Το διακύβευμα...

"Tο κύριο διακύβευμα σ΄ αυτές τις εκλογές πόλωσης και αδιεξόδου δεν είναι η διακυβέρνηση ενός ακυβέρνητου κράτους ή η αριστερή διασωλήνωση μιας οικονομίας σε κώμα. Είναι η μακροπρόθεσμη επιβίωση της χώρας και του λαού της. Οι μεν αγχώνονται για το αν θα εισπράξουμε τη νιοστή δόση από τους δανειστές, οι δε με το πώς θα επανακρατικοποιήσουμε ό,τι δεν προλάβαμε καν να αποκρατικοποιήσουμε. Οι μεν δοξάζουν την αύξηση της κατανάλωσης το 2014 και ελπίζουν ότι κάποιοι «αυτοματισμοί» θα φέρουν την πολυπόθητη ανάκαμψη, οι δε (ή τουλάχιστον οι «σοβαροί» τους) ορκίζονται πίστη σε έναν κεϋνσιανισμό που θα ωφελήσει μόνο τα μισητά funds και τη γερμανική και κινεζική βιομηχανία ή ανασταίνουν ΕΤΒΑ, ΑΤΕ και Ολυμπιακή. Κανείς δεν μιλάει για μια στρατηγική για την ανάπτυξη που χωρίς αυτήν οικονομία και κοινωνία θα είναι αιωνίως έρμαια της «διεθνούς κρίσης», της «γερμανικής τύφλωσης» ή των «κερδοσκόπων που εκβιάζουν την Αριστερά».

Να δούμε τα αυτονόητα. Το κεντρικό ζήτημα δεν είναι η τεχνητή ανάκαμψη, δεν είναι να «ρίξουμε λεφτά στην αγορά», δεν είναι η επιστροφή στο παλιό σύστημα. Είναι η εφαρμογή μιας μακροπρόθεσμης αναπτυξιακής στρατηγικής, για να αποκτήσει ξανά η χώρα παραγωγικό ιστό. Μείωση ΑΕΠ 25% δεν ξεπερνιέται σε ορίζοντα τετραετίας. Απορρόφηση ανεργίας 30% δεν γίνεται μόνο με αύξηση του κατώτατου μισθού!

Η ελληνική οικονομία γνώρισε περιόδους «ανάπτυξης» χωρίς όμως ποτέ να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της παραγωγικής της διάλυσης, γιατί η χώρα έχει να αντιπαλέψει παράγοντες υστέρησης ιστορικής κλίμακας. Ας μην ξεγελιόμαστε. Είμαστε το 1,5% της ευρωπαϊκής οικονομίας και βρισκόμασταν ήδη ΠΡΙΝ από την κρίση στο περιθώριο της οικονομικής δραστηριότητας και των επενδύσεων. Δεν ασχολούμασταν όμως. Μας αρκούσε το ότι χάρις στις εισροές πόρων (μετανάστες, ναυτιλία, τουρισμός, ευρωπαϊκοί πόροι, δημόσιος δανεισμός) και χάρις στη διοχέτευση αυτών των πόρων στη μεταξύ μας ανταλλαγή υπηρεσιών, η απασχόληση συντηρούνταν, το εισόδημα αυξανόταν, το παραγωγικό έλλειμμα δεν φαινόταν, η αποταμίευση δεν ήταν αναγκαία (ή «επενδυόταν» στην οικοδομή, στο χρηματιστήριο, στα ομόλογα), η καινοτομία δεν χρειαζόταν, ο ανταγωνισμός δεν είχε «που» να εμφανιστεί (μεταξύ μας;), η τοπική παραγωγή μπορούσε σιγά-σιγά να διαλυθεί αρκεί να την αντικαθιστούσαμε με τον τουρισμό και τις κατασκευές, το κράτος «πρόνοιας» φρόντιζε να διαχέει εισόδημα σε όλη τη χώρα, «λειαίνοντας» τις περιφερειακές ανισότητες[...].

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τις έως τώρα πρακτικές μας, που είχαν σαν αποτέλεσμα όχι μόνο «διαρπαγή» των πόρων που μας δίδονταν ή που δανειζόμασταν, αλλά, το χειρότερο, μη αποδοτική χρήση τους. Αν δεν καταφέρουμε να εφαρμόσουμε μια συγκροτημένη αναπτυξιακή στρατηγική, θα συνεχίσουν να προβάλλονται σαν μοναδική «αναπτυξιακή» επιλογή, από τη μια πλευρά ο τριτοκοσμικός συνδυασμός αποπληθωρισμού, εκποίησης, ανάλωσης περιβάλλοντος, απορρυθμίσεων και από την απέναντι το απέλπιδο κυνήγι του χαμένου κρατισμού.

Και τότε θα χρειαστεί να ξαναμιλήσουμε για Μνημόνια, αλλά δε θα βρίσκουμε συνομιλητές."

 (Απόσπασμα άρθρου της Χ.Ταχιάου,υποψήφιας με το "Ποτάμι" από το protagon.gr)