Νέα χρονιά με προβλήματα...

 

Με πολλά προβλήματα βρίσκει τον Δήμο Ιωαννιτών αλλά και την Περιφέρεια Ηπείρου η νέα χρονιά. Αρχίζοντας κανείς από τα μικρά -που δεν είναι και τόσο μικρά τελικά- και καταλήγοντας στα μεγάλα, ένα είναι σίγουρο: θα χρειαστεί σχέδιο, όραμα και καθημερινή δράση ώστε να αντιμετωπιστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την πόλη και τους κατοίκους της.

Αρχής γενομένης από την Περιφερειακή Αρχή τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν και τόσο καλά τον τελευταίο καιρό καθώς έργα υποδομών που εκκρεμούν χρόνια μάλλον θα μείνουν ως φαίνεται καιρό ακόμη «στο ράφι», όπως ας πούμε οι οδικές υποδομές της Πρέβεζας για τις οποίες η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να χρηματοδοτηθούν. 

Η αντιμετώπιση, βέβαια, της είδησης από πλευράς Περιφερειάρχη ότι «θεωρούν ότι εδώ είμαστε Αλβανία», δεν ισχύει προ πολλού, πράγμα άλλωστε που το γνωρίζει και ο ίδιος. Η Αλβανία έχει, για παράδειγμα, πολύ καλύτερο και ασφαλή δρόμο που συνδέει το Μαυρομμάτι με τους Αγ. Σαράντα από ό,τι ο δικός μας που συνδέει τη Σαγιάδα με το Μαυρομμάτι και οποίος είναι από τους πλέον επικίνδυνους στη χώρα.

Και ενώ κορυφαίες ξένες εταιρείες βάζουν την πόλη μας στο πλάνο των επενδύσεών τους στον τομέα της Πληροφορικής, οδηγήθηκε στην απένταξη μια επένδυση ύψους 50 εκ. ευρώ για το Πάρκο Υψηλής Τεχνολογίας και Έρευνας που θα έδινε μια άλλη νότα ανάπτυξης και κύρους στη περιοχή και την οποία επιχείρησε να υλοποιήσει από το 2019 η Περιφέρεια Ηπείρου.

Όπως μάλιστα επισήμανε ο πρώην υπουργός Στ. Καλογιάννης, το συγκεκριμένο έργο δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις της νομοθεσίας, δεν προβλέπονταν από κανένα χωροταξικό σχεδιασμό, δεν δημιουργήθηκε Εταιρεία Ανάπτυξής του με ικανά κεφάλαια αλλά ούτε και πολεοδομήθηκε η αναγκαία έκταση, ώστε κάθε ενδιαφερόμενη εταιρεία υψηλής τεχνολογίας, ως δυνητικός επενδυτής, να εγκατασταθεί και να αναπτυχθεί με δικές της δαπάνες. Και παρόλο που το κόστος δεν αναμενόταν να ξεπεράσει τα 10 εκ. ευρώ, εκτοξεύτηκε τελικά στα 50 εκατομμύρια! Αν έτσι προγραμματίζονται τα έργα, τότε αλίμονό μας…

Ακόμη, το πρώην κλειστό ξιφασκίας του Ελληνικού που η Περιφερειακή Αρχή  αγόρασε  έναντι 2,5 εκατ. ευρώ φέρνοντάς το στα Γιάννενα παραμένει δύο χρόνια τώρα τεμαχισμένο κάπου στον Κατσικά περιμένοντας την αξιοποίησή του.

Οι οδικές συνδέσεις για Κακκαβιά, της σύνδεσης της Ιονίας Οδού με τα Τζουμέρκα και εκείνη στη Λάκκα Σούλι περιμένουν επίσης να ολοκληρωθούν. Τελευταία μάθαμε ότι η Περιφέρεια θα αναλάβει και τον κόμβο της Εγνατίας  Οδού στον Δρίσκο. Για να δούμε… Η παράκαμψη της Πρέβεζας πάει πίσω, ο δρόμος  σύνδεσης της Καστρίτσας με τον αρχαιολογικό χώρο μένει κι αυτός να ολοκληρωθεί, η Νιάρχου πρέπει επίσης να λύσει κάποια προβλήματά της - για να αναφέρουμε λίγα μόνο από εκείνα που πρέπει να γίνουν στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Να μην υποτιμούμε επίσης το πρόβλημα της αιθαλομίχλης, από τη στιγμή μάλιστα που φιγουράρουμε στη λίστα με την πλέον δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα στον πλανήτη, ξεπερνώντας ακόμη και το Πεκίνο, με τιμές είκοσι φορές πάνω από το κανονικό. Και είναι πια γνωστό ότι τα αιωρούμενα μικροσωματίδια ευθύνονται για 7 εκατομμύρια πρόωρους θανάτους στον κόσμο και περί τους 12.000 στην Ελλάδα ετησίως, με μείωση του προσδόκιμου ζωής κατά έναν ολόκληρο χρόνο.

