Απόψεις...

 

«Αν είναι με παρεμβάσεις να προσαρμόσουμε το κλίμα ενός έργου στα σημερινά ήθη και έθιμα, τότε βι-άζουμε τη βούληση του δημιουργού ερήμην του. Φαίνεται πως όλοι αυτοί, λόγω του φανατισμού τους, δεν βλέπουν το προφανές. Πως ένα έργο, λογοτεχνικό, θεατρικό, κινηματογραφικό, αποτυπώνει το πνεύμα της εποχής του. Αποκαλύπτει στο κοινό του τα ήθη και τα έθιμα που επικρατούσαν τότε, προβάλλει τις συμπεριφορές και τις αντιλήψεις των πρωταγωνιστών, που αντανακλούσαν συγκεκριμένες κοινωνικές νοοτροπίες. 

Αν είναι με παρεμβάσεις να προσαρμόσουμε το κλίμα ενός έργου στα σημερινά ήθη και έθιμα –και μάλιστα σε αυτά μιας θορυβώδους μειοψηφίας– τότε βιάζουμε τη βούληση του δημιουργού ερήμην του. Αλλοιώνουμε τα χαρακτηριστικά της δημιουργίας του, όπως αλλοιώνουμε και τον χαρακτήρα μιας ολόκληρης εποχής γιατί απλώς δεν μας αρέσει. 

Διάβασα πως οι «προσαρμογές» θα γίνουν με τη βοήθεια του λεγόμενου «αναγνώστη ευαισθησίας». Ενα καινούργιο επάγγελμα που, αν κατάλαβα καλά, είναι μια σύγχρονη μορφή λογοκριτή. Θα διορθώνει ένα κείμενο με βάση κάποιους κανόνες ευαισθησίας που έχουν επιβάλει τα υπερατλαντικά κέντρα της woke κουλτούρας. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα καλεί τον συγγραφέα να προχωρήσει σε συγκεκριμένες διορθώσεις ώστε να εκδοθεί το έργο του. 

Οι εκδοτικοί οίκοι, από τη στιγμή που θα υποκύψουν στις νόρμες της πολιτικής ορθότητας, θα καταστήσουν τους «αναγνώστες ευαισθησίας» ρυθμιστές της αισθητικής και του ύφους των δημιουργών, οι οποίοι ή θα συμβιβαστούν ή θα τεθούν στο περιθώριο».

                                                                      (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ο Πλάτων λέει ότι η δημοκρατία μετατρέπεται σε τυραννία όταν ο γονιός φοβάται το παιδί του κι ο δάσκαλος τον μαθητή του. Η κοινωνική μας συνθήκη ανταποκρίνεται και στις δύο προϋποθέσεις. Τη συμμορία την αποτελούσαν παιδιά «ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου» των βορείων προαστίων, στο οποίο ήταν μαθητής και το ίδιο το θύμα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό δεν σημαίνει τίποτε παραπάνω από το γεγονός ότι η εφηβική βία δεν είναι προϊόν κοινωνικής ανέχειας και απομόνωσης. 

Tο πρόβλημα ξεπερνάει τις στερεότυπες κοινωνιολογικές ερμηνείες. Οι κοινωνίες μας εκκολάπτουν γενιές τυράννων. Ασχέτως κοινωνικής τάξης. Ο έφηβος Ρομά δεν ανταγωνίζεται τον ξεχωριστό μαθητή σε οποιοδήποτε σχολείο, δημόσιο ή ιδιωτικό. Ανταγωνίζεται τα τσογλάνια –λυπάμαι για την έκφραση, αλλά δεν βρίσκω καλύτερη– που βασάνισαν τον 15χρονο στην Αγία Παρασκευή. Προσπαθώ να μπω στη θέση των γονιών τους. Η μόνη σοβαρή απάντηση είναι ότι δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους».

                                                              (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)