Απόψεις...

 

«Είδε ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη τον Γερμανό αντικαγκελάριο, ο οποίος ζήτησε-άκουσον, άκουσον-  από την Ελλάδα να αυξήσει τις παροχές προς τους μετανάστες, διότι τα γερμανικά δικαστήρια αρνούνται να τους απελάσουν σε χώρες με μικρότερες κοινωνικές παροχές απ’ αυτές που απολαμβάνουν στη Γερμανία. Οπότε πρέπει εμείς να τους δώσουμε περισσότερα, για να μπορούν οι Γερμανοί να μας τους ξαναστείλουν εδώ. Κοντολογίς, πάνε να μας τρελάνουν τελείως. 

Μιλάμε για παλαβή αλλά επίφοβη απαίτηση, καθώς πίσω της ελλοχεύει η απειλή να καταργήσουν οι Γερμανοί τη συνθήκη Σένγκεν. Οπότε δικαίως ο Μητσοτάκης απάντησε ότι δεν γίνεται η ελληνική κυβέρνηση να δώσει στους μετανάστες μεγαλύτερες κοινωνικές παροχές απ’ όσες δίνει στους Έλληνες. Πέραν του μεταναστευτικού, η έκθεση Ντράγκι είναι το πιο τεκμηριωμένα δυσοίωνο κείμενο που γράφτηκε για την Ευρώπη μέσα στον 21ο αιώνα. Πλην εδώ μας έχει φάει η αγωνία για το τι θα κάνει ο Φάμελλος και ποιον θα υποστηρίξει στον δεύτερο γύρο των εκλογών του ΠΑΣΟΚ η Νάντια Γιαννακοπούλου. Αστείοι είμαστε. 

Ο Ντράγκι λέει ότι η Ευρώπη, για να αντέξει τον ανταγωνισμό με ΗΠΑ και Κίνα, χρειάζεται 100 δισ. ευρώ επενδύσεις κάθε χρόνο επί είκοσι χρόνια. Αλλά εδώ οι κεφαλαιούχοι συνεχίζουν να είναι ημιπαράνομοι και η πάνδημη απαίτηση είναι να μοιραστεί το Ταμείο Ανάκαμψης σε καφετέριες και σουβενιρατζίδικα, για να στηριχθεί –και καλά- ο μικρομεσαίος που είναι «η ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας». Και της φοροδιαφυγής μας, επίσης.

Ο Ντράγκι λέει ότι η Ευρώπη χάνει τον ιδιόκτητο εμπορικό της στόλο και δίχως αυτόν δεν μπορεί να έχει οικονομική ανεξαρτησία και ανταγωνιστικότητα. Όμως εμείς εδώ πλασάρουμε το καινούριο σύνθημα, «θέλουμε πετρέλαιο στην ίδια τιμή με τους εφοπλιστές». Λες και οι αγρότες ή οι φουρνάρηδες μπορούν να αλλάξουν μεσοπέλαγα σημαία και να πάνε τις επιχειρήσεις τους στα Κέιμαν.Ε ρε τι μας περιμένει την επόμενη εικοσαετία».

                                                                         (Δ.Καμπουράκης-liberal.gr)

«Η Ευρώπη έχει βαλτώσει σε μια στατική βιομηχανική δομή με λίγες νέες εταιρείες να αναδύονται για να ταράξουν τα νερά των εγκατεστημένων εταιρειών ή να αναπτύξουν νέους μηχανισμούς ανάπτυξης. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει εταιρεία της ΕΕ με χρηματιστηριακή αξία άνω των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ που να έχει συσταθεί από το μηδέν τα τελευταία πενήντα χρόνια, ενώ και οι έξι εταιρείες των ΗΠΑ με αποτίμηση άνω του 1 τρισεκατομμυρίου ευρώ έχουν δημιουργηθεί κατά την περίοδο αυτή. Αυτή η έλλειψη δυναμισμού ανατροφοδοτεί τη στασιμότητα. 

Το πρόβλημα δεν είναι ότι η Ευρώπη στερείται ιδεών ή φιλοδοξιών. Έχουμε πολλούς ταλαντούχους ερευνητές και επιχειρηματίες που καταθέτουν διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Αλλά η καινοτομία εμποδίζεται στο επόμενο στάδιο: αποτυγχάνουμε να μεταφράσουμε την καινοτομία σε εμπορικές επιτυχίες, και οι καινοτόμες εταιρείες που επιθυμούν να επεκταθούν στην Ευρώπη παρεμποδίζονται σε κάθε στάδιο από αντιφατικούς και περιοριστικούς κανονισμούς. 

Ως αποτέλεσμα, πολλοί Ευρωπαίοι επιχειρηματίες επιλέγουν να βρουν χρηματοδότηση από αμερικανικούς επενδυτές επιχειρηματικών κεφαλαίων αυξημένου κινδύνου και να αναπτυχθούν στηριζόμενοι στην αγορά των ΗΠΑ. 

Με τον Κόσμο να βρίσκεται στα πρόθυρα μιας επανάστασης που στηρίζεται στην Τεχνητή Νοημοσύνη (ΑΙ), η Ευρώπη δεν έχει την πολυτέλεια να παραμείνει προσκολλημένη στις «μεσαίες τεχνολογίες και βιομηχανίες» του προηγούμενου αιώνα. Πρέπει να απελευθερώσουμε το δικό μας δυναμικό καινοτομίας. Αν όλα τούτα σας φαίνονται πολύ μακρινά, είναι γιατί πράγματι είναι πολύ αδιάφορα για τους πολιτικούς μας».

                                                                       (Μπ.Παπαδημητρίου-liberal.gr)