Από την άλλη, η πόλη έχει να αντιμετωπίσει –καταρχάς- τα καθημερινά της προβλήματα, έναν συνδυασμό δηλαδή κακής νοοτροπίας των κατοίκων και αδράνειας της πρώην Δημοτικής Αρχής για θέματα όπως είναι η καθαριότητα, το κυκλοφοριακό, οι υποδομές για τον τουρισμό. Τα πάρκα, οι παιδικές χαρές, ο φωτισμός, οι χωματερές εντός αστικού ιστού (δίπλα από το Du Lac, κάτω από τα Λιθαρίτσια) αλλά και η προπολεμική Λαϊκή της Αγορά  δηλώνουν έναν πρωτογονισμό που οφείλει να εκλείψει. Επίσης, πολλές από της υποδομές της  σε σύγχρονα κτίρια διοίκησης και εκπαίδευσης έχουν μείνει δεκαετίες πίσω από την εποχή μας. 

Αν δει κανείς βέβαια και τα «μικρά», καταλαβαίνει πως δεν είναι δυνατόν τα πεζοδρόμια να αφήνονται βορά στα αυτοκίνητα όπως γίνεται τώρα στη Δ. Φιλοσόφου ή στην αρχή της Δωδώνης εκεί όπου θα έπρεπε να έχουν τοποθετηθεί κολωνάκια, όπως γίνεται παντού στον κόσμο. 

Επίσης, δεν μπορεί να μονοδρομούνται χρήσιμοι δρόμοι για να μετατρέπονται σε πεζόδρομους (βλ. Παραλίμνιο) με πλαστικά κολωνάκια, αντί να κατασκευαστούν όμορφοι και λειτουργικοί πεζόδρομοι/ποδηλατόδρομοι αριστερά και δεξιά του υπάρχοντος δρόμου ή να μην προχωράει η κατασκευή πεζοδρομίων και από την αριστερή πλευρά της Λ. Μιαούλη η οποία μάλιστα βρίσκεται και κάτω από σκιερά δέντρα. Κάποια στιγμή πρέπει να ξεκολλήσουμε από τις ιδεοληψίες και την αδράνεια που μας κρατούν καθηλωμένους και να προχωρήσουμε στο αυτονόητο.

Το έντονο πρόβλημα με τα αδέσποτα πρέπει επίσης να αντιμετωπιστεί γιατί τα φαινόμενα επιθέσεων σε ανύποπτους περαστικούς όλο και πληθύνονται. Και για να γίνει αυτό δεν αρκεί μόνο ένα καταφύγιο με σιδερένια κελιά. Πρέπει να περιφραγεί ένα αγρόκτημα από αυτά που διαθέτει ο Δήμος και να μεταφερθούν εκεί τα αδέσποτα σε ελεύθερο περιβάλλον με τη συνδρομή των φιλοζωικών οργανώσεων. Το δίκτυο ύδρευσης πρέπει επίσης να αρχίσει την αντικατάστασή του, η «Όαση» να αποκτήσει το κύρος που της αξίζει όπως και η κεντρική πλατεία.  

Η μελέτη αξιοποίησης του στρατοπέδου Βελισσαρίου πρέπει επίσης να έρχεται σιγά σιγά στο φως και να μην μείνει κενό γράμμα η διεκδίκηση τόσων χρόνων. Και βέβαια υπάρχει πάντα το πρόβλημα της Παμβώτιδας που μένει να ενισχυθεί με νερό από τις πηγές του Μιτσικελίου ώστε να πάρει παράταση ζωής, καθώς η επιβάρυνσή της είναι ένα πρόβλημα που θα το βρει σίγουρα μπροστά της διογκωμένο η  επόμενη γενιά.

Αναφέροντας μερικά μόνο από τα επείγοντα θέματα της πόλης αλλά και της ευρύτερης περιοχής, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Και μπορεί η νέα θητεία των τοπικών αρχών να είναι πια πενταετής (κακώς, κατά τη γνώμη μας) αλλά κι αυτό το διάστημα θα περάσει. Σκοπός είναι να γίνουν όσο πιο πολλές χρήσιμες δράσεις για το σύνολο και να μην επικρατήσουν η αδράνεια, η αναβλητικότητα και ο γνωστός ωχαδερφισμός που κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, όπως έμαθε να κάνει καιρό τώρα.

Οφείλουν λοιπόν όλοι να ανασκουμπωθούν -Αρχές και πολίτες- γιατί η πόλη έχει μείνει πίσω σε έργα αλλά και σε συμπεριφορές, νοοτροπίες και καθημερινό πολιτισμό. Οι Αρχές, εφόσον θέλησαν να κατακτήσουν δημόσια αξιώματα πρέπει και να αποδείξουν ότι άξιζαν την εμπιστοσύνη που τους έδειξαν οι πολίτες αλλά και οι πολίτες από τη μεριά τους πρέπει να δείξουν ότι έχουν ξεφύγει πια από την αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω τους και να αποδείξουν επίσης με τη συμπεριφορά τους ότι θέλουν όντως να ζουν σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη...