Το δίλημμα...

"Η ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών λέει, με λίγα λόγια, ότι έντοκα γραμμάτια για να αντλήσει κεφάλαια από την αγορά δεν μπορεί να εκδώσει το ελληνικό Δημόσιο υπό οιαδήποτε κυβέρνηση. Πρώτον, διότι χρειάζεται έγκριση όλων των εταίρων-δανειστών και, δεύτερον, γιατί... σιγά μην τα πάρει κανείς, υπό συνθήκες παρόμοιας αβεβαιότητας! Οι μόνοι που -θέλουν δε θέλουν- θα αγοράσουν τα χαρτιά μας είμαστε εμείς: οι ελληνικές τράπεζες. Ομως η ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη έχει πει ότι θα διακόψει τη ρευστότητα προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, εφόσον ώς τις 28 Φεβρουαρίου δεν έχει κλείσει η περίφημη διαπραγμάτευση. Επομένως, τι; Επομένως, πολύ απλά, πάμε σε συμβιβασμό ή πάμε σε σύγκρουση.

Συμβιβασμός σημαίνει ξανά μανά τα ίδια: επιστροφή στο σούρσιμο, τα παρακάλια, τα παράπονα. Επιστροφή στη γνωστή μιζέρια και σε μια άλλης μορφής αβεβαιότητα. Οι υποστηρικτές των κομμάτων της συγκυβέρνησης δεν θα συμφωνήσουν με τον τρόπο που θέτω το ζήτημα και ίσως ενοχληθούν από την απαισιοδοξία μου. Καταλαβαίνω τον πόνο τους (άλλωστε Ν.Δ. ψήφισα στις δεύτερες εκλογές του 2012 και δεν το έκρυψα), αλλά προτιμώ να είμαι ρεαλιστής: οι πολιτικοί που θα αναλάβουν να φέρουν εις πέρας τον συμβιβασμό, κατά τον ευμενέστερο τρόπο μάλιστα για τα ελληνικά συμφέροντα, θα είναι περίπου οι ίδιοι με εκείνους που, αφού μας πήγαν μπροστά για δύο χρόνια, μετά το έβαλαν στα πόδια πανικόβλητοι. Αυτούς όμως έχουμε―τι να κάνουμε; (Ας φροντίσουμε τουλάχιστον αυτή τη φορά να ψηφίσουμε τους σοβαρότερους...) 

Σύγκρουση, από την άλλη πλευρά, σημαίνει ότι θα περάσει είτε το δικό μας είτε το δικό τους. Συγχωρήστε μου την αξιοθρήνητη έλλειψη εθνικού ενθουσιασμού που αποκαλύπτω με την πρόβλεψη αυτή, αλλά θεωρώ μάλλον απίθανο το ενδεχόμενο ο ελληνικός εθνολαϊκισμός (σ.σ.: παραδόξως, ένα τοπικό είδος κόκκινου εθνικοσοσιαλισμού με αναφορές στην Αριστερά) να αλλάξει τον ρου της ευρωπαϊκής Ιστορίας.

Οχι, δηλαδή, ότι η Ευρώπη πορεύεται μια χαρά, έτσι όπως τα κατάφερε με τις αντιφάσεις του ευρώ· αλλά δεν βλέπω πώς οι ιδιοτροπίες κάποιων ιδιόρρυθμων ψωνισμένων και κομπλεξικών Βαλκάνιων μπορούν να επηρεάσουν την Ευρώπη. Στο κάτω κάτω, η Ελλάδα που έχει την αληθινή αξία για την Ευρώπη είναι αυτή την οποία ήδη έχει στην παιδεία και στους θεσμούς της. Τι να το κάνουν το «πατρικό», γιατί να το διατηρούν, όταν η συντήρησή του κοστίζει τόσο;[...].

Κατά συνέπεια και για να το πω με όρους που όλοι καταλαβαίνουν, η επιλογή της σύγκρουσης εκφράζεται με το ηρωικό, ιστορικό, μεγαλειώδες δίλημμα «ελευθερία ή θάνατος». Ας έχουμε υπ’ όψιν, απλώς, ότι η ελευθερία δεν είναι η δεδομένη απάντηση στο δίλημμα..."
                     (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Κασιμάτη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)