Απόψεις...

  

«Και στο Ισραήλ υπάρχει τηλεοπτική εκπομπή που ονομάζεται «Voice». Προχθές, στην ψηφοφορία που έγινε για τη δημοφιλέστερη τραγουδίστρια, την πρώτη θέση κατέλαβε με ποσοστό 92% η μουσουλμάνα Λινά Μακχούλ. Ναι, καλά το διαβάσατε. Εν καιρώ πολέμου, οι Ισραηλινοί προτίμησαν μια μουσουλμάνα και όχι έναν Εβραίο ή μια Εβραία τραγουδίστρια. 

Αφού εμπεδώσετε την είδηση, να σκεφτείτε τι πιθανότητες θα δίνατε να ψηφιζόταν ως δημοφιλέστερη τραγουδίστρια μια Εβραία, σε μια μετριοπαθή αραβική χώρα. Καμιά. Πρωτίστως διότι δεν υπάρχουν εβραϊκές κοινότητες στις αραβικές χώρες. Έχουν ξεριζωθεί εδώ και δεκαετίες και ουδείς το μνημονεύει. 

Όσοι ιστορικοί -κυρίως αριστερής απόκλισης- ασχολούνται με το παλαιστινιακό ζήτημα κόπτονται και ολοφύρονται και τους 400-500.000 Άραβες πρόσφυγες του πρώτου πολέμου (1948), αλλά ουδείς ασχολείται με τους 700.000 και πλέον Εβραίους που εγκατέλειψαν τις, από τα βάθη των αιώνων, εστίες τους, στο Μαρόκο (265.000), στη Λιβύη (38.000), στο Ιράκ (135.000), στην Αλγερία (140.000), στην Αίγυπτο (75.000) και στην Υεμένη (63.000).

Για αυτούς τους ξεριζωμένους δεν ενδιαφέρθηκε κανένας οργανισμός του ΟΗΕ ούτε ποτέ απέκτησαν την ισόβια και κληρονομούμενη ιδιότητα του πρόσφυγα, όπως έγινε με τους Παλαιστίνιους του 1948, οι οποίοι σήμερα έφτασαν να αριθμούν, με αυτή την πανουργία, περί τα 5.000.000. Και όχι μόνον αυτό. Απαιτούν να επιστρέψουν στα εδάφη που έχασαν με πόλεμο τον οποίον οι ίδιοι προκάλεσαν».

                                                                            (Σ.Μουμτζής-liberal.gr) 

«Την υπόσταση των γυναικών στην κοινωνία ακυρώνουν πλέον ολοκληρωτικά οι Ταλιμπάν στα τρία χρόνια αφότου ανακατέλαβαν την εξουσία στο Αφγανιστάν. Δεν θα μιλάς, δεν θα κοιτάς, δεν θα φαίνεσαι, δεν θα υπάρχεις. Αυτό είναι το διαστροφικό δόγμα για τις 14 εκατομμύρια Αφγανές που βρίσκονται στο έλεος του ισλαμικού καθεστώτος υπό τον Χιμπατουλάχ Αχουντζάντα. 

Από την πρώτη στιγμή της επιστροφής των Ταλιμπάν, μαζί με τον εκφοβισμό, την τρομοκράτηση και την εφαρμογή της Σαρία στην πλέον ακραία εκδοχή της, το βαρύτερο τίμημα κατέβαλαν οι γυναίκες και τα κορίτσια που στερήθηκαν των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους, πρωτίστως τη μόρφωση και την εργασία, γεγονός που, όπως επισημαίνουν ειδικοί εμπίπτει στο πεδίο της διάπραξης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένου του εγκλήματος των διακρίσεων με βάση το φύλο. 

Για τις γυναίκες και τα κορίτσια που δεν συμμορφώνονται οι αρμόδιοι για την τήρηση των νέων νόμων, μία «αστυνομία ηθών» α λα Ιράν, θα αποφασίζουν ποια θα είναι η κατάλληλη τιμωρία αναλόγως της βαρύτητας του… εγκλήματος. Η παραβίαση των νόμων θα επιφέρει σύλληψη και φυλάκιση. Τιμωρία θα περιμένει και οδηγούς ταξί που τυχόν συμφωνήσουν να μεταφέρουν μία γυναίκα δίχως τον κατάλληλο άνδρα συνοδό».

                                                                              (Ευ. Μπίφη-liberal.gr)

 «Η απουσία προσδοκιών είναι πολιτικό πρόβλημα. Το φθινόπωρο βρίσκει τον μέσο πολίτη να μην περιμένει θετικές εξελίξεις. Ηρθε η ώρα για τον Πρωθυπουργό να τα βάλει με τους «σταθμάρχες», τις δομές και τις νοοτροπίες του κράτους, αλλά και τους αυλοκόλακες που έχουν (καταστροφική) επίδραση στη ζωή μας».

                                                             (Αλ.Παπαναστασίου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)