που τους αρμόζουν και οι ταγοί απευθύνονται σε πολίτες που τους ανέχονται[...]

(Απόσπασμα άρθρου του N.Γεωργιάδη από την "A.Voice")